“Geluk is pas echt als het gedeeld wordt”… Dat schreef Christopher McCandless voor zijn dood in de wildernis van Alaska op 24-jarige leeftijd. Hij stierf van de honger.

Als je zijn verhaal niet kent, bekijk dan de film ‘Into The Wild’, of lees dit artikel op NYTimes Adventures of Alexander Supertramp.

Hij liftte twee jaar over het continent voordat hij in een geïmproviseerd busje in Alaska belandde. Hij gaf zijn familie rijkdom en een mogelijke mooie toekomst op. Weg van de materialistische wereld, in een subtielere term, zocht hij in eenzaamheid naar de zin van het leven door te proberen het “valse wezen in hem” te doden.

Velen vinden zijn verhaal ontroerend en fascinerend, maar voor anderen staat hij nog steeds als een persoon die naïef onuitgerust en ongepland was om de wildernis te overleven.

Inderdaad kan men debatteren over de ideeën en beslissingen die McCandless nam. En zeker is het niet gepast voor iedereen om zijn kijk op het leven te romantiseren. Hij was tenslotte nog maar begin twintig, met het beste deel van zijn leven nog voor zich.

Dit specifieke citaat van hem intrigeert me echter griezelig.

“Geluk (is) alleen echt als het gedeeld wordt”.

Het is geen filosofische trap van een jochie van een jaar of 20 dat, verveeld als hij is, besluit pseudo-intellectueel te zijn en schijt te hebben aan de wereld met pretentieuze citaten.

Het komt van een persoon die zijn naderende dood waarschijnlijk van heel dichtbij ziet. Hij is zwak, hij is alleen, hij is moe, en hij heeft honger. In zo’n wanhopige tijd kan het misschien zijn epifanie zijn.

Het kan zijn moment van openbaring zijn over waar het leven werkelijk om gaat.

Het kan iets zijn dat een stervende in eenzaamheid zich realiseert dat de rest in de menigte niet begrijpt.

Het zou waar kunnen zijn…

Geluk is alleen echt als het gedeeld wordt.

Het klinkt charmant.

Maar het is ook beangstigend voor iemand als ik, die persoonlijk zelfvoorziening en afzondering als de fundamentele voorkeur van het leven beschouwt. Voor iemand die ervan houdt alleen te leven en het geluk in zichzelf te vinden, is het citaat in directe tegenspraak.

Wat als Christopher McCandless gelijk heeft?

Als hij gelijk heeft, wat als ik nooit mensen vind om mijn geluk mee te delen?

Wat als ik nooit echt gelukkig ben?