Download hieronder een kopie van deze folder:

• Intoeing.pdf 117KB

Intoeing is een veel voorkomende reden waarom kinderen zich presenteren bij huisartsen en orthopedische poliklinieken. De meerderheid van de kinderen wordt geboren met 40° femorale anteversie (in draaiing van de dijbenen) en 5 – 10° interne torsie van de tibialis (in draaiing van het scheenbeen). Dit draagt gewoonlijk bij tot de normale onhandigheid van peuters wanneer zij leren lopen. Tijdens de normale groei remodelleert deze torsie meestal, maar bij degenen bij wie dit niet gebeurt, is het zeer zelden een klinisch probleem.

Beoordeling van het rotatieprofiel

In-teen-stand kan worden veroorzaakt door in-torsie ter hoogte van de heupen, tibia’s of voeten. Onderzoek van het rotatieprofiel wordt beschreven op de pagina Rotatieprofiel of in de aparte folder Rotatieprofiel (te downloaden van de pagina Rotatieprofiel).

Femorale anteversie

Vaak neemt de femorale anteversie af van ongeveer 40° bij de geboorte tot ongeveer 20° op de leeftijd van negen jaar. Als volwassenen hebben we 15° femorale anteversie. Om met de voeten naar voren te kunnen lopen, moeten peuters hun spieren gebruiken om het been naar buiten te draaien. Als ze moe worden, zal het been de neiging hebben weer naar binnen te draaien. Naarmate kinderen ouder worden, krijgen ze een betere spiercontrole en wordt dit minder een probleem. Zelfs bij kinderen bij wie de anteversie van het dijbeen niet corrigeert, is dit zelden een klinisch probleem. De enige behandeling is een femorale derotatie (om beide femuren te breken en opnieuw te zetten), die nooit zou worden overwogen tot de leeftijd van negen jaar vanwege het remodelleringsvermogen.

Inwendige tibiale torsie

Tibiale torsie zal typisch sneller re-modelleren. We verwachten dat de tibia van inwendige torsie bij de geboorte verandert in ongeveer 10° uitwendige torsie op de leeftijd van vier tot zes jaar. Interne torsie van het scheenbeen is gunstig voor sporters en wordt minder symptomatisch naarmate de femorale remodellering voortschrijdt. De enige behandeling is de-rotatie osteotomie, die niet zou worden overwogen tot de leeftijd van negen jaar.

Metatarsus adductus

Metatarsus adductus (het naar binnen draaien van de middenvoet) kan worden onderverdeeld in de volgende groepen:

• Vast contractuur – kan de vervorming van de voet niet passief volledig corrigeren
• Passief corrigeerbaar – de onderzoeker kan de stand van de voet volledig corrigeren
• Actief corrigeerbaar – het krabben aan de laterale rand van de voet veroorzaakt dat het kind de voet zelf op en neer

Metatarsus adductus

Passief gecorrigeerd door onderzoeker

Vaste metatarsus adductus moet onmiddellijk worden doorverwezen voor seriegieten. Passief corrigeerbare misvormingen moeten worden doorverwezen naar de fysio voor rekoefeningen. Actief corrigeerbare metatarsus adductus zal beter worden en hoeft niet te worden doorverwezen.

Verwijsadvies

Als het kind doorlopend in-toeing heeft, wat symptomatisch is, dan zouden we een verwijzing aanbevelen op de volgende leeftijden:

• Femorale anteversie – negen jaar
• Inwendige tibiale torsie – negen jaar
• Vaste metatarsus adductus – onmiddellijk naar orthopedie
• Passief corrigeerbare metatarsus adductus – onmiddellijk naar fysiotherapie

Differentiële diagnose

Er zijn een paar aandoeningen die loopafwijkingen bij kinderen kunnen veroorzaken waar op gelet moet worden.

• Ontwikkelingsdysplasie van de heup (DDH): Beenlengte discrepantie, beperkte abductie van de heup, waggelende gang
• Cerebrale parese: Verhoogde tonus, opwaarts gerichte plantaire reflexen, snelheidsafhankelijke spasticiteit
• Spina bifida: Lagere spinale pathologie, abnormale neurologie, spierzwakte
• Spierdystrofie: Significante zwakte van de heupgordelspieren, Gower-teken

Samenvatting

In-tenen is normaal bij kinderen en volwassenen. De meeste lossen op met de leeftijd en in die gevallen waar het niet oplost is het zeer zelden symptomatisch. Het leidt niet tot degeneratieve artritis of beperkt de sportmogelijkheden niet. De enige behandeling is de-rotatie osteotomie, die pas wordt overwogen als het duidelijk is dat het niet op natuurlijke wijze kan worden gemodelleerd. De kans op chirurgie blijft bestaan tot in het volwassen leven, maar is vrijwel nooit nodig.