Play media
Andraka’s winnende project bestond uit een sensor, vergelijkbaar met teststrips voor diabetici, voor screening van alvleesklierkanker in een vroeg stadium. De sensor, bestaande uit filtreerpapier gecoat met enkelwandige koolstofnanobuisjes en antilichamen tegen menselijk mesotheline, zou het mesothelineniveau meten om te testen op de aanwezigheid van kanker bij een patiënt.
Het project beweerde dat tests op menselijk bloedserum een dosisafhankelijke respons vertoonden, en dat zijn methode 168 keer sneller, 1⁄26667 keer zo duur en 400 keer gevoeliger was dan ELISA, 25 tot 50 procent nauwkeuriger dan de CA19-9-test, en meer dan 90 procent nauwkeurig in het detecteren van de aanwezigheid van mesotheline. Er zouden echter verscheidene jaren van proeven nodig zijn om te bepalen of het nieuwe apparaat gevoelig en specifiek genoeg zou zijn als screeningstest voor pancreaskanker.
Play media
Andraka heeft gesproken over de inspiratie voor zijn werk – waaronder de dood van een familievriend – op forums zoals TEDx Nijmegen in 2013. Hij voerde zijn werk uit onder toezicht van Anirban Maitra, hoogleraar pathologie, oncologie en chemische en biomoleculaire techniek aan de Johns Hopkins School of Medicine.
Andraka heeft een voorlopig octrooi aangevraagd voor zijn methode om alvleesklierkanker te detecteren en was vanaf 2012 in gesprek met bedrijven over de ontwikkeling van een vrij verkrijgbare test.
In oktober 2013 verscheen Andraka als gast in The Colbert Report om over zijn werk te praten.
KritiekEdit
Een artikel uit 2011 gepubliceerd door Sharon et al. weerlegt veel van Andraka’s beweringen over de specificiteit van het gebruik van mesotheline als een biomarker voor alvleesklierkanker. Meer bepaald toonde de groep aan dat mesotheline serumniveaus bij gezonde donoren statistisch niet verschilden van serumniveaus bij pancreaskankerpatiënten. Dr. Ira Pastan, ontdekker van mesotheline, zei dat Andraka’s methode “wetenschappelijk gezien onzinnig is. Ik ken niemand in de wetenschappelijke gemeenschap die zijn bevindingen gelooft.” George M. Church, professor in de genetica aan de Harvard Universiteit, uitte ook zijn bezorgdheid over de kosten, de snelheid en de gevoeligheid. De nieuwheid van Andraka’s werk is ook in twijfel getrokken. In 2005, zeven jaar voordat Andraka de Intel ISEF won, maakte een groep onderzoekers aan het Jefferson Medical College en de Universiteit van Delaware melding van een op koolstofnanobuisjes gebaseerde sensor voor gebruik bij borstkankerdiagnostiek, waarbij een methode wordt toegepast die vrijwel identiek is aan Andraka’s vermeende nieuwe methode. Bovendien werd een op koolstofnanobuisjes gebaseerde sensor die vergelijkbaar is met die van Andraka in 2009 gerapporteerd door Wang e.a., een groep onderzoekers aan de Jiangnan University en de University of Michigan, en een op koolstofnanobuisjes gebaseerde sensor voor toepassingen bij kankerdiagnose werd gerapporteerd in een paper uit 2008 door Shao e.a., die een soortgelijke methodologie gebruikte als die van Andraka.
In 2012 diende Andraka een “Wereldoctrooi” in onder het Patent Cooperation Treaty, dat resulteerde in een voorlopig onderzoek om de octrooieerbaarheid te bepalen. Uit het onderzoek bleek “een gebrek aan uitvinderswerkzaamheid” en stand van de techniek in de Amerikaanse octrooien 7824925 en 8110369. Er is geen vervolgoctrooi ingediend bij een van de octrooibureaus onder het PCT en een “Code 122” (Europees octrooi niet ingediend) werd afgegeven op 3 juni 2015.
Hoewel hij een voorstander is van open toegang, werd hij bekritiseerd omdat hij zijn ontdekking niet openlijk publiceerde zodat iedereen deze kon gebruiken en erop kon voortbouwen, en vervolgens probeerde er een octrooi voor aan te vragen.