Het leven van een luiaard lijkt best leuk, toch? Je hangt de hele dag rond in bomen, kluift op voedsel, slaapt de hele tijd en beweegt heel langzaam om op te gaan in je omgeving. Voor een luiaard is zondag elke dag. Luiheid is gewoon de luiaardmanier.
Dit klinkt misschien luxueus, maar wetenschappers hebben onthuld dat al deze rust één keer per week ineenstort wanneer een luiaard moet poepen – een beproeving die meer weg heeft van een bevalling dan van een snel bezoekje aan het toilet.
Je hebt waarschijnlijk nooit veel nagedacht over de poepgewoonten van luiaards, en dat kunnen we je niet kwalijk nemen. Maar dat zou je wel moeten, want het is over het algemeen behoorlijk afschuwelijk. Het blijkt dat een van de neveneffecten van al die trage beweging – sommige maaltijden kunnen luiaards wel een maand kosten om te verteren – een echt traag darmstelsel is.
Niet alleen poepen luiaards maar één keer per week – meer dan genoeg tijd om ernstige constipatie te veroorzaken – ze moeten dit ook op de grond doen, waardoor ze een gemakkelijk doelwit zijn voor roofdieren.
Hoewel, na het bekijken van de video hieronder, door Bittel opgenomen in de National Aviary, roofdieren misschien te geschokt zijn om zelfs maar te naderen. (We zijn niet zeker van het standpunt van uw baas over video’s waarin luiaards poepen, maar beschouw het als NSFW):
Volgens Jason Bittel van The Washington Post kan een luiaard een derde van zijn lichaamsgewicht verliezen door te poepen, en die hoeveelheid uitwerpselen is geen pretje om naar buiten te duwen.
“Je kunt zien hoe hun magen fysiek krimpen als ze poepen,” vertelde luiaardbioloog Rebecca Cliffe van de Swansea University in het Verenigd Koninkrijk hem. Oh, en het komt er allemaal in één keer uit.
Poepen is eigenlijk de enige reden voor een luiaard om ooit zijn boom te verlaten, en het is het enige moment dat ze rechtop moeten staan. Volgens Cliffe doen luiaards, als ze eenmaal uit hun boom komen, een ‘poepdans’ om een klein holletje te graven.
Als de daad is verricht, doen ze nog een dansje om het enigszins te bedekken, voordat ze weer naar boven gaan, zich vermoedelijk een stuk lichter voelend dan op de weg naar beneden.
Aangezien poepen iets is wat alle dieren in een of andere vorm doen, waarom wachten luiaards dan zo lang tussen twee stoelgangen, en waarom riskeren ze hun leven, terwijl ze ook gewoon poep uit de boomtoppen kunnen laten vallen, zoals andere boombewoners doen?
Kortom, niemand weet het echt. Bittel zegt dat een van de beste hypothesen – gesteld door een team van onderzoekers van de Universiteit van Wisconsin terug in 2014 – is dat luiaards op zo’n rare manier poepen om een evenwicht te houden tussen hen en motten.
Het team suggereert dat, in een vreemde symbiotische relatie, motten die op luiaards leven, een soort algen in de vacht van de luiaards helpen bevruchten. Deze algen zijn belangrijk voor de overleving van de luiaard, omdat ze de pels een groenige tint geven – waardoor het dier wordt gecamoufleerd voor roofdieren – en mogelijk voedingsstoffen leveren wanneer ze worden gegeten of geabsorbeerd door de huid van de luiaard.
Dus gaan de luiaards misschien naar de grond om te poepen, zodat ze een plek kunnen bieden aan de motten om eitjes te leggen, waardoor hun levenscyclus verzekerd is.
Doch, volgens Cliffe, houdt deze hypothese niet echt stand, vanwege het gevaar dat een luiaard op de grond loopt – meer dan de helft van alle luiaards sterft buiten hun bomen – en luiaards die in gevangenschap worden gekweekt hebben geen motten of algen nodig om te overleven, en doen het toch. In plaats daarvan zegt ze dat het te maken kan hebben met seks.
“Wat er ook aan de hand is, het moet een soort van leven of dood zijn om te overleven,” vertelde ze The Washington Post. “In mijn brein zegt dat me dat het waarschijnlijk iets te maken heeft met voortplanting, want dat is het drijvende feit achter het gekke gedrag van de meeste dieren.”
Het algemene idee hierachter, zegt Cliffe, is om een boom te markeren voor andere luiaards, in principe om hen te waarschuwen dat er een vruchtbaar vrouwtje in het bladerdak boven wacht, hoewel er meer onderzoek nodig is voordat er daadwerkelijk een conclusie kan worden getrokken.
De moraal van dit verhaal is dat we dankbaar moeten zijn dat onze lichamen afval op een veel minder pijnlijke en gevaarlijke manier doorgeven dan een luiaard. (En als je je veel te veel verhoudt tot de ervaring van de luiaard, dan wil je dat misschien even laten nakijken).
Een versie van dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in juni 2016.