Gropius gebruikte traditionele New England bouwmaterialen en architectonische elementen op intrigerende manieren, zoals de verticale lambrisering van de voorhal die niet alleen functioneel maar ook mooi is. Gropius gebruikte hun verticale oriëntatie om de illusie van hoogte te wekken en tevens als praktisch oppervlak voor het ophangen van een steeds wisselende collectie kunstwerken; hout is een gemakkelijk oppervlak om te spijkeren, lappen en verven. De ingang is een voorbeeld van hoe Gropius een centrale ingang koloniaal interpreteerde met een Bauhaus twist. Deze portiek staat op een diagonaal die de bezoeker naar de voordeur leidt volgens de natuurlijke benadering. Een muur van glasblokken beschermt tegen wind en regen, maar laat toch licht door in de ingang en in de binnenhal. Mevrouw Gropius merkte op dat reparaties “tot een minimum werden beperkt omdat het huis opmerkelijk goed gebouwd was.” Na kritiek en verbijstering over het ongebruikelijke ontwerp en de materialen van het huis van de collega’s op de plaatselijke houthandel te hebben doorstaan, werd bouwer Casper Jenney uit Concord in de ogen van zijn collega’s in het gelijk gesteld nadat het huis de verwoestende orkaan van 1938 met minimale schade had overleefd.

Vele armaturen in het Gropius-huis waren afkomstig uit niet-traditionele commerciële catalogi. Zo werden de wandlampen uit hotelcatalogi besteld. Aan weerszijden van de badkamerspiegels richten halfverchroomde gloeilampen het licht naar de zijkanten en weerkaatsen het terug naar de spiegels. Dit creëert flatterend licht, terwijl er tegelijkertijd geen extra lampenkap of afdekking nodig is. Het handdoekenrek is geïnstalleerd op de warmwaterradiator om de handdoeken op te warmen, wat in 1938 een idee was dat zijn tijd ver vooruit was. Het Gropius-huis heeft vier badkamers, twee op de eerste verdieping en twee op de tweede verdieping; ze zijn allemaal aangesloten op één hoofdleiding voor efficiëntie en zuinigheid. Alle vier de badkamers bevonden zich in de minder prominente noordwestelijke hoek van het huis, waar zonnewinst en uitzicht niet belangrijk waren.

Op de door Marcel Breuer ontworpen witte formica eetkamertafel bevindt zich een plafondlamp van een type dat door musea wordt gebruikt om een kunstwerk te accentueren. Het heeft een bepaalde regelbare opening zodat het alleen de omtrek van de tafel verlicht. Dit dramatische lichteffect werd door de Gropiuses gebruikt als onderdeel van hun onderhoudende repertoire van sprankelende gerechten, bloemstukken, slagschaduwen en flatterend licht.

Gropius experimenteerde met niet-traditionele materialen zoals het Californische akoestische gips dat overal in de muren en plafonds van de woon- en eetkamer en ook elders in het huis te vinden is. Het is een zeer poreuze substantie die helaas in de loop der tijd van zijn oorspronkelijke witte kleur is “vergrijsd”, en werd met een spuitpistool over de lat aangebracht. De geluidsabsorberende eigenschappen ervan werken nog steeds goed.

Alle meubelen in het huis zijn handgemaakt in de Bauhaus-werkplaatsen in Dessau, voordat de familie Duitsland verliet. Er zijn een paar opmerkelijke uitzonderingen, waaronder de Saarinen baarmoederstoel en de Sori Yanagi vlinderpoefjes in de woonkamer. De tweezitsbank TECTA in de woonkamer kocht Ise in 1975 uit Duitsland.

Gasten bij de Gropiuses thuis en aan tafel waren hun Bauhaus-vrienden en mede-emigranten, maar ook andere notabelen uit de twintigste eeuw. Alexander Calder, Joan Miro, Igor Stravinsky, Henry Moore, Demetri Hadzi, en Frank Lloyd Wright zijn enkele namen in het gastenboek van Gropius.

Op verschillende manieren verwerkte Gropius de filosofie van het leven in harmonie met de natuur. De grote vensters met glasplaat hebben een tweeledig doel: ze halen visueel de buitenlucht naar binnen, maar zorgen ook voor passieve zonnewinst. Een andere strategie die hij gebruikte was om het regenwater en de smeltsneeuw van het platte dak via een middenpijp naar een droge put te laten afvloeien. Na verloop van tijd ontwierp mevrouw Gropius haar tuinen zodanig dat ze weinig water verbruikten, weinig onderhoud behoefden en inheemse planten bevatten. Ze hadden geen airconditioning, maar gebruikten passieve ventilatie.

Walter Gropius geloofde dat de relatie van een huis met het landschap van het grootste belang was, en hij ontwierp het terrein van het huis even zorgvuldig als het bouwwerk zelf. In 1938 genoten de Gropiuses van een weids uitzicht omdat het huis alleen op de top van de heuvel stond, ongehinderd door bomen en bossen. De met gras begroeide plint waarop het huis staat, wordt begrensd door stenen muren. Dit “beschaafde gebied” rond het huis omvatte een gazon dat zich ongeveer twee meter rond het huis uitstrekte en een vaste plantentuin die doorliep in de richting van de op het zuiden gelegen veranda. Buiten de goed verzorgde ring liet men de appelboomgaard en de weide op natuurlijke wijze groeien. Voor nieuwe bomen kozen de Gropiuses Schotse den, witte den, iep, eik en Amerikaanse beuk.

Houten latwerk dat aan de oost- en westkant van het huis reikte en bedekt was met rozen en wijnstokken bood privacy en bescherming tegen de weg. Wijnstokken zoals bitterzoet, Concord-druif en trompetrank werden geplant om het huis met het landschap te verbinden. Het doel van de Gropiuses was een landschap in New England te creëren, compleet met volgroeide bomen, oprijzende stenen muren en geredde rotsblokken als blikvangers.

De Japans geïnspireerde tuin aan de achterkant van het huis werd door mevrouw Gropius in 1957 aangelegd na een reis naar Azië. Het was haar bedoeling om in de tuin een laag horizontaal profiel te creëren met azalea’s, cotoneasters, candytuft en jeneverbessen, en om een rode esdoorn te gebruiken als middelpunt onder de boog.

Walter en Ise Gropius beschouwden de afgeschermde veranda als een van de beste praktische reacties van New England op de omgeving. Zij merkten echter op dat veranda’s gewoonlijk de woonruimte verduisterden en vaak aan de voor- of zijkant van een huis werden geplaatst. In het verleden was een veranda met uitzicht op de weg heel aangenaam, met buren en zelden passerende langzaam rijdende voertuigen. Het moderne leven dicteerde echter dat een veranda de bewoners van het huis niet moest dwingen het lawaai van de straat te verdragen. Gropius paste het basisidee aan door de veranda loodrecht op het huis te plaatsen om elk beschikbaar briesje te vangen, totale privacy van de weg te bieden en alleen een dienstkamer te verduisteren. De afgeschermde veranda maakt het mogelijk om het hele jaar door buiten te leven. De heer Gropius speelde er pingpong in de wintermaanden, omdat de zon op het zuiden en westen de ruimte in de winter verwarmde en de briesjes in de zomer voor verkoeling zorgden.

Op aanraden van mevrouw Storrow werd de garage aan de voet van de oprijlaan links van de ingang geplaatst. Dit was op enige afstand van het huis, maar handig om in de winter zo min mogelijk sneeuw te hoeven scheppen. Bovendien had men zo een vrij uitzicht op het hoofdgebouw. Na de dood van mevrouw Storrow in 1945 kochten de Gropiuses het huis van haar zoon, en voegden anderhalve acre toe aan de oorspronkelijke vier acres.