Pablo Neruda’s gedicht ‘If You Forget Me’ is een gedicht dat zich rechtstreeks richt tot de geliefde van de auteur, en haar waarschuwt wat er zal gebeuren als ze haar liefde voor de spreker verliest. Hoewel Neruda getrouwd was met de Argentijnse schrijfster Delia del Carril op het moment dat het gedicht werd geschreven, geloven velen dat Neruda dit gedicht schreef aan zijn geliefde, Matilde Urrutia, de vrouw die later zijn vrouw zou worden. Neruda, een communistische senator in Chili, werd verbannen uit zijn geboorteland voor dertien maanden na de val van het communisme in 1948, en dit gedicht werd waarschijnlijk geschreven terwijl Neruda in ballingschap was. Andere critici geloven dat dit gedicht niet aan zijn geliefde is geschreven, maar aan zijn vaderland Chili, om haar te waarschuwen hem niet te vergeten terwijl hij verbannen is. Ongeacht de interpretatie is het gedicht een van de populairste liefdesgedichten in de literatuur, en Neruda wordt vaak een van de grootste dichters van de twintigste eeuw genoemd; in 1971 kreeg hij de Nobelprijs voor Literatuur.

Samenvatting

Dit is een gedicht, dat u hier in zijn geheel kunt lezen, geschreven door Pablo Neruda, vermoedelijk de spreker van het werk, aan zijn geliefde, waarin hij haar waarschuwt voor wat er zal gebeuren als ze hem vergeet terwijl hij weg is. In het begin van het gedicht schetst Neruda een liefdevol en romantisch beeld voor zijn geliefde, en herinnert haar eraan hoeveel hij van haar houdt. Maar in het midden van het gedicht verandert zijn toon en waarschuwt hij haar dat als zij niet meer van hem houdt, hij ook niet meer van haar zal houden. In de laatste strofe van het gedicht keert de toon terug naar de positieve, romantische toon van het eerste deel van het gedicht, en de spreker vertelt zijn geliefde dat als zij hem niet vergeet, als zij van hem blijft houden, hij voor altijd van haar zal houden. Het gedicht benadrukt hoe intens, maar wispelturig, een liefde tussen man en vrouw kan zijn.

Analyse van If You Forget Me

‘If You Forget Me’ is een gedicht dat bestaat uit zes strofen van wisselende lengte. Het gedicht is geschreven in vrije verzen, want de regels zijn onrijm.

Siets interessants om op te merken is het feit dat de eerste strofe, die slechts uit één regel bestaat, met de tekst: “Ik wil dat je één ding weet,” een voortzetting van de titel lijkt te zijn. Daarom kan het gelezen worden als een enkele gedachte: “Als je me vergeet, wil ik dat je één ding weet.” Als je het gedicht zo leest, krijgt het werk een dreigende toon. De toon verandert snel in de tweede strofe, waar Neruda de diepte van zijn liefde rechtstreeks aan zijn maîtresse uitlegt, door in de eerste regel te schrijven: “Je weet hoe dit is.” Neruda’s dictie is heel mooi in deze strofe, waar hij in regel 5 verwijst naar de “kristallen maan” en de “rode tak”. Hij roept zijn zintuigen van zicht en tast op, en vertelt zijn geliefde dat alles wat hij ziet of aanraakt hem onvermijdelijk naar haar terug zal voeren.

Hoewel de eerste helft van het gedicht ongelooflijk romantisch en vleiend is, schetsen de derde en vierde strofe een heel ander beeld, en ze dienen als waarschuwing aan Neruda’s minnares. De derde strofe staat op zichzelf en waarschuwt Neruda’s minnaar dat als zij ophoudt van hem te houden, hij hetzelfde zal doen. Het is ook het begin van een reeks ultimatums die Neruda aan zijn geliefde geeft.

De vierde strofe zet die gedachte voort, want de spreker vertelt zijn geliefde dat als hij wordt vergeten, zij ook zal worden vergeten. Om dit nog meer te benadrukken, neemt Neruda alleen die ene gedachte op in de strofe. Het is interessant om Neruda’s dictie in die laatste regel op te merken – “Ik zal je al vergeten zijn.” Hij vertelt zijn geliefde dat als zij hem plotseling vergeet, hij wil dat zij weet dat hij degene was die het eerst is vergeten – het is al gebeurd. Het lijkt hem belangrijk dat zij weet dat zij het was die het eerst werd vergeten.

Hij zet zijn waarschuwing voort in de vijfde strofe, waarin hij zijn geliefde opnieuw vertelt dat als zij “besluit mij aan de kust te verlaten,” hij “op die dag, op dat uur…een ander land zal zoeken.” In deze strofe gebruikt Neruda een uitgebreide metafoor van een oever en het bijbehorende land om zijn geliefde te waarschuwen voor de gevolgen van haar daden. De spreker beschouwt zijn geliefde als zijn thuis, maar mocht zij besluiten hem te verlaten, dan zal hij er geen enkel probleem mee hebben een andere vrouw te zoeken om haar plaats in te nemen.

In de zesde en laatste strofe van ‘Als je me vergeet’ verandert Neruda zijn toon echter opnieuw, ditmaal terugkerend naar de romantische en hartstochtelijke toon van de eerste strofe. De eerste regel van de laatste strofe bestaat uit één enkel woord: “Maar.” Dit geeft de lezer de indruk dat alles wat zich in de voorgaande strofen heeft afgespeeld, de aanloop is geweest naar deze laatste strofe. Het is alsof de spreker tegen zijn geliefde zegt: “Als je een van deze dingen doet, doe ik het terug, maar als je het niet doet, gebeurt dit in plaats daarvan,” want de resterende regels van de laatste strofe onthullen wat er zal gebeuren als de geliefde hem niet vergeet. Als zij in plaats daarvan voelt “…dat je voor mij bestemd bent,” zal het gevoel terugkomen.

In de laatste strofe vergelijkt Neruda zijn liefde voor zijn minnares met een vuur: het voedt zich met de liefde die zijn minnares voor hem heeft, en daarom kan het alleen gedoofd worden als haar liefde sterft. De spreker sluit af met de belofte dat zolang zijn maîtresse leeft, de liefde die zij voor elkaar delen tussen hen in hun armen gewiegd zal worden.

Historische context

Een toegewijd communist, Pablo Neruda prees de prestaties van Jozef Stalin en de Sovjet-Unie. In 1945 werd hij verkozen als senator in zijn geboorteland Chili, en in 1946 werd hij campagnemanager voor Gabriel González Videla, een man die zich tegen de Communistische partij keerde toen hij eenmaal in functie was gekozen. De spanningen liepen op, en in 1948 ontvluchtten Neruda en zijn vrouw Chili in angst. Meer dan een jaar lang verborg het echtpaar zich in de huizen van vrienden en aanhangers. Het was tijdens deze ballingschap dat Neruda zijn muze en toekomstige vrouw, Matilde Urrutia, zou ontmoeten, voor wie dit gedicht zou zijn geschreven. Tijdens zijn onderduik in Mexico schreef Neruda Los Versos Del Capitan, met als titel ‘Als je me vergeet’. Neruda keerde uiteindelijk in 1952 terug naar Chili, en in 1970 was hij kandidaat voor het Chileense presidentschap, wat hij uiteindelijk opgaf. Het jaar daarop won hij de Nobelprijs, ook al wilden sommigen in het comité de prijs niet aan een communist geven. Neruda stierf in 1973 aan hartfalen, maar sinds zijn dood speculeren velen, ook vandaag nog, dat hij vermoord werd. Liefde is een gemeenschappelijk thema in veel van Neruda’s gedichten, en critici geloven dat er een dualiteit is in de liefde uitgedrukt in zijn gedichten: ze kunnen worden gezien als gericht aan zijn geliefde, maar ook aan zijn andere minnares, zijn land.