In ons dagelijks leven is een van de meest gestelde vragen die we tegenkomen: ‘Hoe is het leven’ of beter gezegd ‘Hoe gaat het met je?’ En onze antwoorden zijn ‘het gaat goed’, ‘zoals gewoonlijk’, ‘het gaat goed’, bla bla enz.

Ik ben niet anders, ik word even vaak met dezelfde vraag geconfronteerd als anderen. En de antwoorden zijn even vaak als die van anderen.

Maar een beetje introspectie en al deze antwoorden doorstaan de test niet. In werkelijkheid verspil ik er nog een. Terwijl ik hier nu zit, weet ik heel goed, dat als ik ‘Hoe was het leven’ als laatste vraag stel voordat het naar de eeuwigheid gaat; het antwoord zou zijn ‘weer een verspilde’. Want zoals het nu gaat, is het zo voorspelbaar. Zo gewoon om het echte antwoord te weten. Hel, nog steeds alleen maar om onszelf of misschien de mensen om ons heen te vleien lijken we elke dag zo gelukkig als altijd totdat het allemaal in as verandert.

Er zijn mensen die met hoog onthaal aankomen en alles voor hen op zijn plaats vinden om te beginnen. Dan zijn er mensen die dat voorrecht niet krijgen, hoe zij hun leven ook plannen en de lat hoog leggen. Maar voor de meesten van ons, de massa, heeft ‘het leven’, zodra we binnenvallen, zijn eigen plan voor ons. We blijven proberen het andersom te maken, maar eindigen met hetzelfde gemiddelde resultaat. En geloof me dat is de waarheid over ons leven. In dit epische theater spelen we onze rol van figuranten en verdwijnen we in de tijd zonder enig spoor en bijna niemand merkt het op. Hoe noem je zo’n ellende, is het geen verspilling van een kans?

School, universiteit, een baan, een huis, een auto, vrouw/man, kinderen, vrije tijd, plezier, is dat alles waar het leven om draait? Ik ben er zeker van dat de meesten van ons hetzelfde patroon volgen, dezelfde eeuwenoude routine. Maar waar is het motief? Waar is het doel? Vragen we ons in al deze complexiteit wel eens af waarom ik hier ben? En wat ben ik aan het doen? Is het de moeite waard?

Ik denk dat het antwoord zelden is! Omdat we druk bezig zijn in valkuilen te trappen; soms bewust, soms onbewust. En voor we het beseffen, is het allemaal voorbij. Er komt weer een einde aan en het antwoord op de vraag ‘Hoe was het leven’ blijft er weer een verspild.

Ik herinner me nog, ver terug in 2010 na mijn huwelijk, dat ik en mijn vrouw op bezoek gingen bij een familielid. En na de ontmoeting voordat we afscheid van hen, mijn vrouw zei: ‘oom we zullen u uitnodigen om ons huis als we dingen een beetje te regelen’. Als antwoord glimlachte oom en zei: “Ik betwijfel of ik de uitnodiging zal krijgen! Mijn vrouw gaf een verwarde blik. Hij vervolgde, het duurt een leven lang om je te vestigen en als je dan denkt dat je er klaar voor bent, krijg je een telefoontje! En zo waar naar de woorden, het is nu 7 jaar geleden, we zijn nog steeds dingen aan het opzetten.

Inrichten is een heel zware klus in het leven. Het duurt echt een heel leven. Dus ik denk dat we, in plaats van rond te rennen om ons te vestigen, moeten proberen het doel te zoeken. We moeten onszelf een motief in het leven geven. In plaats van een nestor te zijn, moeten we onszelf bevrijden en een ontdekkingsreiziger zijn. We zouden onszelf een doel moeten stellen om iets terug te geven aan de maatschappij, aan de planeet die ons al zo lang oogst. Kortom, in plaats van de gewone jij te zijn, moet je proberen een verschil te maken in je leven. Op een positieve manier. Door een gever te zijn, een ontdekkingsreiziger. Tenminste, aan het eind denk ik dat het antwoord op de vraag ‘Hoe was het leven’ op deze manier een beetje anders zou zijn dan het gebruikelijke.

Geluk!