Slash is niet moeilijk te missen. Niet vanwege zijn voorliefde voor flamboyante hoofddeksels en het dragen van pilotenzonnebrillen, maar omdat hij gewoon de coolste gast in de zaal is.

Dat blijkt wel als ik de 53-jarige rocker ontmoet in een hotelsuite, een dag voordat hij zijn gitaar omhangt voor het afterraceconcert van de Grand Prix van Abu Dhabi met Guns N’ Roses voor een publiek van 40.000 toeschouwers. Hij is gekleed in het rockuniform van een zwart hemd en een spijkerbroek. De kenmerkende hoge hoed is vervangen door een baseballpet die net genoeg doet om zijn vloeiende krullen te bedekken. Zijn zonnebril verbergt met succes de vermoeidheid van zijn twee jaar durende tourschema. De vouwen op zijn gezicht vertellen het verhaal van een lichaam dat aan de beterende hand is na tot het uiterste te zijn gedreven.

Vonderlijk genoeg, als we gaan zitten om te praten, blijkt dat er één ding is dat moet worden geregeld voordat we tot zaken komen.

“Waar is de koffie?” vraagt Slash gericht. Als die arriveert geeft zijn eerste slok aan dat ons gesprek nu kan beginnen. Daarna verlaten zijn manager en Polynesische lijfwacht Kimo stilletjes de kamer – een zeldzaamheid voor een ster van deze omvang. Zoals Slash het uitlegt, of het nu gaat om het werken met kwikzilveren muzikanten zoals Guns N’ Roses frontman Axl Rose en wijlen Michael Jackson of het chatten met journalisten zoals ik, de rocker heeft het liefst dat iedereen zich op zijn gemak voelt. “Ik neem mezelf niet zo serieus … als iemand met wie ik begin te werken een vooringenomenheid heeft of een soort idee in hun hoofd over waar ik vandaan kom door wat ze over mij hebben gelezen, dan breek ik dat gewoon allemaal af,” zegt hij.

“Het is niet wat ik een bewuste inspanning zou noemen, maar ik wil zeker geen fout maken in die zin dat ik iets groters ben dan de andere persoon met wie ik samen ben. Weet je wat ik bedoel?”

‘Ik hou gewoon van wat ik doe’

Absoluut, maar de man is nog steeds Slash en ik was niet van plan om hem uit te nodigen voor een kaartspel op zijn vrije dag, dus het is ultra professioneel de hele weg. Slash is een workaholic, en dat is maar goed ook, want ondanks dat hij zich een weg naar de rocktop heeft gebaand als het gaat om platenverkoop – hij heeft meer dan 100 miljoen albums verkocht met Guns N’ Roses alleen – en zijn rocklegende-status onbetwist is, heeft hij nog steeds veel te zeggen, maar er is een bepaling dat de vragen voor ons interview zich richten op zijn solocarrière. Je kunt het hem niet kwalijk nemen, want te midden van de huidige recordbrekende stadiontournee van de band bracht Slash het riff-tastische album Living the Dream uit met Myles Kennedy and The Conspirators.

Geleid door de branievolle single Driving Rain, werkte Slash in september opnieuw samen met zanger Kennedy (van Alter Bridge) voor een nieuwe, verleidelijke dosis donkere en stuwende rock ‘n’ roll.

Hoewel Slash toegeeft dat de titel van het album meer een sardonische reflectie is op de wereld van vandaag, is het de moeite waard om te vragen of hij, drie decennia later, het gevoel heeft dat zijn carrière is geplateaued van een droom die is uitgekomen tot wat nu gewoon een lucratieve baan is?

“Ik ben een van de zeldzame mensen die je zult ontmoeten die dit al zo lang doet als ik, die er net zo van houdt van ganser harte en zo diep als ik deed toen ik voor het eerst de gitaar oppakte,” zegt hij. “Ik hou gewoon van wat ik doe, en ik blijf het tot het uiterste doen, want ik hou ervan om onderweg te zijn. Ik hou ervan om in de studio te zijn. Ik hou ervan om elke avond te spelen.”

Die werkethiek, zegt hij, heeft hem in zijn hele carrière goed gedaan. Nadat hij Guns N’ Roses in 1996 op gruwelijke wijze verliet – om twee decennia later weer terug te keren in de gelederen – bezweek Slash niet aan een creatieve blokkade. Hij ging er gewoon mee door en vormde een nieuwe band, Slash’s Snakepit, voordat hij succes oogstte met Velvet Revolver. De desillusie van de laatste groep, deels te wijten aan zanger Scott Weiland’s spiraal van drugsmisbruik dat hem uiteindelijk het leven kostte, leidde ertoe dat Slash geen tijd verspilde aan het opzetten van zijn volgende project met Myles Kennedy en The Conspirators.

“Ik ben een soort van een bemoeial,” zegt hij. “Ik ben een beetje een workaholic waar ik graag bezig ben, geabsorbeerd in wat het ook is dat ik aan het doen ben, en ik krijg in een heleboel verschillende dingen.”

Toch, ondanks de verschillende projecten en zangers ingeschakeld om zijn songwriting talenten te leveren, Slash zegt het creatieve proces is niet veranderd door de jaren heen.

Hij heeft gewerkt met een eclectische reeks van vocale talenten. Van Axl’s huilende stijl voor Guns N’ Roses en Weiland’s elastische stem voor Velvet Revolver, tot Kennedy’s zwevende uithalen bij The Conspirators, Slash zegt dat hij niet schrijft met een bepaalde stem in gedachten. In plaats daarvan concentreert hij zich op het opnemen van riffs terwijl hij onderweg is, voordat hij ze bij zijn terugkeer met zijn verschillende bands verder uitwerkt.

Wanneer het op Kennedy aankomt, is het de melodische snuggerheid van de zanger die Slash enthousiast maakt. “Hij komt altijd met iets dat uniek anders is dan wat ik me misschien had voorgesteld voor een bepaald deel,” zegt hij. “Dus ik doe daar niet eens meer moeite voor. Ik laat hem gewoon zijn gang gaan.”

Inderdaad, Kennedy’s expansieve vocalen – even goed thuis op de woeste rocker The Call of the Wild als de gothic blues van Lost Inside the Girl – maken het album tot een van Slash’s meest dynamische aanbiedingen tot nu toe.

Rockmuziek is op een gezonde plaats

Belangrijker voor Slash dan de sterke verkoopcijfers – het album stond bij de release bovenaan de rockcharts van de Verenigde Staten – is dat het uitsluitend uit liefde voor het vak is gemaakt.

Nadat rock-‘n-roll geen deel meer uitmaakt van de muzikale mainstream, zegt Slash dat het hem en een nieuwe generatie bands in staat heeft gesteld om zich te concentreren op het maken van muziek zonder de verstoring van roem en de daaropvolgende excessen. Slash weet alles van dat laatste. Ooit was hij een chronisch drinker en druggebruiker, maar sinds 2005 is hij nuchter nadat hij een schrijnende strijd met congestief hartfalen overleefde, waardoor hij een defibrillator moest laten inbouwen.

“Ik denk dat rock ‘n’ roll een plek is geworden die echt gezond is. Jonge artiesten die nu naar buiten komen moeten zich ontdoen van de hele mythe van het rockster-zijn – het geld, en de limousines. Dat alles was vroeger een enorme lokroep voor kinderen,” zegt hij.

“En zo is het nu niet meer. Het is alsof je echt super-gepassioneerd moet zijn. Je moet er echt hard voor werken, en je moet een publiek opbouwen, en zelfs dan weet je niet of je ooit in staat zult zijn om een platencontract te krijgen, omdat het gewoon de manier is waarop de zaken nu gaan.”

Hoewel Slash zich bij een rockband aansloot in een tijdperk waarin platenverkoop ertoe deed en labels overvloedige budgetten hadden om opnamesessies te financieren, krijg je het gevoel dat dit slechts een fortuinlijk toeval was.

De als Saul Hudson geboren Slash werd in Noord-Londen op de wereld gezet door een Afro-Amerikaanse moeder, Ola, een kostuumontwerpster voor o.a. David Bowie en Joni Mitchell, en de Engelse kunstenaarsvader Anthony Hudson. Zijn vader ontwierp album art voor platen van Crosby, Stills & Nash en Neil Young. Slash groeide op in een creatief vruchtbare sfeer, maar werd gehinderd door de scheiding van zijn ouders toen hij 9 jaar oud was. Hij woonde toen in zijn vierde jaar in Los Angeles en in die periode werd Slash van zijn moeder naar het huis van zijn grootmoeder gebracht als zijn moeder aan het werk was.

Een “gereserveerd kind”, zegt Slash dat hij met de instabiliteit omging door op zijn fiets te rijden en uiteindelijk gitaar te leren spelen. “Wanneer je een gitaar opzet, is dat de grootste vorm van expressie voor mij. Dus, zonder dat, ben ik niet veel van een sensatie, of een uitgesproken type van individu. Maar met een gitaar kan ik een heleboel dingen zeggen,” zegt hij. “Ik ben nog steeds niet echt goed met de interface soort dingen.”

Die verlegenheid is er voor iedereen te zien tijdens de live-optredens van Slash. Hij staat vaak rechts van het podium, met zijn gezicht gehuld in een hoge hoed en zonnebril – iets wat hij beschrijft als een psychologisch gordijn tussen hem en het publiek.

Abu Dhabi Grand Prix:

Guns N’ Roses gitarist Slash backs Lewis Hamilton naar huis te brengen de overwinning op Abu Dhabi GP

Review: Guns N’ Roses beginnen goed, dan, goed…

Axl Rose zegt dat hij hoopt dat ‘geweldig’ Abu Dhabi-publiek niet teleurgesteld was met Guns N’ Roses Grand Prix-show – zinspeelt op terugkeer

“Ik ben zeker in mijn eigen ruimte. Als ik aan het spelen ben, dan voel ik me waarschijnlijk het meest comfortabel en waarschijnlijk het meest mezelf,” zegt hij. “Terwijl er de energie is dat je je voedt met het publiek, heb ik echt een probleem om in het publiek te kijken. Dus ik vind dat ik in een soort privé-wereldje speel.”

Om die reden zal Slash waarschijnlijk nooit met pensioen gaan. Met de gitaar als zijn favoriete communicatiemiddel, gekoppeld aan een goede gezondheid en zijn afkeer van koetjes en kalfjes, kunnen we verwachten dat die riffs nog wel even zullen blijven komen. Ik vraag hem of er eigenlijk nog iets is dat hij kan zeggen na een gevierde carrière waarin hij allerlei memorabele geluiden uit zes snaren heeft getoverd.

“De gitaar is het soort ding dat gewoon een reis is waar geen einde aan komt,” zegt hij. “Het is absoluut iets dat geen grenzen kent. Het is alleen beperkt door de beperkingen van de gebruiker. Snap je wat ik bedoel? Er zijn eindeloze mogelijkheden op. Dus, het zal altijd een bron van fascinatie voor me zijn.”

Living the Dream van Slash, featuring Myles Kennedy and The Conspirators, is nu uit via Warner Music Middle East

Updated: December 6, 2018 05:18 PM