“Het is niet jouw schuld.”

Voor mensen die een trauma hebben meegemaakt, is het iets waarvan je weet dat het waar is. Wie weet dat niet? Wie denkt dat een jong kind of zelfs een tiener het kan opnemen tegen een gewelddadige vader? Logischerwijs weet iedereen dat een vrouw of vriendin die door haar partner wordt geslagen niet schuldig is. Iedereen die getuige is geweest van een trauma en het heeft meegemaakt, weet dat het niet hun schuld is.

Maar dat is logica. Dat is rationeel de realiteit van de situatie kennen, maar het is een heel ander speelveld en een veel eenvoudiger reis dan echt accepteren dat het niet hun schuld. Met weten, is de persoon nog steeds op zijn hoede. Weten is een schijn van hardheid en doorzettingsvermogen, van doen alsof welk trauma iemand ook ondergaat, het hem niet langer stoort. Met weten, is het gewoon een kwestie van bewust zijn van een situatie, en dat is de grens.

Accepteren is je realiseren dat trauma je nog steeds beïnvloedt, je ontkenning beëindigen, en jezelf op het pad zetten om dingen te veranderen. Accepteren is een emotionele gemoedstoestand die kwetsbaarheid toestaat en geen pleisteroplossing als antwoord neemt. Accepteren is iets dat nooit echt voorbij is, dat een leven lang duurt om te bereiken.

Bij voorbeeld, een alcoholist kan weten dat hij een probleem heeft, maar er niets aan hebben willen doen. Maar een herstellende alcoholist kan accepteren dat hun huidige toestand onhoudbaar is, en beseffen dat er dingen moeten veranderen.

Het is een verwarrend onderscheid en zeker geen zwart-wit reeks begrippen. Maar in werkelijkheid is de beste weergave hiervan de beroemde “It’s Not Your Fault”-scène uit Robin Williams en Matt Damon’s “Good Will Hunting.”

Will heeft een ontmoeting gehad met zijn raadsman, Sean, die hem eindelijk zover heeft gekregen dat hij zich openstelde over zijn relatie en zijn kindertijd van misbruik. In deze scène vraagt Will Sean of hij dat ooit heeft “meegemaakt,” in verwijzing naar de vraag of Sean zelf misbruik heeft meegemaakt en is geslagen door zijn ouders, waarop hij bevestigend antwoordt.

Het is vervolgens wanneer Sean herhaaldelijk tegen Will zegt dat “het niet jouw schuld is.” Zo’n zes of zeven keer herhaalt het proces zich, terwijl Will telkens “ik weet het” zegt. Uiteindelijk duwt hij terug en zegt: “Neem me niet in de zeik, Sean.” Maar Sean herhaalt de zin totdat Will breekt en begint te snikken, en eindelijk accepteert dat het niet zijn schuld is.

Je moet de scène bekijken om hem echt te begrijpen en er emotioneel bij betrokken te raken, dus neem er alsjeblieft een paar minuten de tijd voor, als je dat nog niet hebt gedaan.