Wanneer het debat over de vraag of hetero-acteurs homokarakters zouden mogen spelen weer de kop opsteekt (en met de tijd is dat van elk jaar naar elke week gegaan), heb ik mezelf grotendeels afwijzend gevonden. Als homoseksuele kijker verlang ik naar authenticiteit in homoseksuele verhalen, geef ik er de voorkeur aan dat ze op zijn minst mede geschreven zijn door homoseksuele makers en wil ik altijd dat het spectrum van gedeelde ervaringen diverser en, wat cruciaal is, specifieker wordt, maar als het aankomt op degenen die homoseksuele personages vertolken, maak ik me daar minder druk om. Ik heb nooit geloofd dat seksualiteit de rolkeuze zou moeten beperken, acteren is acteren en zo, en de geschiedenis heeft aangetoond dat deze meer vloeiende manier van denken en casten keer op keer zijn vruchten heeft afgeworpen.

Met meer rigiditeit hadden we nooit Tom Cullen diep in de lust en vervolgens in de liefde zien wegzinken in Andrew Haigh’s intieme romance Weekend of Trevante Rhodes’ hartveroverende laatste samenspel met Andre Holland in Barry Jenkins’ Oscarwinnaar Moonlight of, meer recent, Noémie Merlants intense chemie met queer medespeelster Adèle Haenel in Portrait of a Lady on Fire. Aan de andere kant, als we streng moeten zijn met deze lane-sticking, dan is ons de kans ontzegd om Jonathan Groff twee seizoenen Mindhunter te zien leiden of Neil Patrick Harris te zien veranderen in Rosamund Pike’s geloofwaardig griezelige stalker in Gone Girl. Maar vorige week, in de ruimte van 131 martelende minuten, begon er iets te verschuiven, mijn hoofd overspoeld met Noomi Rapace in Prometheus die verwoed schreeuwt “We waren zo verkeerd” op een eindeloze lus.

Ik was aan het kijken, of beter gezegd aan het verdragen, The Prom, Ryan Murphy’s rampzalige Netflix-adaptatie van de zoetmoedige, hoewel nogal vergeetachtig gesoundtrackte, Broadway-musical uit 2018. Het is het verhaal van een kwartet van zelfgeobsedeerde toneelacteurs die afdalen naar een klein stadje in Indiana in de hoop hun publieke imago op te krikken door te proberen een homofoob schoolsysteem te dwingen om een student naar het schoolbal te laten gaan met haar vriendin. Het is een handig idee (losjes gebaseerd op een waar gebeurd verhaal), rijp voor satirische grappen over de leegheid van het beroemdheidsgebaar en op het toneel was het een luchtig, goed uitgevoerd kijkstuk. Op het scherm, wat een gevatte, hartverwarmende kerst publiekslieveling had moeten zijn, is in plaats daarvan een nogal vernederende, met sterren gevulde miskleun in bijna alle denkbare opzichten (opzichtig belicht, onsamenhangend gemonteerd, incompetent gefilmd), een extravagant verpakte klomp steenkool die voor de feestdagen op Netflix wordt gedumpt. Maar tussen het wrak is er één bijzonder flagrante misstap die plotseling alle andere problemen van de film minder belangrijk doet lijken, zoals je minder druk maken over de traagheid van je eerste afspraakje nadat je ontdekt dat hij een productieve seriemoordenaar is.

Terwijl Meryl Streep, Nicole Kidman, Kerry Washington en Keegan Michael-Key meestal ongeschonden uit de strijd komen (Streep doet, voorspelbaar, het zwaarste werk), is het op de een of andere manier de enige Tony Award-winnaar die het moeilijk heeft in de film: acteur die talkshowhost is geworden en nu acteur James Corden is. Op het toneel werd de rol van een flamboyante homoseksuele Broadway-ster belichaamd door de flamboyante homoseksuele Broadway-ster Brooks Ashmanskas, om wie het personage naar verluidt was geschreven. Voor de filmversie zou men zich misschien Nathan Lane voorstellen, gezien niet alleen zijn ervaring en persoonlijkheid maar ook zijn leeftijd, dichter bij die van Streep, die zijn partner in crime speelt (zelfs een hetero acteur als Stanley Tucci had kunnen leveren). Maar in een van de meest verbijsterende casting-beslissingen misschien ooit, besloot Murphy, een openlijk homoseksuele schrijver-regisseur-producent die consequent LGBT-acteurs kansen heeft geboden in het middelpunt van de belangstelling te staan (van Chris Colfer in Glee tot de baanbrekende diverse cast van Pose tot zijn recente volledig homoseksuele update van Boys in the Band), Corden in te huren, een hetero-acteur die zijn waarde in de film nog niet echt heeft bewezen (hij was op de een of andere manier het meest gênante element van Cats van vorig jaar, een film die uitsluitend uit gênante elementen bestond).

Seksualiteit terzijde, Corden’s agressief charmante optreden zou worden gezien als een ramp in zijn eigen recht, maar het is zijn regressieve en onhandige pogingen om te proberen en camp it up die rand het in iets veel meer afschuwelijk. Toen de critici de film voor het eerst te zien kregen, was het de domper waar niemand omheen kon. Samuel Spencer van Newsweek schreef: “Offensief verkeerde rolbezetting”, Tim Robey van The Telegraph schreef dat hij zich “schaamde” om homo te zijn en Richard Lawson van Vanity Fair noemde het “een van de slechtste optredens van de 21e eeuw”. Foto: Melinda Sue Gordon/AP

Hoewel er nog steeds een aantal steile hellingen te beklimmen zijn, zijn we langzaam op weg gegaan naar een betere plek voor LGBT-vertegenwoordiging, een iets uitgebreidere verspreiding van personages en ervaringen die de ruimte krijgen om te ademen op het grote en kleine scherm. Het is niet helemaal eerlijk om iets zo schuimend als The Prom aan te zetten en dit nieuwe niveau van nuance te verwachten, maar binnen een project dat zo trots is op zijn politiek (met een lachwekkend hoogdravende “dit is de film die we nu nodig hebben” marketingcampagne bijgevoegd), moet je niet kwalijk genomen worden dat je iets minder toon-doof verwacht. Corden die zich gedachteloos een weg door de film baant, hakkelend en vaak lispelend voor een gruwelijk effect, herinnert precies aan het soort karikatuur waarvan we hadden gehoopt dat die in het verleden achter slot en grendel lag. Het is alsof hij zelf terug heeft gekeken, maar dan nog verder, terug naar het schoolplein toen de hetero pestkoppen de homo’s pesten door buitenmaatse impressies op te voeren en als gevolg daarvan zit er een soort gemeenheid in de voorstelling, alsof hij belachelijk maakt wat ik me voorstel dat een groot percentage van het publiek van The Prom zal zijn.

Toch betwijfel ik ten zeerste of dat wel de bedoeling was, maar er zit zo weinig doordachts of zelfs maar ambachtelijks in zijn werk hier dat ik niet zeker weet of er überhaupt wel sprake was van opzet. Maar terwijl Corden hier onvergeeflijk slecht is, zou meer schuld aan de voeten van Murphy moeten liggen, niet alleen omdat hij ervoor koos hem te casten, maar ook omdat hij hem vervolgens zo grotesk liet gayface-en. Hij weet beter en heeft laten zien dat hij geeft om het bevorderen van queer vertegenwoordiging en verhalen, weerspiegeld in de eerder genoemde Pose of zijn gevoelige HBO-verfilming van Larry Kramer’s The Normal Heart, en het is verwarrend dan wanneer gegeven een groter doek door Netflix, zou hij ervoor kiezen om terug te keren naar een tijd voordat hij zelfs begon in de industrie. Het is ironisch dat voor een film die gaat over het belang van het herinneren en het herwaarderen van LGBT-stemmen boven de oppervlakkigheid van beroemdheid, Murphy dezelfde zonde begaat als de Broadway-dummies die hij geacht wordt belachelijk te maken (het lesbische stel dat zogenaamd in het middelpunt van het verhaal staat, komt nauwelijks aan bod).

Ik geloof nog steeds dat hetero-acteurs in staat zijn om homo te spelen, maar om dat te doen, moet er niet alleen een fundamenteel intern gesprek zijn (Ben ik hier geschikt voor? Kan ik dit goed doen? Zou een homoseksuele acteur, of misschien in dit geval bijna iemand anders, dit beter doen?) maar ook, op zijn minst, een vaag teken van een band met een gemeenschap buiten die van henzelf (Cordens idee van homofilie is niet geworteld in de werkelijkheid maar in sitcoms uit de jaren 70). Het verzet waarmee Corden te maken heeft gehad, en zal blijven krijgen, zou een waarschuwing moeten zijn voor velen die niet lang genoeg over deze dingen hebben nagedacht en een waarschuwing dat er voor degenen die dat niet doen, eerder tomaten dan rozen wachten …

• The Prom is nu te zien in geselecteerde bioscopen en komt op 11 december uit op Netflix

• Dit artikel is gewijzigd op 9 december 2020. In een eerdere versie werd ten onrechte gesuggereerd dat Aubrey Plaza hetero was, terwijl ze biseksueel is. Dit is gecorrigeerd.

• Deel op Facebook
• Deel op Twitter
• Deel via E-mail
• Deel op LinkedIn
• Deel op Pinterest
• Deel op WhatsApp
• Deel op Messenger