Mijn hele leven heb ik gevochten met het vernietigen van het haar op mijn lichaam.
Ik heb vooral oorlog gevoerd met het donkere haar op mijn benen, mijn oksels, en mijn armen. Ik heb ook te maken gehad met haar op mijn gezicht en kin – wat eigenlijk helemaal niet ongewoon is voor veel vrouwen. Het is gewoon niet iets waar we de hele tijd over praten.
Er zijn vrouwen die gewoon geen harige benen of zelfs super harige lichaamsdelen hebben.
Definitely NOT me.
Ik kan me niet de exacte leeftijd herinneren waarop ik officieel de oorlog verklaarde aan mijn lichaamshaar, maar het was waarschijnlijk rond de leeftijd van 11 jaar.
Sindsdien heb ik me geschoren, gewaxt, geplukt, gebleekt en zelfs enge chemische crème op mijn benen gesmeerd die brandde en mijn huid deed kriebelen terwijl ik probeerde mijn beenhaar uit te roeien.
Waarom heb ik dit allemaal gedaan???
Wel, het antwoord bevat elementen van ijdelheid, comfort, en maatschappelijke verwachtingen.
Ik heb ooit een blog geschreven over de dag dat mijn dochter me vroeg waarom ik mijn benen onder de douche scheerde en ik hoe ik volledig ten einde raad was voor een antwoord dat redelijk klonk. Niet alleen dat, ik realiseerde me dat ik al de toon voor haar had gezet over hoe te voelen over haar eigen beenhaar dat uiteindelijk zal groeien.
Ik merk zelfs dat ik stiekem hoop dat mijn dochter niet zal eindigen zoals ik met super harige benen. Natuurlijk zeg ik dat niet hardop tegen mijn dochter, maar ik betrap mezelf er wel op dat ik eraan denk.
Waarom zou het zo erg voor haar zijn om mijn beharing te erven? Wat is het probleem? Ik zal je vertellen wie het eigenlijk geen probleem vindt. Mijn man. Ja, het kan mijn man niets schelen als ik mijn benen een paar dagen niet scheer. Het gaat echt om mijn eigen harige benen.
Hoe graag ik ook het soort vrouw wil zijn dat niets geeft om haar harige benen, je kunt niet zeggen dat het niet ongemakkelijk zou zijn om op de school van je kind of op een leuk evenement te verschijnen in een jurk met extreem harige benen die eronderuit piepen – vooral als je het niet gewend bent te doen.
De geschiedenis heeft bewezen dat sinds de Egyptenaren, vrouwen hebben geprobeerd om nieuwe en verbeterde manieren te vinden om zich te ontdoen van ongewenst lichaamshaar.
Mannen zijn over het algemeen alleen verantwoordelijk aan de samenleving voor het verwijderen van het haar op hun gezicht of – in sommige gevallen – hun harige ruggen. Maar van vrouwen wordt verwacht dat ze een relatief haarloos lichaam hebben, met uitzondering van het haar op hun hoofd, dat natuurlijk vol en overvloedig moet zijn.
Wel, ik ben behoorlijk uitgeput van meer dan 30 jaar oorlog voeren met mijn lichaamshaar. God weet hoeveel geld ik alleen al heb uitgegeven aan haar-eliminerende producten. De ontharingsindustrie moet wel een booming business zijn.
Hierop heb ik besloten een wapenstilstand af te kondigen. Ik zwaai met de witte vlag. Ik geef me eindelijk over aan wat ik niet kan beheersen en ik ben klaar met oorlog voeren tegen het haar op mijn lichaam.
Ik ben op het punt gekomen dat ik mijn harige benen kan voelen en er niet van walg. Ja, ze zijn harig en helemaal niet glad en ik zal me in de zomer waarschijnlijk nog regelmatig scheren.
Maar ik heb spijt van alle tijd en geld die ik heb gespendeerd aan pogingen om iets kwijt te raken dat van nature op me groeit. Het is een deel van mij en ik heb er genoeg van om het zo veel en zo lang te haten om geen andere reden dan dat ik het er niet mooi uit vind zien of omdat alle vrouwen in de bladen haarloos zijn.
Ik ben klaar met het schofferen van mijn lichaam en ik beloof om vanaf nu aardiger voor mezelf te zijn. Ik hoop dat ik niet de enige ben.
Meer van Michelle: Waarom ik nog steeds over mijn ex-man schrijf