Noot van de redactie
Dit is het tweede deel in een driedelige serie columns van de Barmanns over het gebruik van klinische metaforen bij de behandeling van angststoornissen.
Klik hier om deel één te lezen.
Metaforen kunnen vaak dienen als een brug tussen onze concrete wereld, en meer abstracte constructies, zoals de emotie van angst.
We verwijzen vaak naar degenen die lijden aan angststoornissen als, “wat als” denkers, die zich gedragen in “net in het geval” scenario’s. Ze hebben de neiging om de waarschijnlijkheid van een bedreiging en de ernst ervan te overschatten.
Deze mensen onderschatten ook hun VERWACHTE vermogen om met gevaar om te gaan, mocht het zich voordoen. Het gebruik van metaforen is een handige methode om een sleutelbegrip, dat de kern vormt van angstige opwinding, beter te begrijpen – de inschatting van bedreiging.
VERWACHTE BEDREIGING
“Verandering van denk- en gedragspatronen houdt risico in. Mensen met obsessief-compulsieve stoornissen en andere angststoornissen nemen niet graag risico’s.”
Wat door de een als bedreigend wordt ervaren, kan door de ander als een uitdaging worden gezien. Metaforen die betrekking hebben op de manier waarop iemand een levenservaring als bedreigend ervaart en op zijn of haar vermogen om met bedreiging om te gaan, kunnen een effectief middel zijn om alternatieve denkpatronen te genereren, vooral wanneer deze resulteren in angstige ongerustheid.
Laten we eens kijken naar een paar klinische metaforen die we vaak in onze klinische praktijk gebruiken. Sommige van deze voorbeelden richten zich op angst in het algemeen, terwijl anderen het best gebruikt kunnen worden voor het aanpakken van specifieke angstcondities:
1. Air-Traffic Trainee Metafoor (voor Chronische Worry)
Bij het gebruik van deze metafoor, wordt de patiënt gevraagd om zich voor te stellen dat ze werken op een vluchtsimulator, als twee vliegtuigen op het scherm snel bewegen in de nabijheid van elkaar.
De kans op bedreiging wordt beoordeeld als laag, als gevolg van de simulatie aard van deze taak, wat resulteert in weinig angst. Vergelijk deze zelfde situatie echter eens met die tijdens iemands eerste echte (post-training) opdracht.
De waarschijnlijkheid dat een crash wordt voorkomen blijft goed, maar dit keer staat er veel meer op het spel. Mocht er een fout gebeuren en de vliegtuigen botsen, dan zullen honderden mensen omkomen, waardoor de ernst van de uitkomst en de daaropvolgende waargenomen dreiging van gevaar aanzienlijk toeneemt.
Doordat u zich realiseert dat u de mogelijkheid hebt om rechtstreeks met elk van de piloten te spreken met het doel hun routes te wijzigen, vergroot u uw waargenomen coping-resources, en verlaagt daarmee de mate van waargenomen dreiging.
Dus, hoe meer tijd men neemt om aanvullende informatie te verzamelen en de situatie opnieuw te beoordelen, hoe kleiner de kans op bedreiging wordt, en hoe groter de inschatting van iemands vermogen om effectief met potentieel gevaar om te gaan.
2. De boot schommelen (voor paniekstoornis)
Diegenen met paniekstoornis interpreteren vaak onschuldige lichamelijke sensaties (verhoogde hartslag, duizeligheid, enz.) verkeerd als een teken van een dreigende lichamelijke catastrofe (de dood).
Als deze personen eenmaal leren hoe ze deze aandoening effectief kunnen beheersen, hebben ze de neiging om de therapie voortijdig te staken; met als verklaring dat ze niet “de boot willen schommelen”.
Wat de persoon bedoelt is dat na het aanzienlijk verminderen van de frequentie van hun paniekaanvallen, ze blijven aarzelen dat het doorgaan met meer uitdagende sessies zou kunnen resulteren in het verlies van de winsten die tot nu toe zijn gemaakt. Voorafgaand aan de therapie had de patiënt het gevoel dat het schommelen van de boot zou resulteren in het verdrinken in een zee van angst.
Hoewel, door in de boot te blijven, wordt er niets geleerd over het water (de diepte, de temperatuur, enz.). Nu is het tijd om de boot op te schommelen en in het water te worden gegooid.
Zonder dit te doen, zal de persoon nooit de kans krijgen om naar de kust te lopen, verder te gaan met het leven, en te genieten van de voordelen van het niet langer vastzitten in een boot van paniek.
3. Verzekeringsmetafoor (voor OCD)
Het veranderen van iemands denk- en gedragspatronen brengt risico’s met zich mee. Degenen met Obsessief-Compulsieve Stoornis, evenals andere angstcondities, houden NIET van het nemen van risico’s.
Na een beangstigende obsessieve gedachte of beeld, is er een sterke behoefte om een specifiek ritueel uit te voeren met als doel het voorkomen van gevaar dat geassocieerd wordt met de obsessie (de dood van een dierbare).
Het niet uitvoeren van het ritueel wordt geïnterpreteerd als een risico dat te groot is om te nemen. De verzekeringsmetafoor helpt om de patiënt eraan te herinneren dat zijn of haar huisverzekeringspolis is ontworpen om met risico’s om te gaan; maar niet alle risico’s.
De persoon wordt dan verteld dat de therapeut een polis zal aanbieden die ALLE risico’s zal dekken, maar de premie is een miljoen dollar! Vanwege de kosten weigert de patiënt de polis af te sluiten.
Zoals het geval is met OCD, worden rituelen uitgevoerd om de risico’s te verlagen. Helaas hangt aan OCD een enorm prijskaartje – de kosten van de hoeveelheid tijd die men kwijt is aan rituelen (soms tot 7 uur per dag), gevoelens van uitputting, het gevoel gegijzeld te worden, de invloed op relaties en geluk, enz.
De kosten blijven dagelijks stijgen, zonder ooit echt risico’s te verlagen, hoe belangrijk ze ook zijn.
Barry C. Barmann, Ph.D., is een gediplomeerd klinisch psycholoog in Nevada en Californië. Zijn vrouw, Mary B. Barmann, MFT, is een gediplomeerd huwelijks- en gezinstherapeut in Californië. Bezoek anxietytreatmentinclinevillage.com voor meer informatie.