Sinds de dagen van Hernán Cortés wordt de landengte van Tehuantepec beschouwd als een gunstige route, eerst voor een interoceanisch kanaal, en sinds de 19e eeuw voor een interoceanische spoorweg. De nabijheid van de as van de internationale handel geeft het een zeker voordeel ten opzichte van de Panama-route. De Isthmus of Panama is echter beduidend smaller, waardoor het een kortere oversteek is, ook al ligt het kanaal verder van de handelsroutes.
Het Gadsden Purchase verdrag van 1854 bevatte een bepaling die de V.S. toestond post en handelsgoederen over de Isthmus of Tehuantepec te vervoeren via een plankweg en een spoorweg. Het McLane-Ocampo Verdrag van 1859, dat door Benito Juárez werd ondertekend maar nooit door het Amerikaanse Congres werd geratificeerd, zou de VS uitgebreide transitrechten hebben gegeven langs dezelfde route.
Toen de hoge kosten van een kanaal over de landengte ingenieurs en kapitalisten noopten, stelde James B. Eads voor een vierbaans scheepsspoorweg aan te leggen, en het plan kreeg enige tijd serieuze aandacht. Daarna kwamen er projecten voor een gewone spoorweg, en de Mexicaanse regering verleende voor dit doel van 1857 tot 1882 verschillende concessies. In laatstgenoemd jaar besloot de Mexicaanse regering de aanleg van de spoorlijn voor eigen rekening te nemen, en sloot contracten met een vooraanstaande Mexicaanse aannemer voor het werk. In 1888 werd dit contract ontbonden, nadat 108 km (67 mijl) weg was voltooid.
Het volgende contract was vruchteloos door het overlijden van de aannemer, en het derde slaagde er niet in het werk binnen de gestelde som (2.700.000 pond) te voltooien. Dit was in 1893, en er moest nog 60 km (37 mi) worden aangelegd. Een vierde contract resulteerde in de voltooiing van de 130 mijl lange lijn van kust tot kust in 1894. De regering sloot toen een contract met de Londense aannemersfirma S. Pearson & Son, Ltd., die de afwateringswerken van de vallei van Mexico en de nieuwe havenwerken van Veracruz had aangelegd, om de lijn te herbouwen en eindhavens te bouwen in Coatzacoalcos aan de Golfkust, en in Salina Cruz aan de Stille Oceaanzijde. De werkzaamheden werden uitgevoerd voor rekening van de Mexicaanse regering. De werkzaamheden begonnen op 10 december 1899, en waren zover gereed dat de formele opening voor het verkeer in januari 1907 mogelijk was.
Spoorlijn TehuantepecEdit
De Tehuantepec-spoorlijn (nu de Ferrocarril Transístmico (“Trans-Isthmische Spoorweg”)), is 308 km (191 mi) lang, loopt van de haven van Coatzacoalcos aan de Golf van Mexico naar Salina Cruz in Oaxaca aan de Pacifische kust, met een aftakking van 29 km (18 mi) tussen Juile en San Juan Evangelista. De minimumdiepte bij laag water in beide havens is 10 m (33 ft). Een uitgebreid systeem van kades en spoorlijnen bij beide terminals biedt ruime faciliteiten voor de snelle afhandeling van zware ladingen. De algemene kantoren en reparatiewerkplaatsen van de oorspronkelijke Tehuantepec-spoorlijn waren gevestigd in Rincón Antonio, aan de ingang van de Chivela-pas. In Santa Lucrecia, 175 km van Salina Cruz, werd een verbinding gemaakt met de Veracruz Pacific Railway, 343 km naar Córdoba, Veracruz, en 500 km naar Mexico City. Deze verbindingslijnen zijn nu eigendom van en worden geëxploiteerd door Ferrosur, een bedrijf dat ook actief is op de Tuehantepec-lijn die eigendom is van Ferroistmo.
Er zijn verschillende voorstellen gedaan voor modernisering van de inter-oceanische spoorwegverbinding.