“Nieuws dat je kunt gebruiken”
Dat is een van de leidende beginselen die journalisten gebruiken om de waarde van een verhaal te bepalen. Het doel is om u, de kijker, de informatie te geven die u nodig hebt om uw dag door te komen. Het is een verkeerswaarschuwing om u te helpen uw woon-werkverkeer te navigeren. Het is een weerbericht om u voor te bereiden op een storm. Het is achtergrondinformatie over een kandidaat die om uw stem vraagt voor de gemeenteraad.
Laten we eerlijk zijn, we hebben het nieuws nodig. “Nieuws dat je kunt gebruiken” geeft iemand de datapunten die hij nodig heeft om weloverwogen beslissingen te nemen. Immers, kennis is macht, toch? Maar de nauwkeurigheid en geloofwaardigheid van de informatie die we ontvangen is in twijfel getrokken met de term “nepnieuws”.
“Het eenvoudigste nepnieuws is iets dat totaal onwaar is. Heel vaak gemaakt met een economische prikkel in het achterhoofd om oogballen te trekken,” zegt Dr. Hans Klein, Associate Professor of Public Policy aan Georgia Tech.
Dus wat gebeurt er wanneer “Nieuws dat je kunt gebruiken” verandert in nieuws dat jou gebruikt?
Part 1: Nepnieuws definiëren
Nepnieuws is niet nieuw, maar het veroorzaakt verdeeldheid en wantrouwen, zowel binnen instellingen als onder elkaar. Nepnieuws is niet altijd politiek, maar wel bijna altijd persoonlijk. En wat denk je? Iedereen kan er in trappen. Zelfs jij.
(App gebruikers klik hier om de quiz te doen | Story continues below)
In de geest van transparantie, hebben we onze eigen “Fake News Survey” uitgevoerd. Met de hulp van onze enquêtebeheerder, Andra Gillespie, een politicoloog aan de Emory University, zijn we op pad gegaan om erachter te komen hoe gemakkelijk het is voor geïnformeerde mensen om gedupeerd te worden door nepnieuws.
Meer dan 200 mensen reageerden op onze oproep voor deelnemers op Facebook. Elke persoon deed twee quizzen. De eerste was een quiz over actuele gebeurtenissen om een basislijn te creëren (dat is de quiz hierboven. Doe hem!). De tweede vroeg respondenten aan te geven welke verhalen volgens hen nep waren. Gemiddeld geloofden de ondervraagden ten onrechte dat vijfentwintig procent van de “nepnieuws”-verhalen waar waren.
Hoe scoort u? Doe de quiz hieronder (app-gebruikers klik hier — verhaal gaat hieronder verder)
Echte kop: Waar of onwaar?
Als je niet zo goed hebt gescoord als je had gehoopt, maak je dan geen zorgen, je bent niet de enige. Uit een onderzoek van het Pew Research Center blijkt dat 23% van de mensen een verzonnen nieuwsverhaal heeft gedeeld, al dan niet bewust.
Georgia Tech-professor Dr. Sarah Laiola ontcijfert nepnieuws en zegt dat het waden door wat echt en wat nep is, soms troebel kan worden. In feite is het zo troebel, dat zelfs het definiëren van het woord “nep” een uitdaging is.
“Ik denk dat wat ik het academisch zou noemen, deze zwevende betekenaar is die waarschijnlijk niet nuttig is; gewoon een woord dat zoveel betekenissen heeft dat het op dit punt geen betekenis meer heeft,” legt Dr. Laiola uit. Ze zegt dat ‘nieuwsberichten die onjuiste informatie bevatten’ niet nauwkeurig het nepnieuwsfenomeen beschrijft dat we vandaag de dag zien. “In het algemeen ben ik geneigd om nepnieuws te zien als nieuws dat zijn focus heeft verlegd van informatie om een soort ideologische bevestiging of ontkenning te krijgen, of een soort intense reactie uit te lokken.”
Deel 2: Hoe het te herkennen
Het bepalen van feiten versus nep is vooral moeilijk als je je nieuws van sociale media haalt. Facebook en Google passen hun algoritmes aan en experimenteren met nieuwe formats om het probleem te helpen bestrijden. Maar algoritmen kunnen slechts zo veel doen, vooral wanneer het probleem dieper gaat dan feit versus fictie.
Er is een duidelijk verschil tussen misinformatie en desinformatie, en het komt allemaal neer op intentie.
Misinformatie is meestal een vergissing of feitelijke onoplettendheid. Desinformatie is echter de meer sinistere versie van het opzettelijk verhullen van valse informatie als feit. Het doel is eenvoudig: de publieke opinie beïnvloeden of de waarheid verdoezelen.
De onderstaande galerij helpt u de geloofwaardigheid van een nieuwsbron te bepalen, maar het ontcijferen van de intentie is aan u.
Deel 3: Wie verspreidt het?
Vierenzestig procent van de Amerikaanse volwassenen zegt dat nepnieuwsverhalen veel verwarring veroorzaken over de basisfeiten van actuele kwesties.
Het internet staat vol met sites die er legitiem uitzien, maar een agenda kunnen hebben.
“Sommige mensen noemen het alternatieve nieuwsmedia in vergelijking met de mainstream bronnen. Propaganda, satire, deze vallen allemaal onder dezelfde paraplu,” zegt professor Laiola.
Dus wie schrijft dit spul? Als scepsis over nepnieuws ervoor zorgt dat we de legitimiteit van een nieuwsbericht in twijfel trekken, dan moeten we waarschijnlijk kijken naar de maker van de inhoud.
Met Matt Agorist.
Agorist is de hoofdredacteur van The Free Thought Project, een site waarvan de missie deels zegt “de creatie en uitbreiding van op vrijheid gerichte oplossingen voor de hedendaagse tirannieke onderdrukking te bevorderen.” Agorist en zijn medewerkers willen dat hun werk dwars door wat zij noemen de “ideologische wolk” heen snijdt en hebben de wens om “dit paradigma te veranderen door een baken van waarheid te bieden tussen alle leugens.” Het is een ambitieuze taak, zonder twijfel. Het was een taak die nog moeilijker werd toen een aantal andere traditionele nieuwsbronnen The Free Thought Project als nepnieuws bestempelden.
Matt Agorist is een moeilijke man om te pakken te krijgen. Tientallen voicemails, e-mails, Tweets en Facebook-berichten lieten ons achter met verschillende geannuleerde interviews en geen echte bevestiging van zijn identiteit of geloofsbrieven.
Het blijkt dat Matt Agorist niet zijn echte naam is. De pennaam is een uitloper van de term “agorisme,” een concept gerelateerd aan libertaire contra-economie.
“Ik denk dat wanneer je iemands politieke overtuigingen uitdaagt op de manier die wij doen, mensen soms boos reageren,” zegt Agorist.
Matt Agorist identificeert zichzelf als zowel een journalist als een activist.
“Ik denk graag aan journalistiek als activisme,” legt Agorist uit. “Activisten gaan naar buiten en proberen mensen te vertellen wat er gaande is in de regering en in de samenleving, dus ik denk dat de twee niet gescheiden zijn. Ik denk dat als je journalist bent, je een activist bent.”
Dat verband kan door veel journalisten worden betwist, vooral omdat activisme inherent partijdig is. Maar Agorist verdubbelt, en is unapologetic over de activistische agenda fuining The Free Thought Project.
“We zijn over het bevorderen van vrijheid en duurzame samenleving en gelijke rechtvaardigheid en rechten voor iedereen,” zegt hij.
In feite, Agorist beweert dat het hebben van een agenda is wat zijn platform onderscheidt van de rest van de zogenaamde mainstream media.
“Op individuele basis, ja, sommige verslaggevers zullen naar buiten komen en iets vernietigend vinden tegen de staat, maar mainstream media als geheel, ze papegaaien de boodschap van de gevestigde orde, of die boodschap nu waar is of niet,” beweert hij.
Een ander cruciaal aspect dat The Free Thought Project onderscheidt van de mainstream is hun “pay for performance” business model. Zijn schrijvers worden betaald op basis van het aantal kliks dat elk artikel online krijgt. Simpel gezegd, meer kliks betekent een groter salaris. Agorist beweert dat zijn site krijgt ergens tussen de zes tot 15 miljoen unieke views per maand en bereikt 60 miljoen mensen op Facebook. Je hoeft geen wiskundige te zijn om te weten dat er een potentieel is voor financieel gewin. Als het gaat om mediaconsumptie vandaag de dag, als de inhoud meeslepend en opruiend genoeg is, krijg je de kliks.
Als hoofdredacteur staat Matt Agorist achter de geldigheid van de inhoud die op The Free Thought Project wordt geplaatst. Veel van de feiten die als basis dienen voor de verhalen op de site worden toegeschreven aan gerenommeerde, mainstream nieuwsbronnen, zoals Reuters en Associated Press; maar een centraal onderdeel van de meeste verhalen op de site is commentaar.
“Er zijn duidelijk artikelen die opinie zijn en er zijn artikelen die ook allemaal feiten zijn,” zegt Agorist. “We kiezen geen feiten uit de hand om een verhaal te maken, we doen verslag van echte feiten en geven dan een mogelijke oplossing, of een manier om het probleem op te lossen, of we onderbouwen het met andere verhalen die even vergelijkbaar zijn… Sommige mensen denken misschien dat dat gebaseerd is op meningen, maar oplossingen in de journalistiek is een noodzaak.”
Agorist benadrukt dat het voor critici te gemakkelijk is om de site als nepnieuws aan te merken.
“Soms kunnen deze standpunten die we naar buiten brengen gemakkelijk worden afgeschreven door mensen die ze ontmaskeren door ons gewoon als nepnieuws te bestempelen,” zegt Agorist.
Agorist beweert niet dat The Free Thought Project de enige bron van de waarheid is, noch zegt hij dat de site de enige bron moet zijn waar men naartoe gaat om zijn nieuws te krijgen. Hij zegt dat hij wil inspireren gesprek en een vrije stroom van alternatieve standpunten.
“Natuurlijk is er mening betrokken bij de website,” Agorist geeft toe, “maar het punt is niet om iemand te vertellen wat te denken, het punt is om mensen te helpen denken.”
Agorist stelt een uitdaging aan degenen die geloven dat The Free Thought Project is nepnieuws.
“Noem ons uit. Als je denkt dat het nep is, probeer dat dan te bewijzen. Dat zullen ze niet kunnen, en daarom zijn we geen nepnieuws.”
Dus hoe kun je zien wat er van een mainstream site komt en een die met een alternatieve agenda opereert? Dr. Hans Klein raadt aan vragen te stellen over het nieuws dat je consumeert. “Behandel het als een informatiebron, maar neem niet klakkeloos aan wat je wordt verteld. Kijk er sceptisch naar. Denk na of het zinvol is.”
Dr. Klein adviseert, “in sommige opzichten ben je misschien beter af met het behandelen van al het nieuws als potentieel nep, dan met het behandelen van al het nieuws dat je ontvangt als gewoon waar.”