In mei 1994 liep een toen nog onbekende acteur Jennifer Aniston een studioset binnen die eruitzag als een koffiehuis in Manhattan, en plofte neer op een sofa. Ze droeg een witte bruidsjurk, haar haar was nat van de regen, en ze was net uitgelopen op haar bruiloft. Om haar heen stond een groepje relatief onbekende acteurs – Matt LeBlanc, David Schwimmer, Lisa Kudrow, Matthew Perry en Courteney Cox – te gapen. En zo begon de eerste aflevering van een sitcom over zes vrienden, geschreven door New York City toneelschrijvers David Crane en Marta Kauffman.
Vijfentwintig jaar na dato is Friends nog steeds een van de meest succesvolle tv-shows aller tijden. Nadat het op nieuwjaarsdag 2018 op Netflix kwam, werd het de meest gestreamde show op het internet. En ondanks het feit dat de laatste aflevering in mei 2004 werd uitgezonden, lang voordat de overgrote meerderheid van hen was geboren, is het het favoriete tv-programma van de vijf- tot 16-jarigen van het Verenigd Koninkrijk.
De sterren van de show zijn nu buitengewoon beroemd en obsceen rijk. In de laatste serie kregen ze elk 1 miljoen dollar per aflevering, waarmee Aniston, Cox en Kudrow de best betaalde vrouwelijke tv-acteurs aller tijden werden.
Maar voordat Friends een cultureel fenomeen werd, voor de “Welke vriend ben jij?”-quizzen, de gelaagde kapsels en de kreten van: “We hadden een pauze!” – en voordat de show een vertrouwde metgezel werd op dagen met een kater die in bed werden doorgebracht – was Friends slechts een andere tv-pilot die werd getest voor NBC-executives in de hoop te worden opgepikt.
Mei 4, 1994: de Friends-pilot wordt gefilmd op het Warner Bros-terrein in Burbank, Californië. Vijf vrienden – Monica Geller, Phoebe Buffay, Chandler Bing, Joey Tribbiani en Monica’s broer, Ross – zitten in hun favoriete koffiehuis als Rachel Green binnenkomt. Ross is net gescheiden van zijn vrouw, Carol, die er met een andere vrouw vandoor is gegaan. En Rachel heeft net haar verloofde Barry voor het altaar laten staan en heeft een plek nodig om te verblijven. Aan het eind van de aflevering trekt Rachel in bij Monica en gaat ze werken in het koffiehuis.
Mitchell Whitfield (Dr Barry Farber, Rachels orthodontist ex-verloofde): Het klinkt een beetje egoïstisch om te zeggen dat ik de reden ben van het bestaan van de show. Maar als je naar de pilot kijkt, met Rachel die me voor het altaar dumpt en binnenkomt om iedereen te ontmoeten, dat moment was de aanzet voor de show.
Christina Pickles (Judy Geller, Ross’s en Monica’s moeder): Ik wist dat Jennifer Aniston een groot succes zou worden vanaf het moment dat ik haar zag tijdens de repetities. Maar ik wist niet dat de show dat ook zou worden. Ik heb zoveel pilots gedaan waarvan ik dacht dat ze goed waren maar niet werkten, en zoveel waarvan ik dacht dat ze slecht waren maar wel werkten. Ik wist gewoon dat ik getuige was van een heel bijzondere acteur aan het werk.
Mitchell Whitfield (Barry Farber): Vroeger was er iets dat men pilotenseizoen noemde. Iedereen wilde zijn piloten testen om te zien hoe het publiek erop reageerde. Acteurs vlogen vanuit Chicago of New York naar LA voor de drie maanden van het pilootseizoen, en deden elke dag auditie, in de hoop in een van die shows terecht te komen die zouden worden opgepikt en tot een serie zouden worden gemaakt. Ik kreeg het script voor Friends in het midden van het seizoen. Op het moment dat ik het las, belde ik mijn agent en zei: “We moeten dit waarmaken.”
Vincent Ventresca (Fun Bobby, Monica’s aan-uit-vriendje in seizoen één en twee): Ik was zo jong en vol van mezelf, en ik had net een pilot gedaan voor de nieuwe medische show van Fox. Ik dacht dat ik de coolste persoon ter wereld was. Ik was thuis, en mijn agent zei: “Hey, wil je auditie doen voor deze nieuwe show?” Het was een heel kleine rol, dus, natuurlijk, zeur ik als een kleine acteur. Maar iets in me zei me, doe het gewoon. Dus ik ging naar binnen en huilde voor Marta Kauffman, en ze was als: “Geweldig!”
Regisseur van de pilot is James Burrows, medeschepper van Cheers.
Elliott Gould (Jack Geller, Ross en Monica’s vader): Ik wilde voor Jim werken. Ik had veel over hem gehoord: dat hij wist wat hij deed, en dat hij slim was. En hij begreep wat grappig was. Op een gegeven moment heb ik zelfs de casting gebeld omdat er mensen waren die zeiden: “Nee, nee, nee. Vrienden is niet genoeg geld voor jou.” Maar ik wilde werken en nieuwe mensen ontmoeten.
Christina Pickles (Judy Geller): Burrows was instrumentaal in het creëren van de sfeer van Friends. Hij nam de zes hoofdrollen naar Vegas voordat ze begonnen te werken, en ze hadden allemaal een goede tijd samen. Dat was waarschijnlijk erg behulpzaam bij het cementeren van een lieflijkheid over hen.
Het casten voor Friends neemt maanden in beslag en uitvoerend producenten Kauffman en Crane en medeproducent Kevin S Bright zien honderden kandidaten.
Mitchell Whitfield (Barry Farber): Ik werd binnengehaald om auditie te doen voor Ross en Chandler. Ik ging meerdere keren terug, en toen realiseerden ze zich dat Ross de rol voor mij was. Ik kwam helemaal tot het einde, en was aan het testen voor de show. Op het laatste moment zeiden ze: “We halen er nog iemand bij om te lezen.” Die man bleek David Schwimmer te zijn.
Jane Sibbett (Carol Willick, Ross’ ex-vrouw en moeder van zijn zoon, Ben. Ze verving de originele acteur, Anita Barone, die de show na de eerste aflevering verliet omdat de rol niet groot genoeg was): Ik kreeg een telefoontje van mijn agent, dat ze me een van de hoofdrollen wilden aanbieden. Ik zei tegen mijn agent: “Dat is geweldig, maar je hebt ze verteld dat ik zwanger ben, toch?” Mijn agent zei: “God, nee! We gaan ze dat niet vertellen.” Ik stond erop. Omdat ik wist dat deze show zou gaan, zeker.
Mike Hagerty (Mr Treeger, de bouwopzichter): Ik kende Matt Perry sociaal een beetje, jaren eerder. Toen hij een kind was, kwam hij vaak in de Formosa bar op Santa Monica, dat was een beroemde Hollywood hangout. Ik was een klant, en we praatten wat. Hij was een erg vroegrijp kind, maar erg interessant. Hij had al veel pilots gedaan, en stond op het punt een ster te worden.
Cosimo Fusco (Paolo, Rachels Italiaanse vriend in het eerste seizoen): Ze waren allemaal heel normaal. Ze hadden allemaal een grote menselijke kant. Ze waren erg nederig – en echt getraind. Ze hadden jaren geprobeerd om de juiste banen te krijgen.
Christina Pickles (Judy Geller): In het begin van Friends, was Matt LeBlanc angstig. Elke keer als hij iets deed, keek hij voor goedkeuring naar de regisseur, de producenten of de schrijvers als ze in de buurt waren. Er zou een blik zijn van: “Doe ik dit goed?” Uiteindelijk was hij geweldig. Hij was zo perfect als Joey. Hij bouwde dat personage langzaam uit tot een prachtig, echt persoon.
Mike Hagerty (Mr Treeger): Die kinderen waren klaar om te knallen; ze waren allemaal goed genoeg om hun eigen show te hebben. En de castingmensen hebben ze destijds op de een of andere manier bij elkaar gebracht, en ze waren er allemaal klaar voor om iets geweldigs te laten gebeuren – en dat gebeurde ook.
Nadat de pilot is opgenomen, bestelt NBC nog eens 12 afleveringen.
Cosimo Fusco (Paolo): Toen ik mijn eerste aflevering opnam, had nog niemand het op tv gezien. Terwijl we aan het filmen waren, kondigden ze aan dat de show voor 12 afleveringen was besteld. Jennifer Aniston huilde zowat op mijn schoot omdat zoiets haar nog nooit was overkomen.
Larry Hankin (Mr Heckles, Monica en Rachels irritante benedenbuurman): Ik was er al voordat het allemaal begon. Ik was er vroeg en keek naar de repetities, en de show was nog niet uitgezonden, maar ik weet nog dat ik dacht: “Deze jonge acteurs zijn echt getalenteerd.” Er was die opwinding. Er was geen ego op de set. Mensen hadden een gevoel van hoe goed het project was.
Jane Sibbett (Carol Willick): Mijn zoon werd geboren op 10 september 1994. De volgende dag belde mijn agent en zei: “Friends is weer terug; ze hebben Anita Barone laten gaan en willen graag dat jij morgen de rol overneemt.” Ik zei: “Wow, ik ben een beetje pijnlijk! Ik denk het niet.” Maar mijn agent zei: “Jane, dit is een enorm aanbod. Ze hebben gezegd dat ze het je niet te moeilijk maken, en je mag je kindermeisje meenemen.” Ik zei: “Ik heb geen kindermeisje! Ik heb mijn moeder.” “Dus breng je moeder mee!” Dus ik ging zitten en verzorgde mijn zoon, en keek naar de pilootaflevering. En het moment dat ik David Schwimmer de langste opname ooit zag doen, was ik verkocht. Ik wist dat ik met hem moest werken.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Ik was onder de indruk van David Schwimmer. Natuurlijk, de meisjes waren ongelooflijk en je werd als het ware verliefd op hen. Maar David was degene waarvan ik wanhopig wilde dat hij me leuk vond; en hij was degene die het meest niet geïnteresseerd was om iemand te ontmoeten.
Mitchell Whitfield (Barry Farber): Tegen het einde van het eerste seizoen, begon ik mensen te horen zeggen: “Oh, jij bent die eikel uit Friends.” Dat is wanneer ik dacht: “Dit ding begint echt van de grond te komen.”
Friends wordt uitgezonden op 22 september 1994. De eerste kritieken zijn lauw, maar de kijkers zijn enthousiast en de kijkcijfers zijn goed. Aan het eind van het seizoen 1994-1995 staat Friends op de achtste plaats van meest bekeken programma’s.
Larry Hankin (Mr Heckles): Ik ging naar huis, en de show werd maanden niet uitgezonden, dus ik vergat het. En toen kwam het uit, en het was een hit.
Mike Hagerty (Mr Treeger): Ze waren geen sterren toen het allemaal begon. Ze werden erg populair, en werkten waarschijnlijk aan hun contracten, maar het was niet zo dat je een kamer vol supersterren binnenliep. Dat kwam wat later. Vincent Ventresca (Fun Bobby): Ik nam het eerste seizoen op, en er was een komiek die het studiopubliek opwarmde, en de energie was goed. Tegen de tijd dat we het tweede jaar opnamen, was het net een circus. Ik herinner me metaaldetectoren. De studio zat vol met mensen. Dat was rond de tijd dat de Rolling Stone cover uitkwam met alle zes van hen – mei 1995.
Cosimo Fusco (Paolo): In seizoen twee, was er een verandering in alles. Je zag het aan de auto’s waarin ze reden, of ze hadden het over het kopen van dit of dat. Er kwam rijkdom binnen.
Jane Sibbett (Carol Willick): Omdat ik deel uitmaakte van de begindagen, waren ze niet zo privé rond mij. Maar andere gaststerren klaagden over dat ze geen toegang hadden tot dit of dat gebied. Ze moesten de beveiliging verscherpen en veel strenger zijn over wie er in de kleedkamers kwam, en dat soort dingen.
Larry Hankin (Mr Heckles): De derde of vierde keer dat ik op de set kwam, waren ze nummer 1. Matt LeBlanc had net een huis gekocht, en ze waren extatisch. Ik ben niet zo’n sociaal persoon, en het was moeilijk om die groep te kraken. Ze praatten met elkaar. Elke keer als de camera een pauze nam of zo, kwamen de acteurs en producers bij elkaar. Ik werd een buitenstaander. Het was een gevoel om deze acteurs in drie of vier jaar tijd van niets naar de top van de wereld te zien gaan.
Cosimo Fusco (Paolo): Iemands leven verandert als hij een groot salaris krijgt. Het geld begint binnen te rollen, en je bent verplicht om het uit te geven. Ze zouden herkend en gevolgd worden, en er zouden paparazzi zijn. Het was niet makkelijk meer voor hen om gewoon een koffie te drinken op de hoek. Maar als mensen? Ze veranderden niet. Niet bij mij.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Het eerste seizoen hadden ze een show die het vrij goed deed in de ether, en het leek erop dat ze meer zouden gaan doen, maar ze waren niet de Beatles. En toen kwamen ze het tweede jaar terug, en ze waren de Beatles.
In seizoen drie heeft de cast de beslissing genomen om als groep over hun contracten te onderhandelen, ook al betekent dit dat sommige leden een loonsverlaging zullen krijgen. Ze blijven als groep onderhandelen gedurende de hele looptijd van de show.
Mike Hagerty (Mr Treeger): Als groep besloten ze dat het tijd was om een groter deel van de winst te krijgen. Het was nogal een risico. Ze zetten alles op het spel.
Marlo Thomas (Sandra Green, Rachels moeder): Het is ongebruikelijk om samen contracten te sluiten, en ik denk dat ze een standaard hebben gezet voor veel andere shows om te volgen. Als het netwerk tegen je onderhandelt, één voor één, kunnen dingen vijandig worden. Maar ze realiseerden zich allemaal, in hun eigen voordeel, dat ze allemaal nodig waren om de show zo goed te maken.
Jane Sibbett (Carol Willick): Ik was een keer op de set. Ik had net geluncht. En ik kwam de hoek om, en ik zie Jen, Lisa en Courteney. Het had net geregend, wat een zeldzaamheid is in LA, nietwaar? En ze plonzen in een plas buiten het geluidstoneel. Ik was er zo door getroffen omdat er niemand anders in de buurt was, en ze vielen gewoon in het rond van het lachen met elkaar. Dat was de bliksem in de fles, omdat ze die vreugde van het vrienden zijn en die speelsheid vastlegden, en het was magisch. De liefde die deze groep voor elkaar had was buitengewoon.
Christina Pickles (Judy Geller): Ze waren een verenigde groep. Ze keken naar elkaars werk. Als iemand een scène had waar hij niet in voorkwam, keken de anderen er naar en lachten. Het is heel ongewoon om elkaar zo te steunen op de set.
Paget Brewster (Kathy, Joey en daarna Chandler’s vriendin in seizoen vier): Ze maakten grapjes over elkaar. Als iemand een grap maakte en het werkte niet, keerden ze zich allemaal tegen die persoon en zeiden: “Je hebt het verknald, Lisa!” Ze zouden elkaars ballen breken. En ze begonnen in het script iets toe te voegen wat ze in het echte leven ook met elkaar deden: één van hen was aan het woord en ze deden allemaal alsof ze in slaap vielen.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Je deed een passage van een scène. Als het publiek niet lachte, kwamen we bij elkaar en zei Matthew Perry: “Wat als we dit proberen?” En Matt LeBlanc zou zeggen: “Ja!” En we zouden weer uit elkaar gaan en de scène doen. Het was alsof we bij een voetbalwedstrijd waren.
Matthew Perry moest altijd het laatste stukje hebben. Als het het einde van de scène was, gooide hij altijd iets. Ze lachten hem uit omdat hij letterlijk altijd als laatste wilde lachen.
Christina Pickles (Judy Geller): Alles begint en eindigt met het schrijven. David en Marta schreven niet elke show – ze huurden veel goede schrijvers in – maar ze hadden het laatste woord, en ze hadden een onberispelijke smaak.
Alexandra Holden (Elizabeth Stevens, Ross’s vriendin in seizoen zes. Ze was een van zijn studenten, en Bruce Willis speelde haar vader): We zijn in de hut in een aflevering, en Ross en ik zijn aan het kussen op de bank. Hij zegt: “Ik kan niet stoppen met aan je vader te denken.” De schrijvers stopten en zeiden: “Nadat hij dat zegt, waarom zeg je niet: ‘Wat voor jou werkt?'” We voegden de grap op het laatste moment toe, en het was zo grappig. Ze konden dat soort dingen gewoon ter plekke bedenken.
Christina Pickles (Judy Geller): David en Marta kwamen van kantoor om de doorloop te bekijken, wat angstaanjagend was. Ze zaten in een rij stoelen, met de schrijvers en NBC-managers. En je kon zien dat ze nadachten, en ze gaven commentaar en gingen dan terug naar boven om alles te veranderen. David en Marta waren de grote sterren van het schrijfteam.
Jane Sibbett (Carol Willick): Er was één grap die we steeds veranderden. We konden hem niet goed krijgen. Het was de aflevering waarin Susan en ik onze trouwdag vieren, en Ross op een ongelegen moment langskomt, en ik hem moest vertellen dat het niet het goede moment was. Dus verwijderde ik een kleine puist van mijn tong. Dat was de enige keer dat ik iets schandaligs deed, en het werd uitgezonden.
Met Friends’ toegenomen populariteit komt intense media aandacht. Maar op de set is het business as usual.
Aisha Tyler (Dr Charlie Wheeler, Joey’s en Ross’ vriendin): Ik weet nog dat ik Monica’s appartement binnenliep en uit het raam keek om te zien of ik Ugly Naked Guy zag, maar het is natuurlijk gewoon een gang daarachter: Ik was doodsbang voor die kerels. Ik verstopte me in mijn kamer omdat ze zo beroemd waren. Het was de grootste show in het land.
Aisha Tyler (Dr Charlie Wheeler): Het was een zeer intimiderende set om binnen te lopen. Ik denk dat de cast een aantal vrij opmerkelijke ervaringen had gehad met gastacteurs die binnenkwamen en worstelden vanwege de druk van het grappig moeten zijn op de set van Friends.
Marlo Thomas (Sandra Green): Het is niet altijd makkelijk om een show binnen te lopen die al gevestigd is en waar iedereen zijn personages heeft, en ze zijn een hechte familie. Soms is het niet ruim genoeg voor een nieuw persoon om binnen te komen. Maar zij maakten het erg ruim. Alexandra Holden (Elizabeth Stevens): Ik werd opgeroepen om een “chemie lezing” te doen met David Schwimmer. Het was angstaanjagend omdat de producers zeiden dat ik er “zo heet mogelijk” uit moest zien. Ik wist niet wat ik met die informatie moest doen. Het bracht me in een neerwaartse spiraal. Ik bleef de hele nacht op om uit te zoeken wat ik aan moest trekken… Nu ik ouder ben, zou ik niet blij zijn als ik dat bericht zou krijgen.
Elliott Gould (Jack Geller): We deden de scènes voor de aflevering in Londen, met de bruiloft . Ik was met iets anders bezig in de VS, en er was een cliffhanger. En ik gaf heel dom de cliffhanger weg. Sommige van de producenten waren echt boos op me.
Jane Sibbett (Carol Willick): Het was belangrijk voor ons, en de producenten, dat we een verliefd koppel toonden. Maar bepaalde filialen wilden de aflevering met ons huwelijk niet uitzenden. Ze blokkeerden het volledig.
Tegen de tijd dat Friends zijn laatste seizoen in 2004 afrondt, zijn de hoofdrolspelers uitgegroeid tot enkele van de best betaalde tv-sterren aller tijden, met een inkomen van $ 1 miljoen per aflevering.
Mitchell Whitfield (Dr Barry Farber): Mijn vrouw, ze krimpt een beetje ineen, want als ik de rol van Ross had gekregen, had ik tientallen miljoenen dollars verdiend. Maar daar denk ik nooit aan.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Elke keer als ik een cheque krijg, denk ik bij mezelf: “Wow, die moeten echt rijk zijn.” Ik krijg zo’n $2000 per jaar aan residuen, en ik heb maar twee afleveringen gedaan.
Jane Sibbett (Carol Willick): Ik ben heel tevreden. Ik heb natuurlijk geen miljoenensalaris gekregen, maar ik heb het beste van Friends gehad. Ik was in staat om mijn kinderen op te voeden en ik kreeg een aantal echt leuke projecten aangeboden.
Cosimo Fusco (Paolo): Ik heb een beetje spijt; ik heb het gevoel dat ik meer had kunnen profiteren van het succes van de show. Ik lag in scheiding en werd afgeleid door mijn privé-leven. Ik heb geen publicist genomen, wat ik wel had moeten doen.
Mike Hagerty (Mr Treeger): Mensen hebben de neiging je een beetje in een hokje te stoppen, maar het is altijd goed om iets te hebben waaraan mensen je kunnen herkennen.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Ik kreeg meteen aanbiedingen… Het heeft me wel van mijn stuk gebracht, ego-wise. Ik begon te denken dat ik echt cool was, en niets was goed genoeg voor mij. Ik heb altijd bewondering gehad voor hoe gracieus ze ermee omgingen. Want ik had er maar een klein beetje van geproefd en ik kon het nauwelijks aan. Vrienden hebben mijn carrière geholpen. Maar ik denk niet dat ik het mijn carrière zo veel heb laten helpen als het had kunnen doen.
In de tweeënhalve decennia sinds Friends voor het eerst werd uitgezonden, is de show voortdurend opnieuw uitgezonden. De afgelopen jaren hebben critici de erfenis van de show opnieuw geëvalueerd, problematische verhaallijnen geïdentificeerd en Friends bekritiseerd vanwege het gebrek aan diversiteit.
Aisha Tyer (Dr Charlie Wheeler): Mensen van kleur waren zich er altijd van bewust. Zelfs in die tijd wezen mensen er voortdurend op dat Friends niet zo divers was als het Manhattan van de echte wereld.
Cosimo Fusco (Paolo): Vandaag zou een van de zes zwart moeten zijn, natuurlijk.
Aisha Tyler (Dr Charlie Wheeler): Mijn personage was niet geschreven op de pagina om een vrouw van kleur te zijn, en ik deed auditie tegen een heleboel andere vrouwen van verschillende etnische achtergronden, dus ik denk graag dat ze me kozen omdat ik de juiste persoon was voor de rol. Maar ik wist dat het iets nieuws was voor de show, en het was echt belangrijk, want het was een show die zich afspeelde in Manhattan en bijna volledig blank was. Het was een onrealistische voorstelling van hoe de echte wereld eruit zag.
Cosimo Fusco (Paolo): Er was een scène waarin ik een massage kreeg, en ik moest die vettige kerel zijn die Phoebe’s kont aanraakte. Ik had een probleem met hoe het mij portretteerde, alsof jongens uit Italië zo zijn. Wat ze wilden dat ik deed was nogal respectloos. Maar ik herinner me dat we een compromis konden vinden, dus voelde ik me op m’n gemak.
Paget Brewster (Kathy): Het is zo bizar om de show van toen te vergelijken met wat er nu gebeurt op de sociale media. Niemand kan iets goed doen, ooit. Dat is eigenlijk waar we nu zijn. Alles is mensen die worden ondervraagd of aangevallen. Ja, als je kijkt naar de wereld van vandaag, en je kijkt naar Friends, dan ga je: “Oh, wow, er waren homo grappen en ze hebben geen gekleurde vrienden.” Maar dat is wat het toen was.
In 2018 verwierf Netflix de rechten op Friends in een deal van $ 100 miljoen. Dankzij streaming is de show bekend geworden bij een nieuw, jonger publiek.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Als acteur wil je ergens deel van uitmaken: je werk zal er zijn als je er niet meer bent. En je krijgt daar inzicht in wanneer een show die 25 jaar oud is, opnieuw wordt uitgegeven op Netflix, en een heel nieuw publiek het ontdekt.
Alexandra Holden (Elizabeth Stevens): Mijn 12-jarige nichtje vroeg me net om een T-shirt met “Central Perk” erop. Dat is zo bizar voor mij. Ze leefde niet eens toen ik aan de show werkte.
Christina Pickles (Judy Geller): Kinderen komen naar me toe en zeggen het script op.
Paget Brewster (Kathy): Mensen van in de 20 herkennen mijn stem. Ze draaien zich om in supermarkten en zeggen: “Jij bent Kathy!”
Mitchell Whitfield (Dr Barry Farber): “Dude, hoe was het? Je mocht Jennifer Aniston kussen!”
Elliott Gould (Jack Geller): Ik ontmoette Taylor Swift, en ze zei: “Ik ken jou! Ik ben een Friends freak! U bent Mr Geller.”
Cosimo Fusco (Paolo): Ik kan in de meest prachtige film werken, maar zodra mensen erachter komen dat ik Paolo was, zeggen ze: “Oh my God!”
Nu, 25 jaar nadat de show voor het eerst werd uitgezonden, is Friends de meest gestreamde show in het Verenigd Koninkrijk, en misschien zelfs de meest geliefde tv-show aller tijden.
Paget Brewster (Kathy): Een show als Friends was er één uit duizenden. Normaal gesproken gaat een pilot niet, of het gaat en je schiet drie afleveringen, of je maakt een jaar en het is weg.
Aisha Tyler (Dr Charlie Wheeler): Er zijn andere shows geweest die dat concept van vrienden als gekozen familie hebben gevorderd, maar Friends was gewoon een perfecte inkapseling van dat idee.
Marlo Thomas (Sandra Green): Ze zijn onafhankelijk, hun ouders vertellen hen niet wat ze moeten doen, ze nemen hun eigen beslissingen, ze maken hun eigen fouten – en ze slagen er in! Dat is ambitieus voor jonge mensen om te zien.
Alexandra Holden (Elizabeth Stevens): Televisie was toen iets heel anders. Ik weet niet of er ooit nog zo’n succesvolle show als Friends zal zijn. Ik heb het gevoel dat er nu te veel inhoud is, en te veel variatie.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Ik was zo jong. Ik was 27. Ik herinner me niet dat ik me toen jong voelde, maar nu is het alsof ik terug in de tijd kijk. Maar ik kijk er graag naar terug. Het is een goede herinnering, en het is een herinnering dat de tijd voorbij gaat. Niet veel mensen kunnen zien waar ze de helft van hun leven geleden waren.
Alexandra Holden (Elizabeth Stevens): Het voelt als een ander leven. Als ik nu naar Friends kijk, denk ik: “Was ik daar echt? Is dat echt gebeurd? Was ik echt deel van dit ding dat zo’n grote invloed heeft al die jaren later? ” Het is een beetje surrealistisch.
Marlo Thomas (Sandra Green): Alles wat je doet is deel van het tapijt van je carrière, en je leven. Aan elk draadje wordt op een bepaalde manier getrokken. En de draad van Sandra Green is zeker een kleur in mijn wandtapijt die mensen zich herinneren en waar ze enige genegenheid voor hebben, net als ik.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Als iemand naar je toekomt en zegt: “Hé, je was goed in Friends,” verbindt dat je op een bepaalde manier met hen. Je maakte deel uit van iets dat iets voor hen betekende, en dat betekent iets voor mij. Het geeft je het gevoel van: “Misschien heb je je leven niet echt vergooid.”
Ik zag Matt LeBlanc onlangs in de studio, en we omhelsden elkaar. Zonder pretentieus te zijn, we zijn allemaal een deel van elkaar.
Vincent Ventresca (Fun Bobby): Dingen veranderen niet zo veel als je denkt dat ze doen. Wat belangrijk is voor ons: vriendschap, familie, gemeenschap en lachen om domme situaties. Dat is waar Friends om draait. En dat is tijdloos.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via E-mail
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger