Gloria Richetta Jones

b. 19/10/1045

Cincinnati

Gloria werd geboren in Cincinnati, en verhuisde op zevenjarige leeftijd naar Los Angeles, Californië, waar ze voor het eerst ging zingen. Ze werd voor het eerst beroemd toen ze op 14-jarige leeftijd, terwijl ze nog op school zat, met Frankie Kahrl en Billy Preston de succesvolle gospelgroep de Cogic Singers vormde, waarmee ze het album “Its a Blessing” opnam.In 1964, aan het eind van haar tienerjaren, werd ze ontdekt door de songwriter Ed Cobb . Tekenend bij Cobb’s Greengrass Productions, nam ze haar eerste hit op, “Heartbeat Pts 1 & 2,” die Cobb schreef en produceerde.Het werd een rhythm and blues deuntje dat later werd opgenomen door Dusty Springfield, Spenser Davies en vele andere artiesten.

Jones had andere liedjes opgenomen voor Uptown Records. Daaronder was nog een Cobb-geschreven liedje, “Tainted Love”. Marc Almond (let op de spelling van de naam) van het duo Soft Cell, wiens coverversie van “Tainted Love” nummer 1 bereikte in de hele wereld, hoorde het nummer oorspronkelijk in een nachtclub in Noord-Engeland. De aanhang van Jones was daar zo groot dat ze werd uitgeroepen tot de “Northern Queen of Soul”. In 1969 ontmoette Gloria Bolan voor het eerst op een feestje in LA. Jones speelde piano toen hij binnenkwam. Bolan, herinnert ze zich, droeg een cape ‘als een paar vleugels’. Iemand zei dat hij ‘de volgende Beatles’ zou worden. Ze had nog nooit van hem gehoord. Ik ging naar de keuken, en een hond snuffelde aan hem. En Marc schopte de hond. Ik zei: “Doe je dit bij iedereen?” En hij zei, “Ik schop iedereen die aan mijn ballen ruikt.”

De dochter van een pentacostalistische predikant, had Jones enig succes gehad als soulzangeres (in 1965 nam ze de originele versie van Tainted Love op – later een million-seller voor Soft Cell), en als schrijver-producer voor Motown records. Op het moment dat ze Bolan ontmoette was ze op het toneel te zien in de musical Hair. Van die eerste ontmoeting kwam niets terecht, maar hun paden bleven elkaar kruisen, en in 1973 nodigde Bolan Jones uit om auditie te doen voor een baan als achtergrondzangeres bij zijn band. Marc wist altijd de toekomst – ik zou hem een helderziende noemen,’ zegt ze. Onmiddellijk na haar auditie keerde Bolan terug naar Londen en schreef haar in zijn testament als zijn ‘secretaresse’. Een jaar lang was hun relatie puur platonisch. Na vijf jaar samen te zijn geweest, was Bolan bezig te breken met June, en Jones’ huwelijk met een honkbalcoach liep ook op de klippen. Hun relatie werd uiteindelijk geconsumeerd in Florida, met een typisch grandioos gebaar. Hij vroeg me, wat wil je eten? Ik zei zeevruchten. We sprongen in een limo en gingen naar een visrestaurant en hij bestelde alles wat op het menu stond: $150 aan zeevruchten, ongeveer 30 dozen. En dat was het.’

(Mijn leven met Bolan Lees Glorias’ interview met Caroline Hedley )

Tegen de tijd dat Jones en Bolan bij elkaar kwamen, was hij begonnen aan het peripatetische leven van de fiscale banneling. Drie jaar lang pendelden ze tussen Londen, Monte Carlo en Los Angeles; jaren waarin Bolan geleidelijk, maar onverbiddelijk, van de top afgleed. Volgens een kennis veranderde de komst van Jones het leven van Bolan, “in die zin dat hij iemand had die alles geloofde wat hij zei”. Jones ziet dat anders. ‘Mensen zeggen dat ik ontzag voor Marc had, maar zo was het niet. Ik ben geen relatie met hem aangegaan omdat hij een ster was. Ik respecteerde hem, en hij respecteerde mij.’ Zij en Bolan, zegt ze, ‘waren van dezelfde zielen. Hij was een Weegschaal; ik ben een Weegschaal. We begrepen elkaar.’ De Marc Bolan die ze kende was ‘heel serieus over het leven, heel gevoelig’. Ze pauzeert. Maar dan is er nog de andere kant; de rock’n’roll kant? Het drinken en drugsgebruik, waar Jones liever niet bij stilstaat.

‘Als je met je maat bent, ben je bij hem door alles heen. Je ziet dingen gebeuren, maar als het gaat om de man in het huishouden, wat kan een vrouw dan echt zeggen totdat de man een beslissing neemt om te veranderen?’ Bolan, zegt ze, hield ervan een ster te zijn. Maar hij realiseerde zich niet dat de fans konden veranderen. En opeens had je de Bay City Rollers, Gary Glitter, disco?’ Bowie, het ‘one hit wonder’, wiens platenverkoop die van Bolan allang had ingehaald, was ‘R&B gegaan’, en Bolan probeerde dat voorbeeld te volgen. En de mensen zeiden: we houden er niet van. En dat deed hem echt pijn, want hij gaf zo veel om zijn muziek.’

Fame is a capricious mistress. Jones herinnert zich een gelegenheid toen zij en Bolan aan het winkelen waren voor schoenen. Terwijl ze door het raam keken, zag Bolan toevallig Peter Green, de vroegere gitarist van Fleetwood Mac, voorbij komen. Green, misschien wel de meest begaafde muzikant van zijn generatie, had acute psychiatrische problemen ontwikkeld na te hebben geëxperimenteerd met LSD. Hij had zich teruggetrokken uit de muziekbusiness en leefde als een zwerver. Bolan had hem altijd verafgood.

‘Marc zei: “Dat is Peter Green. Ik wil een paar schoenen voor hem kopen.” Dus ging ik erheen en zei: “Pete, Marc Bolan is in de winkel en hij wil graag een paar schoenen voor je kopen.” Peter keek me aan als, wie zijn deze mensen? Maar hij kwam binnen. Hij nam de schoenen aan, en die avond kwam hij bij ons eten. Toen zei Marc, “Weet je zeker dat je ergens heen moet?” En Peter zei, “Nee, het is goed zo.” En hij vertrok. Dat was typisch Marc, maar mensen vertellen die verhalen nooit.’

Vanaf het moment dat zij en Bolan bij elkaar kwamen, zegt Jones, hebben ze ‘familie gepromoot’. Ze werd bevriend met zijn ouders en ontmoette zijn tantes en grootmoeder – ‘ze zag eruit als de koningin-moeder’. Toen, in 1975, werd Jones zwanger. De verandering in Bolan was dramatisch. Het was nog maar kort geleden dat hij zich in een gezondheidsboerderij had gemeld en te horen had gekregen dat hij ‘de hartslag van een 70-jarige’ had (hij was 25). Nu begon hij zijn uitspattingen te beteugelen en gewicht te verliezen. Hun zoon, Rolan, werd geboren in september 1975. Marc was zo gelukkig en zo trots. Die baby was een oorzaak van zoveel vreugde voor hem. Het was: “Dit is mijn vrouw; ik trouw met haar; dit is ons kind; we gaan groeien.” ‘

Bolan’s fortuin leek een bocht ten goede te nemen. In 1976 had hij zijn laatste top-20 hit, I Love to Boogie. En het jaar daarop bracht hij een album uit, Dandy in the Underworld, door critici bejubeld als zijn sterkste in jaren. Ter ondersteuning toerde hij door Groot-Brittannië met de Damned en, in een gebaar dat zijn comeback leek te bekronen, kreeg hij zijn eigen televisieshow, Marc, met de opdracht om nieuwe muziek te promoten. In het laatste programma dat hij opnam, was zijn oude vriend en tegenstander David Bowie te gast. Het tweetal zong aan het eind samen, op een smal podium. Aan het eind van het lied stapte Bolan naar achteren en tuimelde per ongeluk van het podium af, Bowie alleen achterlatend.

Misschien had Gloria Jones gelijk; misschien was Bolan helderziend. ‘Hij was geobsedeerd door James Dean,’ herinnert Simon Napier-Bell zich. En het meest verbazingwekkende wat hij ooit tegen me zei was: “Ik denk dat ik net als Dean in een auto-ongeluk zou willen sterven, alleen ben ik zo klein dat het een Mini zou moeten zijn.”

‘Er was altijd dit idee in Marc’s hoofd van jong sterven en een goed lijk maken,’ zegt Keith Altham. Die afschuwelijke uitdrukking? Hij zei ooit: “Ik heb eerlijk gezegd het gevoel dat het morgen allemaal kan eindigen. Niet alleen het bandgebeuren, ik bedoel het leven.” En dat waren niet zomaar luchthartige opmerkingen; ze leken wel voort te komen uit een of andere rare innerlijke overtuiging.’

‘Wat ik in het leven heb geleerd,’ zegt Jones, ‘is dat men uitverkoren is om er te zijn voor de goede en de slechte.’ Die avond, benadrukt ze, had ze niet gedronken, ’tot later toen Marc het wilde vieren. En dan zijn er verantwoordelijkheden. Niemand om ons heen zei: rijd niet; laten we je in een taxi zetten. Als je een ster bent, heb je je bedienden en je lijfwachten. Maar die avond waren het enkel Marc en ik. Mijn punt is, als we er zo slecht aan toe waren geweest, zou iemand gezegd hebben, jullie kunnen dit niet doen.’ En nog iets, zegt ze. Diezelfde dag was een band van de auto verwisseld en de monteur had verzuimd een van de bouten te vervangen.

Op het punt op Barnes Common waar het ongeluk plaatsvond, maakte de weg een bocht, waarbij het asfalt plaatsmaakte voor grind. En toen we die bocht maakten, waren we niet meer op de weg, maar op het grind. We hadden 45 minuten gereden en het wiel kwam los op die bult. Jones pauzeert. ‘Als we in een grotere auto hadden gezeten,’ zegt ze, ‘zou Marc het overleefd hebben.’