Als kind zag Gloria Calderón Kellett zichzelf in wie er ook op het scherm te zien was. “Als ik naar Pretty in Pink keek, was ik Molly Ringwald,” zegt Calderón Kellett. “Toen ik naar de Seavers in Growing Pains keek, was ik Tracey Gold.”

Ten slotte begon ze een verontrustend patroon op te merken. Niemand die op haar leek, leek op tv te komen. Aangezien ze haar eerste jaren in de vrij monoculturele staat Oregon had doorgebracht, was ze gewend aan een overwegend blanke cultuur – maar er was één bijzonder eigenaardig moment dat haar ertoe aanzette zich in te zetten voor verandering. “Ik keek altijd naar Miami Vice met mijn vader, en op een avond zagen we dat er een personage zou komen met de naam Calderón, net als wij. We waren zo opgewonden. Toen bleek hij de drugsdealer te zijn.”

De triomf van Calderón Kellett is tweeledig. De actrice die schrijfster, toneelschrijfster en showrunner is geworden, is verantwoordelijk voor een van de meest baanbrekende Latino-vertegenwoordigingen op televisie. Het komt in de vorm van een heruitvoering van Norman Lear’s tv-serie One Day at a Time, waarbij deze versie wordt verteld vanuit het perspectief van een Cubaans-Amerikaanse familie.

De serie is niet Calderón Kellett’s eerste succes in Hollywood, noch zal het haar laatste zijn. En het is juist haar inzet om stemmen te laten horen op de grote en kleine schermen die de basis heeft gelegd voor meer om haar pad te volgen.

Je bent niet altijd wat je ziet

Calderón Kellett werd aanvankelijk aangetrokken tot acteren om precies de reden dat ze in de war was door wat ze op televisie zag. “Niemand die ik kende bestond in de wereld op het scherm, maar ik wist dat we er waren,” zegt Calderón Kellett. “Dat maakte me hongerig naar meer verhalen over mensen die op mij leken en de gemeenschap die ik kende en liefhad.” Het Hollywood van de jaren negentig liep helaas ver achter op de curve.

Audities vielen in een van de twee kampen. Calderón Kellett probeerde nooit de rol van een dokter, held of leraar te spelen. “Elke auditie was of de vriendin van een gangbanger of de zus van een gangbanger,” herinnert Calderón Kellett zich. “Het is grappig de eerste twee of drie keer, maar dan realiseer je je dat dit het is. Dit was het enige wat ik kon krijgen.”

En zelfs die rollen werden moeilijk te krijgen. Calderón Kellett kreeg herhaaldelijk te horen dat ze “te opgeleid” klonk of niet “Latino genoeg” klonk. Blanke castingagenten en regisseurs legden aan een eerste-generatie dochter van twee Cubaanse immigranten die het eiland ontvluchtten tijdens de massale uittocht van Operatie Pedro Pan uit dat het haar aan authenticiteit ontbrak. De frustratie kookte over en bracht Calderón Kellett uiteindelijk tot schrijven. Ze werd zich bewust van het grimmige feit dat degenen die verhalen maakten uiteindelijk een betere kans hadden om een bredere impact te hebben op de cultuur in het algemeen.

Calderón Kellett zou het beste maken van haar beslissing. Ze kreeg een “dubbele loonsverhoging” aangeboden om de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor het schrijven van The George Lopez Show, een van de weinige sitcoms op televisie waarin het leven van Latino’s wordt uitgebeeld. In eerste instantie leek het geld te mooi om te laten schieten. Maar toen Calderón Kellett ook de kans kreeg om een normaal betalende job te doen bij een kleine nieuwe show genaamd How I Met Your Mother, overwoog ze. “Ik weet nog dat ik dacht dat als ik naar George Lopez ga, ik voor de rest van mijn carrière ‘de Latino-schrijver’ zal zijn. Als ik naar How I Met Your Mother ga en het goed doe, zal ik een goede schrijfster zijn die toevallig Latino is.”

A New Legacy

Calderón Kellett heeft meer dan een decennium gewerkt aan haar ervaring in het systeem dat Latino’s lange tijd niet vertegenwoordigd heeft gezien. Als ze terugdenkt aan de ontwikkeling van haar idee voor de reboot van One Day at a Time met partner Mike Royce, zegt Calderón Kellett dat het veel meer was dan een Latino draai geven aan een oud idee. “Ik wilde echte verhalen vertellen over mijn familie en dingen die echt gebeurd zijn,” zegt Calderón Kellett. “Sommige verhalen waren schattig, andere niet. We praten over kleurlingenhaat in onze gemeenschap. We praten over LGBTQ acceptatie. We hebben het over kerk en religie en al die kwesties die op tafel liggen, en hoe Latino’s daar tegenaan kijken. Ik denk dat de textuur van de show echt aanvoelt omdat het echt is. Veel van dit is uit ons leven gerukt.” De serie liep drie seizoenen op Netflix voordat ze werd opgepikt voor een vierde door Pop TV.

En Calderón Kellett is nog maar net begonnen. In november 2019 werd ze getikt door Amazon om tv-series en films te maken en te ontwikkelen voor zijn streamingdienst via haar eigen productiebedrijf, GloNation. “Ik ben zo opgewonden omdat ik het gevoel heb dat ik al zo lang naar zoveel van shows heb gekeken,” zegt Calderón Kellett. Ze voegt zich bij een groeiende lijst van vrouwelijke schrijvers / makers zoals Phoebe Waller-Bridge (Fleabag) en Lena Waithe (The Chi) die nieuwe en meeslepende eigenschappen ontwikkelen voor de streaminggigant.

“lijkt op dit moment waar de coole kinderen zijn,” zegt Calderón Kellett lachend. “Dus, ik ben echt geraakt dat toen ik hun team ontmoette, alles wat ze zeiden zo in lijn was met het type storytelling dat ik wil doen.” Hoewel ze misschien gedwongen was om zich een weg te banen door moeilijke omstandigheden in een te vaak toon-dove entertainmentindustrie, heeft Calderón Kellett zo nieuwe verhalen, nieuwe gezichten en nieuwe ideeën geholpen om hun weg te vinden naar schermen over de hele wereld.