Omwille van het grote potentieel van de opname-industrie in India, vestigde de Gramophone Company haar kantoor in Calcutta in 1901. Binnen ongeveer een jaar landde de belangrijkste technische expert F.W. Gaisberg met zijn opnameteam in Calcutta. In die tijd moesten ze gaan waar de uitvoerende artiesten zich bevonden. Binnen zes weken reisden ze naar verschillende delen van India en namen meer dan 600 titels op. Meer dan 500 artiesten werden opgenomen in verschillende regionale talen over heel India. De meesten van hen moesten worden opgeleid om liedjes van één minuut tot drie minuten op te nemen. De meeste artiesten waren professionele zangeressen die instemden met de speciale opleiding die nodig was voor grammofoonopnamen.

De vroegste opname die in India werd gemaakt was die van Gauhar Jan, een Hindoestaanse zangeres, in het jaar 1902. Hoewel de opname in India werd gemaakt, werd de plaat in Engeland vervaardigd. Daarom kondigde zij aan het eind van de plaat haar naam aan, zodat de technici in het buitenland het juiste label op de plaat konden aanbrengen. Deze gewoonte om aan het einde van een lied je naam bekend te maken bleef bestaan tot 1908, toen de Gramophone Company of England fabrieken oprichtte in Sealdah, Calcutta. Vele beroemde maestro’s van de klassieke muziek weigerden opnamen te maken omdat zij dachten dat dit een nadelige invloed zou hebben op het aantal toeschouwers bij hun concerten. Daarom zijn er geen opnamen van Vishnu Digambar Paluskar, Bhaskarboa Bakhle, Alladiya Khan en andere beroemde zangers.

In de beginjaren werden alle opnamen gemaakt met akoestische technologie door middel van koperen hoorns en van de artiesten werd verwacht dat zij met luide stem zongen. Later, in 1925, bracht de elektrische koolstofmicrofoon een nieuwe praktijk in de mode waarbij volks- en komische liederen, devotionele nummers en zelfs volledige dramaseries met dialogen werden opgenomen. Binnen enkele jaren verschenen vele platenmaatschappijen op het toneel, maar de Gramophone Company, met als handelsmerk de afbeelding van een hond die naar een grammofoonhoorn luistert en het etiket “His Master’s Voice”, genoot in India tot in de jaren 1970 een virtueel monopolie. In 2000 veranderde de controlerende RPG-groep de naam van het bedrijf in “Saregama India Ltd”.