Flexibele modulus is belangrijk om de stijfheid of stijfheid van een materiaal te begrijpen. Bepaalde materiaaltoepassingen kunnen sterkte en stijfheid nodig hebben voor structurele ondersteuning, terwijl andere toepassingen flexibiliteit kunnen vereisen om schade tijdens het buigen te voorkomen. Er zijn een aantal factoren die de buigmodulus van een materiaal beïnvloeden, en het begrijpen van deze factoren helpt bij de materiaalontwikkeling en -keuze.

De basis buigmodulus van een basismateriaal wordt bepaald door de fundamentele eigenschappen van het materiaal. Bij kunststoffen bijvoorbeeld spelen het type polymeer, het molecuulgewicht, de dikte en de vorm allemaal een rol bij de buigzaamheid. Eén manier om de flexibiliteit te moduleren is het toevoegen van een fijn mineraal vulmiddel, zoals talkpoeder, aan de kunststof. Door toevoeging van deze fijne minerale vulstoffen wordt de buigmodulus verhoogd en het materiaal stijver. Het vermogen van een minerale vulstof om de buigmodulus te moduleren hangt ook af van de hoogte-breedteverhouding en de deeltjesgrootte van de vulstof. Deeltjes met een hogere hoogte-breedteverhouding verhogen de buigmodulus van een materiaal sterker dan deeltjes met een lagere hoogte-breedteverhouding. Het verkleinen van de deeltjesgrootte van een mineraal additief kan de flexural modulus verhogen als de aspect ratio van de deeltjesgrootte tijdens de deeltjesverkleining toeneemt.

Het is belangrijk op te merken dat de flexural modulus een nuttige maatstaf is voor materialen die niet breken of scheuren bij de toegepaste spanning. Brosse materialen die bij een bepaalde kracht breken, kunnen beter met de buigsterkte worden geëvalueerd.