Hiërofanie komt vaak voor in het werk van godsdiensthistoricus Mircea Eliade, die de term verkoos boven het meer beperkende woord theofanie, een verschijning van een god.

Eliade stelt dat godsdienst gebaseerd is op een scherp onderscheid tussen het heilige (God, goden, mythische voorouders, enz.) en het profane. Volgens Eliade beschrijven mythen voor de traditionele mens “doorbraken van het heilige (of het ‘bovennatuurlijke’) in de Wereld” – dat wil zeggen, hiërofanieën.

In de hiërofanieën die in de mythe zijn vastgelegd, verschijnt het heilige in de vorm van ideale modellen (de handelingen en geboden van goden, helden, enzovoort). Door zich als ideaal model te manifesteren, geeft het heilige de wereld waarde, richting en doel: “De manifestatie van het heilige, ontologisch sticht de wereld.” Volgens deze opvatting moeten alle dingen de door hiërofanieën opgestelde heilige modellen imiteren of zich daaraan conformeren, om ware werkelijkheid te hebben: de dingen “verwerven hun werkelijkheid, hun identiteit, alleen in de mate van hun deelname aan een transcendente werkelijkheid.”