Nog geen 50 jaar geleden schokte Dr. George Engel’s baanbrekende publicatie in Science de gezondheidssystemen over de hele wereld opschudden; hij vatte zijn voorstel als volgt samen:
“Het dominante ziektemodel van vandaag is biomedisch, en het laat binnen zijn kader geen ruimte voor de sociale, psychologische en gedragsmatige dimensies van ziekte. Een biopsychosociaal model is ontworpen voor actie in de echte wereld van de gezondheidszorg.”
Het biopsychosociale model won aan invloed in de late jaren 1900 en had tegen het begin van de jaren 2000 het biomedische model opgevolgd als het dominante model van de geneeskunde. Diagnostische principes, gebaseerd op de biologie, zijn in die periode nauwelijks veranderd. De echte wereld waarin artsen werken is echter radicaal veranderd op een manier die Dr. Engel nooit had kunnen voorzien: mobiele telefoons en het internet werden snel universeel, waardoor onmiddellijke toegang tot de collectieve (medische) kennis van de mensheid mogelijk werd. In 2016 was er wereldwijd minstens één mobiele telefoon per persoon.
Naarmate de paradigma’s van menselijke kennis en communicatie verschuiven, zou dat ook voor de geneeskunde moeten gelden. Hoe kunnen artsen en zorgteams er in het nieuwe decennium voor zorgen dat patiënten gecontroleerd medisch advies krijgen en veilige gezondheidsbeslissingen kunnen nemen?
Het grootste deel van de gezondheidszorg heeft nooit binnen de muren van de kliniek plaatsgevonden, maar nu hebben internet en mobiele telefoons een sterkere greep op patiënten dan zelfs de meest oplettende zorgteams. Terwijl de technologie zich steeds verder uitbreidt in de dagelijkse routines, neemt de invloed van artsen op beslissingen van patiënten ongetwijfeld af. In de tussentijd zijn de belasting van artsen en hun burnout onheilspellend toegenomen, deels als gevolg van de toenemende belasting van patiënten, waardoor er minder één-op-één tijd overblijft voor elke patiënt.
In een poging om de kloof te overbruggen tussen advies afkomstig van zorgteams en internetbronnen, hebben websites zoals mayoclinic.org, nih.gov, en my.clevelandclinic.org uitgebreide online repositories ontwikkeld van geverifieerde en actuele medische informatie, waardoor de voorlichting aan patiënten een revolutie heeft ondergaan. Zelfs met deze vooruitgang in de toegang tot medische informatie, bleek uit een onderzoek uit 2006 in BMJ dat Google-zoekopdrachten slechts in 58% van de gevallen leidden tot een correcte zelfdiagnose (95% CI: 38-77%). Dr. Google is niet problematisch omdat de informatie die het biedt fout is, maar omdat mensen niet weten wat ze met de informatie moeten doen.
Nu beslissingen van patiënten in toenemende mate worden beïnvloed door externe bronnen, moeten gezondheidssystemen en artsen zich ook aanpassen aan en de gebreken erkennen die blijven bestaan in openbaar beschikbare kennis:
1) Het onvermogen van digitale informatie om te weten wanneer ze er voor patiënten moet zijn
2) Het potentieel voor tegenstrijdige en niet-gevalideerde informatie
3) Inherente vooringenomenheid ten aanzien van gegeneraliseerde informatie zonder inzicht in de context van patiënten
In plaats van zich tot internetbrowsers te wenden voor verspreide en gegeneraliseerde informatie, kunnen patiënten met digitale diensten zoals Memora Health naar hun sms-berichten kijken voor de begeleiding van hun artsen. Memora’s op tekst gebaseerde follow-up brengt het advies van artsen in de handpalmen van patiënten door het digitaliseren van de huidige follow-up workflow van elke arts. De aanpasbare, virtuele gezondheidscoach van Memora sms’t patiënten informatie die door hun artsen is gevalideerd, verbetert de naleving van behandelplannen via geplande herinneringsberichten, door de patiënt gerapporteerde uitkomstonderzoeken en geautomatiseerde antwoorden op veelgestelde vragen in natuurlijke taal, waardoor de last voor artsen en zorgteams wordt verminderd.
Doctoren, verpleegkundigen en andere zorgteamleden communiceren dezelfde essentiële informatie aan de overgrote meerderheid van hun patiënten. Volgens het Pareto-principe komt 80% van de binnenkomende vragen meestal overeen met slechts ~20% van de antwoorden. Deze interacties zijn rijp voor automatisering, waardoor zorgteamleden meer tijd overhouden voor andere zorgen en taken in hun toch al drukke agenda’s.
Online informatie mag dan alomtegenwoordig zijn, dat betekent niet noodzakelijk dat deze onder de aandacht van de patiënten wordt gebracht wanneer zij deze nodig hebben. Ze krijgen alleen toegang tot de informatie wanneer ze weten dat ze die moeten opzoeken, niet noodzakelijkerwijs wanneer hun zorgteams willen dat ze de informatie in hun achterhoofd houden. Zelfs wanneer patiënten de juiste informatie rechtstreeks van hun zorgverleners ontvangen, houdt ~50% van de patiënten zich nog steeds niet aan de medicatievoorschriften en behandelingsprotocollen die door hun artsen worden geadviseerd. Bovendien, helaas slechts 20% van de informatie van arts-patiënt interacties wordt bewaard door patiënten.
Misschien meer verrassend, terwijl de helft van deze niet-adherentie is te wijten aan vergeetachtigheid; de andere helft is opzettelijk, vaak als gevolg van de breedte van niet-gevalideerde informatie die patiënten online ontvangen. Memora’s SMS-gebaseerde communicatie pakt het probleem van niet-adherentie op beide fronten aan: automatische herinneringen hebben bewezen vergeetachtigheid te verminderen, terwijl directe communicatie met het zorgteam twijfels in realtime aanpakt en vragen beantwoordt van een bron die hun medische context begrijpt, hopelijk voordat ze Googelen wat er aan de hand is.
Het beschikbare bewijsmateriaal geeft aan dat veilige SMS-patiëntbetrokkenheid effectief en boeiend is. Ter referentie, een 2016 meta-analyse van studies die meer dan 2700 patiënten bundelden, toonde aan dat SMS-herinneringen zowel de medicatietrouw op korte als op lange termijn en de motivatie van patiënten bij verschillende acute en chronische ziekten bijna verdubbelden. Een gerandomiseerde gecontroleerde studie met 1.198 patiënten vond dat SMS-herinneringen de tevredenheid van patiënten aanzienlijk verbeterden, waarbij 93% van de patiënten berichten ‘zeer nuttig’ vond met betrekking tot het verbeteren van hun therapietrouw, 90% beweerde dat ze graag berichten zouden blijven ontvangen, en 92% vermeldde dat ze op SMS gebaseerde interventies zouden aanbevelen aan familie en vrienden.
De late aankomst van gezondheidssystemen in deze digitale ruimtes van het moderne leven leidt tot nadelige resultaten, verspilde middelen en verloren arts-patiënt vertrouwen. Om tegenwicht te bieden aan de nieuwe en immense socioculturele krachten op beslissingen van patiënten, moeten gezondheidszorgsystemen gebruik maken van deze zelfde technologieën. Met Memora krijgen artsen directe toegang tot de meest gebruikte apparaten van patiënten, de mogelijkheid om veilig in real time te communiceren, en wordt hun routineadvies geautomatiseerd en gebenchmarkt.
De echte wereld van de gezondheidszorg wordt steeds gecompliceerder door een meer verbonden, gecomputeriseerd en (slecht) geïnformeerd publiek. Dit wordt belichaamd door een opmerking van Dr. Emmanuel Fombu in The Future of Healthcare:
“De gemiddelde Amerikaan heeft vier jaar aan doktersbezoeken nodig om evenveel tijd met zijn arts door te brengen als hij in één dag met zijn telefoon doorbrengt.”
Als we die enorme kloof willen dichten, moeten we artsen en hun advies daar vertegenwoordigen waar de patiënten het waarschijnlijkst zijn dat ze het krijgen – hun telefoon.