Suspended animation wordt opgevat als het pauzeren van levensprocessen door exogene of endogene middelen zonder het leven zelf te beëindigen. Ademhaling, hartslag en andere onwillekeurige functies kunnen nog wel plaatsvinden, maar kunnen alleen met kunstmatige middelen worden waargenomen. Om deze reden is deze procedure in verband gebracht met een lethargische toestand in de natuur, wanneer dieren of planten gedurende een bepaalde periode dood lijken te zijn, maar vervolgens kunnen ontwaken of de overhand kunnen nemen zonder schade te lijden. Dit is in verschillende contexten hibernatie, dormantie of anabiose genoemd (dit laatste bij sommige ongewervelde waterdieren en planten in schaarste-omstandigheden).
In juli 2020 meldden mariene biologen dat aerobe micro-organismen (voornamelijk), in “quasi-gesuspendeerde animatie”, werden gevonden in organisch-arme sedimenten, tot 101.5 miljoen jaar oud, 68,9 meter (226 voet) onder de zeebodem in de South Pacific Gyre (SPG) (“de dodelijkste plek in de oceaan”), en zouden de langstlevende levensvormen kunnen zijn die ooit zijn gevonden.
De toestand van schijndood of onderbreking van vitale tekenen kan vergelijkbaar zijn met een medische interpretatie van “suspended animation”. Het is alleen mogelijk om tekenen van leven te herstellen als de hersenen en andere vitale organen geen celafbraak, necrose of moleculaire dood ondergaan die hoofdzakelijk wordt veroorzaakt door zuurstoftekort of te hoge temperatuur (vooral hoge temperatuur).
Enkele voorbeelden van mensen die zijn teruggekeerd uit deze schijnbare onderbreking van het leven van meer dan een half uur, twee uur, acht uur of meer, terwijl zij zich hielden aan deze specifieke voorwaarden voor zuurstof en temperatuur, zijn gerapporteerd en diepgaand geanalyseerd, maar deze gevallen worden niet als wetenschappelijk geldig beschouwd. De hersenen beginnen na vijf minuten zonder zuurstof af te sterven; zenuwweefsels sterven tussentijds wanneer een “somatische dood” optreedt, terwijl spieren gedurende één tot twee uur na deze laatste toestand afsterven.
Het is mogelijk geweest om een succesvolle reanimatie te verkrijgen en het leven te herstellen in sommige gevallen, waaronder na anesthesie, hitteberoerte, elektrocutie, verdovende vergiftiging, hartaanval of hartstilstand, shock, pasgeborenen, hersenschudding, of cholera.
In een toestand van schijndood zou iemand technisch gesproken niet sterven, zolang hij of zij in staat zou zijn de minimale omstandigheden in een omgeving die extreem dicht bij de dood ligt, te handhaven en terug te keren naar een normale levende toestand. Een voorbeeld van zo’n geval is Anna Bågenholm, een Zweedse radiologe die naar verluidt in 1999 40 minuten onder ijs in een bevroren meer overleefde in een toestand van hartstilstand zonder hersenbeschadiging.
Andere gevallen van onderkoeling waarbij mensen overleefden zonder schade zijn:
- John Smith, een 14-jarige jongen die 15 minuten onder ijs in een bevroren meer overleefde voordat paramedici arriveerden om hem op het droge te trekken en hem redden.
- Mitsutaka Uchikoshi, een Japanner die in 2006 24 dagen zonder voedsel of water de kou overleefde toen hij in een toestand geraakte die op een winterslaap leek
- Paulie Hynek, die op tweejarige leeftijd, enkele uren van een door hypothermie veroorzaakte hartstilstand overleefde en wiens lichaamstemperatuur 64 °F (18 °C) bereikte
- Erika Nordby, een peuter die in 2001 na twee uur zonder duidelijke hartslag weer tot leven werd gewekt met een lichaamstemperatuur van ongeveer 61 °F (16 °C)
Menselijke winterslaapEdit
Sinds de jaren zeventig wordt geïnduceerde hypothermie bij sommige openhartoperaties uitgevoerd als alternatief voor hart-longmachines. Bij hypothermie kan echter slechts gedurende een beperkte tijd worden geopereerd en bestaat het risico van weefsel- en hersenbeschadiging gedurende langere perioden.
Er zijn momenteel veel onderzoeksprojecten waarin wordt onderzocht hoe bij de mens een “geïnduceerde winterslaap” kan worden bereikt. Dit vermogen om mensen in winterslaap te brengen zou nuttig zijn om een aantal redenen, zoals het redden van het leven van ernstig zieke of gewonde mensen door hen tijdelijk in een staat van winterslaap te brengen totdat behandeling kan worden gegeven.
De primaire focus van het onderzoek naar menselijke winterslaap is het bereiken van een staat van torpor, gedefinieerd als een geleidelijke fysiologische remming om de vraag naar zuurstof te verminderen en energiebesparing te verkrijgen door hypometabole gedragingen die biochemische processen veranderen. In eerdere studies werd aangetoond dat fysiologische en biochemische gebeurtenissen endogene thermoregulatie kunnen remmen vóór het begin van hypothermie in een uitdagend proces dat bekend staat als “estivatie”. Dit is onontbeerlijk om barre milieu-omstandigheden te overleven, zoals bij sommige amfibieën en reptielen.