Het Atlantropa-project was veruit het meest ambitieuze project dat de mensheid ooit heeft bedacht, en ik zal zeggen dat het dat tot op de dag van vandaag nog steeds is. De Duitse ingenieurscapaciteiten blijven me verbazen, evenals hun innovatieve denkvermogen. Dit project werd in het begin van de jaren twintig gepland om 1/5 van de Middellandse Zee droog te leggen en zo meer land te creëren voor de ontwikkeling van meer infrastructuur en andere grote voordelen.

Een andere zeer belangrijke reden voor dit plan was om Europa en Afrika samen te voegen en zo de handel te vergemakkelijken en meer landbouwgrond voor het vaderland te produceren. Dit project was gepland door Herman Sorgel, een bekende Duitse architect die de rest van zijn leven aan dit project zou wijden sinds 1926. In theorie is zijn belangrijkste doel, en ook zijn interesse, het creëren van een supercontinent door het samenvoegen van Afrika en Europa, wat een groot geografisch voordeel zou bieden en meer macht voor de Duitsers zou betekenen.

De Duitse regering nam Sorgel in die tijd niet erg serieus, omdat dit een krankzinnig plan was dat enorme hoeveelheden middelen zou vereisen die zouden worden geïnvesteerd in iets dat in die tijd niet echt als een noodzaak werd gezien. Echter, in 1933, toen de Nazi-regering aan de macht kwam, was Hitler zelf meer dan onder de indruk van de omvang van dit plan en de voordelen die het kon opleveren voor het Vaderland, daarom nam hij Sorgel zeer serieus en investeerde daadwerkelijk in zijn verdere ontwikkeling van het project.

Gebaseerd op Hitlers plannen om Europa binnen te vallen en in zijn visie de Tweede Wereldoorlog te winnen, zou het plan een mogelijkheid zijn geweest door alle middelen die van vijandelijke naties waren verworven en het feit dat er geen toestemming nodig zou zijn omdat vijandelijke naties zouden worden overheerst.

Het plan was om drie titanische dammen te bouwen die ’s werelds grootste bouwwerken zouden worden die de mensheid ooit had gezien. De eerste, en tevens de grootste geplande stuwdam, zou dwars door Gibraltar over Marokko en Spanje zijn gebouwd. De tweede stuwdam zou over de Dardanellen worden gebouwd, waardoor de Balkanzee in theorie zou worden afgesloten. Tenslotte zou de derde dam worden gebouwd van Tunesië tot Sicilië, waardoor de Mediterranea in twee verschillende waterniveaus zou worden verdeeld.

Je vraagt je misschien af waarom er twee verschillende niveaus nodig zijn, het antwoord is heel eenvoudig. Sorgel had zoveel meer gepland dan alleen het samenvoegen van Afrika en Europa als één supercontinent, hij wilde de dammen gebruiken om genoeg energie te produceren om heel Europa en Afrika tegelijkertijd van energie te voorzien. Dit is de reden waarom hij slechts 200 meter diep zou droogleggen en niet de hele Middellandse Zee.

Op het moment dat het plan werd bedacht zou dit mogelijk zijn geweest omdat de meeste huishoudens in de jaren 1930 geen elektriciteit nodig hadden en de meeste die wel elektriciteit nodig hadden zouden voor de telefoonlijn of gewoon licht zijn. Veel historici en mensen met een grote belangstelling voor dit onderwerp spreken de efficiëntie die deze dammen zouden hebben gehad tegen, maar ik zou willen reageren door te zeggen dat je de Duitse ingenieurskunst niet moet onderschatten.

Atlantropa werd verondersteld het antwoord te zijn op de schade van de Eerste Wereldoorlog zoals armoede en werkloosheid. Sorgel was niet egoïstisch, zoals sommige historici hem afschilderen, toen hij met dit plan op de proppen kwam, aangezien hij een voordeel zag voor het hele Europese continent en niet alleen voor Duitsland. Dit gezegd hebbende, was hij het helemaal niet eens met oorlog, maar onder het nazi-bewind had hij niets te zeggen.

Aangezien het water van de Middellandse Zee vanuit de Atlantische Oceaan binnenstroomt, zou het niet zo’n onmogelijke taak zijn geweest als velen op het eerste gezicht zouden denken om het water af te voeren zodra de Gibraltar-dam gebouwd zou zijn. De moeilijkere taak, maar ook weer niet onmogelijk, zou het bouwen van de dammen zijn geweest, aangezien daarvoor een buitensporige hoeveelheid middelen en een groot aantal arbeidskrachten nodig zou zijn geweest.

Sorgel richtte zelfs het Atlantropa Instituut op om zijn visie bij de rest van de wereld onder de aandacht te brengen. De media over de hele wereld waren verliefd op zijn project, omdat ze veel voordelen zagen, zoals de hoeveelheid land die voor landbouwdoeleinden kon worden gebruikt en nieuwe routes om gemakkelijker handel te drijven over de continenten heen.

Helaas liepen de plannen niet zo goed af voor Sorgel, omdat de Duitsers de Tweede Wereldoorlog hadden verloren gingen de zaken een andere kant op, omdat het plan was dat Duitsland al het land zou veroveren dat nodig was om de dammen te bouwen, met voldoende gewonnen materialen en zonder dat er toestemming nodig was. In 1950, nadat de zaken wat waren gekalmeerd, probeerde Sorgel zijn project aan de rest van de wereld voor te stellen, waarbij hij de nadruk legde op het voordeel van gratis hydro-elektrische energie.

Dit was een zeer slechte timing, omdat iedereen uitkeek naar de pas ontdekte kernenergie, die op dat moment gunstiger leek omdat ze veel efficiënter was. Niet alleen dit, maar ook de enorme hoeveelheid middelen die voor zo’n gigantisch project nodig waren, heeft tot de ondergang van het project geleid. Temeer daar de meeste middelen in Europa in die tijd werden geïnvesteerd in het herstel van alle schade die in de Tweede Wereldoorlog was aangericht.

Op 25 december 1952 blies Sogrel zijn laatste adem uit. Zijn project, hoewel ambitieus en destijds zeer bekend, werd overschaduwd door de opkomende Koude Oorlog.