Ik beschouw dit drama als een juweeltje in zijn genre. Het heeft geen enorm bewogen plot, geen grote, wereldschokkende waarheid die in de laatste aflevering moet worden onthuld, geen geheugenverlies, geboortegeheimen of tijdsprong – vergeef me, ik kon het niet helpen.
Het vertelt een gewoon verhaal op een verfrissend moderne manier, zonder af te zien van die elementen die we onvermijdelijk associëren met k-drama’s en ze maken tot de shows waar we allemaal aan verslaafd zijn: een driehoeksverhouding of een soort vierkant, liefdesobstakels van verschillende aard, ouders die zich ermee bemoeien maar zonder volledig onredelijk of uit dit universum kwaad te zijn en een zakelijk subplot.
Ik zou dit geen romantische komedie willen noemen. Ik denk dat het meer een levensdrama is. Er is romantiek, natuurlijk, en er is een volwassen, slimme humor, maar deze beide aspecten zijn gerantsoeneerd door de vertelling heen op een bezadigde en toch zeer effectieve manier. Daarom denk ik dat I do, I do niet voor jou is, als je op zoek bent naar een typische rom-com. Het tempo kan sommigen afschrikken, en anderen zouden de opgeworpen kwesties oninteressant of controversieel kunnen vinden.
Ik vond het geweldig omdat het de kijker een scala aan verschillende standpunten biedt over onderwerpen die in het echte leven heel gebruikelijk zijn, en niet zo gebruikelijk in de Koreaanse dramawereld; er komt geen oordeel aan te pas, geen standpunt wordt als beter dan het andere gepresenteerd. Het is aan jou om te beslissen wat je zou doen en hoe je zou reageren in een soortgelijke situatie.
Een levensdrama is alleen succesvol als de personages goed geschetst zijn. En dit is de ware kracht van Ik doe, Ik doe. Ik was zelf verbaasd over hoe geleidelijk en toch hevig ik gehecht raakte aan sommige personages, vooral de twee hoofdrolspelers. Ze zijn allebei zo goed neergezet dat ik me uiteindelijk met geen van beiden kon identificeren.
Het acteerwerk is perfect. Ik beschouw Kim Sun A als een garantie. Ik mag dan niet alle drama’s waarin ze speelde goed vinden, maar dat is nooit aan haar te wijten. Ze komt op zo’n plausibele manier in het personage, ze creëert geen fictieve personages maar echte persona’s. Altijd geloofwaardig, nooit voorspelbaar. En laat ik daaraan toevoegen hoe heerlijk bevredigend het is als je eindelijk landt op een drama met een intelligente, zelfverzekerde, succesvolle vrouwelijke hoofdrol die gebeurtenissen niet passief accepteert maar ze laat gebeuren!
Het personage van Tae Kang is voor mij een geweldige openbaring geweest. Een schattig ding dat eruit ziet als een puppy en zich gedraagt als een is alles wat ik dacht dat hij was in het begin. Ik had het helemaal mis. Hij is enorm vertederend en zo’n mix van kinderlijk enthousiasme en zorgzame volwassenheid dat ik niet anders kon dan volledig door hem gegrepen worden. Mijn bewondering gaat uit naar de acteur voor het vastleggen van de essentie van zijn karakter en het uitbeelden ervan op zo’n schattige manier.
De chemie tussen deze twee is ook een werk-in-progress. Hun gevoelens groeien naarmate de karakters groeien. We worden verliefd op Tae Kang op het moment dat Ji An dat doet, niet eerder. Ik vond dit aspect het leukst, omdat ik meestal erg gefrustreerd raak als ik een waarheid weet waar de personages driekwart van het drama geen weet van hebben.
De secundaire personages zijn normale mensen. Ze maken fouten, ze roddelen, ze lachen, ze worden boos. Met uitzondering van “madame CEO” – en haar afschuwelijke smaak voor figuratieve kunst, sta me toe dat toe te voegen – vond ik ze allemaal aardig. Iedereen heeft zijn eigen rol in dit verhaal.
De muziek is niet onvergetelijk, maar ik moet toegeven dat het hoofdthema verslavend is en de instrumentale stukken zeer goed gekozen.
Dit is geen drama dat ik ga herbekijken zodra het klaar is met uitzenden. Het heeft echter veel heerlijke, tot nadenken stemmende en aangrijpende momenten waar ik me in de toekomst graag nog eens in zal verdiepen. Ik raad dit drama aan iedereen aan die houdt van een solide, modern script, ongewoon geloofwaardige personages en een no-nonsense plot.