Mr Brightside//The Killers//Hot Fuss//June 7th 2004

Ik denk niet dat er een definitie is voor punk behalve iets doen wat niemand anders heeft gedaan en erin slagen om een hele generatie mensen te beïnvloeden. Dit is een van die liedjes die iedereen al een miljoen keer op de radio heeft gehoord en misschien weet je niets over wie het zingt, maar je krijgt zeker de onweerstaanbare neiging om mee te zingen. Ik denk dat dit liedje blijft hangen vanwege de relateerbare teksten. We hebben allemaal wel eens van iemand gehouden, maar hem moeten zien met iemand die zijn schoonheid of gezelschap niet verdient. Vaker wel of niet hebben we jaloezie gevoeld waar we geen recht op hebben, over scenario’s die we in ons eigen hoofd verzinnen. Ik heb het altijd een intrigerend idee gevonden dat we eerder jaloers zijn op dingen die niet echt van ons zijn dan op iets dat wel van ons is. The Killers zijn een van mijn favoriete bands, maar alleen vanwege hun albums Hot Fuss en Sam’s Town. Hun geluid was ongekend, met goed doordachte teksten, Brandon Flower’s onmiskenbaar verfijnde zang en energie en de ongelooflijke mix van indierock met post-punk revival. Dit nummer is waarschijnlijk een van de meest iconische nummers van de 21e eeuw, omdat in een tijd waarin ‘pop-punk’ minder relevant begon te worden, The Killers de wereld iets nieuws gaven om van te houden.

Ik denk dat een van de redenen waarom ik van dit nummer hou, is omdat het me herinnert aan een tijd van verdriet, die ik vrij goed heb verwerkt. Als er iets is dat me kracht geeft, dan is het wel de wetenschap dat er altijd een liedje is dat me het gevoel geeft dat ik niet de enige ben die alles voelt wat ik voel. Heb je je ooit met heel je hart aan iets vastgehouden en geweten dat het niet echt van jou is om te houden? Verliefd geworden op een vrije geest, een mens die zich alleen inzet voor zichzelf en zijn overtuigingen. Ik denk dat we allemaal wel eens Mr Brightside zijn, want er is niets pijnlijker dan degene van wie je houdt met iemand anders te zien. Om naar hen te luisteren terwijl ze melodieën maken terwijl jij daar alleen zit. Om ze naar elkaar te zien glimlachen en te weten dat jij niet in staat bent om ooit de reden te zijn voor diezelfde glimlach op zijn gezicht. Jaloezie heeft zijn manier om heiligen in zeeën te veranderen en ik denk dat we niets anders kunnen doen dan verdrinken in de diepten van de oceaan van tranen die we met onze eigen handen maken.

Er is iets aan het openingsgitaarrif dat op zichzelf al een verhaal van droefheid vertelt. Veel mensen zeggen dat we verdriet over onszelf afroepen door scenario’s in ons hoofd te creëren, maar geef me de naam van één persoon die niet overdenkt. Is het niet de basis van liefde om te twijfelen aan alles wat we daarvoor ooit gevoeld hebben? Je denkt dat de muziek die speelt een teken is dat alle beelden in je hoofd alleen maar in je hoofd zitten, maar dan kom je erachter dat er maar zoveel is wat je kunt doen. Het is goed dat je uit je schulp kruipt en je mag niemand de macht geven om je slecht te laten voelen over jezelf. Je hebt het volste recht om je te voelen zoals je je voelt.