Een huaca kon worden gebouwd langs een ceremoniële processielijn of route, zoals werd gedaan voor het uitvoeren van heilige rituelen binnen de hoofdstad te Cusco. Dergelijke lijnen werden ceques genoemd. Het werk van Tom Zuidema en Brian Bauer (UT-Austin) verkent het scala van discussies over hun gebruik en betekenis.

Deze lijnen werden aangelegd om de kosmologie van de cultuur tot uitdrukking te brengen en waren soms astronomisch uitgelijnd op verschillende sterrenopkomsten en -standen. Deze hadden betrekking op seizoensgebonden ceremonies en het bijhouden van de tijd (ten behoeve van de landbouw en het bijhouden van ceremonies en verslagen). Deze ceque-lijnen vertonen grote gelijkenis met de processielijnen bij de Maya’s (sacbe), de Chacoërs, en de Muisca (Suna).

Bij bepaalde huacas werden speciale gebouwen opgericht waar priesters uitgebreide rituelen en religieuze ceremoniële cultuur samenstelden. De ceremonie van de zon werd bijvoorbeeld uitgevoerd in Cusco (Inti Raymi). De Inca’s bouwden creatief voort op een reeds bestaand systeem van religieuze verering van de volkeren die zij in hun rijk opnamen. Deze uitwisseling zorgde voor een correcte naleving onder de veroverde volkeren. De Inca’s transplanteerden en koloniseerden ook hele groepen personen met Inca-achtergrond bij nieuw geadopteerde volkeren om een betere spreiding van Inca-personen over hun gehele rijk te regelen en zo wijdverbreid verzet te voorkomen. In dit geval werden huacas en pacarinas belangrijke centra van gedeelde verering en een punt van eenwording van etnisch en taalkundig verschillende volkeren. Zij hielpen om eenheid en gemeenschappelijk burgerschap te brengen onder vaak geografisch verschillende volkeren. Reeds vóór de komst van het katholicisme ontwikkelde het volk een systeem van pelgrimstochten naar deze verschillende heiligdommen.