My-am-ah. Pallot spreekt het woord uit zoals hij het als kind hoorde. Het is een plaats, eerlijk gezegd, die niet meer bestaat. Daar groeide hij op, niet in het moderne Miami, de megalopolis van zes miljoen zielen, maar in een relatief kleine stad waar een kwart van de inwoners Spaans sprak, velen van hen afkomstig uit de Cubaanse diaspora, de “Gouden Ballingen”, die het eiland ontvluchtten na de machtsovername door Castro. My-am-ah van Pallot was zo’n soort plek: Als kind had hij een maatje met een kalkoenliefhebbende, kortbenige beagle genaamd Bullet, en de jongens lieten Bullet los in Big Cypress Swamp ten westen van Homestead. De hond ging achter een kalkoen aan, en de jongens achtervolgden de hond tot de kalkoen in een boom vloog. Ze schoten de vogel neer met een .22 geweer, sneden de sporen af en verkochten ze aan Cubanen uit Miami die de sporen op de poten van hun vechtkippen plakten.

“We konden dertig dollar krijgen voor een paar goede sporen,” zegt Pallot. “Dat was mijn My-am-ah. Ik weet niet wat die plek nu is.”

Dade County was toen een plaats die klein genoeg was voor ongelooflijk toeval, en voor verenigde lotsbestemmingen die uiteindelijk de ontluikende sport van het zoutwater vliegvissen zouden vormen. In 1959, toen Pallot in de garnalentank van een plaatselijke hengelsportzaak rondhing, ontmoette hij een jonge Cubaan die die dag net in de Verenigde Staten was aangekomen: Chico Fernandez, een visser die voorbestemd was om net als Pallot in de schijnwerpers te komen. Norman Duncan was een andere vriend uit zijn jeugd. Hij zou de Duncan Loop uitvinden, beter bekend als de Uni Knot, een van de basisknopen van het zoutwater vliegvissen. In de eerste klas raakte Pallot bevriend met John Emery, die zou uitgroeien tot een van de beroemdste gidsen van de Florida Keys en een veelgevraagde custom reelmaker. Als kinderen zwierf dit viertal langs de Everglades en de Keys. Ze doorkruisten de Tamiami Trail, ook bekend als U.S. 41, die de Everglades doorklieft, uitkijkend naar staartsnoeken in de kanalen langs de weg. Ze peddelden op luchtbedden in Biscayne Bay om te vissen op tarpon en pompano. De jeugdvrienden belandden samen op de Universiteit van Miami, waar ze avondlessen volgden en daarna op de goed verlichte parkeerplaats van de universiteit op het werpen oefenden.

Nadat ze afgestudeerd waren, ging het viertal uit elkaar. Chico Fernandez ging werken in de boekhouding van een opkomende hamburgerketen: Burger King. Pallot ging bij het Amerikaanse leger en bracht de jaren 1963-1967 door als linguïst in de oerwouden van Panama. Toen hij terugkeerde naar het burgerleven, kreeg hij een baan als bankier, een baan die hij somber beschrijft als “mijn dagen doorbrengen met het helpen van andere mensen om hun dromen te verwezenlijken, terwijl ik de mijne zie verkommeren”. In het begin van de jaren ’80 verliet hij voorgoed de baan van negen tot vijf. Gedurende een dozijn jaar gidste hij fulltime jagers en vissers, van Florida tot Montana. Naarmate zijn reputatie als gids groeide, presenteerde Pallot zijn eigen lokale televisieshow en maakte hij gastoptredens in bekende series zoals ABC’s American Sportsman. Maar verhalen over beroemdheden waren standaard en Pallot wilde nieuw terrein ontginnen. “Ik koesterde een idee voor een ander soort televisieshow,” herinnert hij zich, “één met hoge productiewaarden maar zonder filmacteurs en operazangers. Mijn idee was dat iedereen een vismaatje heeft, iemand met wie ze graag tijd doorbrengen en avonturen delen. Ik wilde die relaties benadrukken en echte mensen in beeld brengen. Dat was heel belangrijk voor me.”

foto: William Hereford

Een konijnenstrip streamer.

Pallots televisieaspiraties kwamen van de grond dankzij een levensveranderende speling van het lot. Zijn vrouw, Diane, was stewardess en zelf een serieuze vliegvisser, en op een van haar vluchten ontmoette ze een rijke zakenman wiens familie een piepklein kaaimeertje in het noorden van de Bahamas bezat. Het was een mekka voor zeevissers, maar de eigenaar hoopte er een vliegvislodge van wereldklasse
te kunnen ontwikkelen. Hij huurde Pallot in om de vlindervisserij van de grond te tillen, en Pallot besefte al snel dat hij het zwaartepunt van zijn nieuwe onderneming had gevonden. Door de show losjes te baseren op Walker’s Cay kreeg elke aflevering een prettige verhaallijn: de visactie kon plaatsvinden in Florida, Costa Rica of China, maar Pallot’s thuisbasis op de kleine, idyllische baai gaf het een troostende aantrekkingskracht van eigen bodem.

In 1992 werd de eerste aflevering van The Walker’s Cay Chronicles uitgezonden op ESPN, en Pallots vaderlijke benadering – en niet te vergeten zijn rumzachte stem – sloeg aan bij het publiek. Pallot stuurde de beste vissers ter wereld naar zijn show, en hij was blij dat hij op het podium stond. De kijkers leerden hoe ze moesten vissen door naar de show te kijken, maar er was geen sprake van een infomercial. “Als je wilde weten wat voor molen er werd gebruikt,” zegt Pallot trots, “moest je de videorecorder stoppen en de show terugspoelen. Het ging allemaal om het vertellen van een verhaal, en de mensen waren daar hongerig naar.” Het was al snel de best bekeken serie in de openluchttelevisie. “De show kwam gewoon op het toneel,” zegt hij. “Nieuw-Guinea, Australië, Midway Atoll in het midden van de Stille Oceaan. Dit was vroeg in het exotische vliegvistijdperk, dus alles wat we deden leek heel nieuw en anders.”

Zijn groeiende roem was ook onbekend water. De opkomende vloed van zoutwater vliegvissen voerde een aantal high-profile vissers naar niveaus van sterrendom onbekend in de business, onder hen Pallot’s oude vriend Chico Fernandez – de twee blijven in nauw contact tot op de dag van vandaag – de baanbrekende tarpon gids Stu Apte, en Jose Wejebe van de wild populaire show Spanish Fly. Een van de beroemdste van hen allen, Lefty Kreh, was begin jaren zestig naar Florida verhuisd, en hij en Pallot werden levenslange vrienden.

“Flip’s show was anders omdat hij anders was,” zegt Kreh. “Hier is deze grote, bebaarde, zacht pratende, bedachtzame man wiens missie meer over het vertellen van verhalen ging dan over het vangen van vis. Hij gebruikte het vissen om te vertellen over de mensen die op deze geweldige plekken woonden, en hoe de lokale cultuur was, en hoe gemeenschappen met het milieu omgingen. Hij verkocht geen visgerei. Hij verkocht verhalen, en er was niets zoals dat op televisie.”

foto: William Hereford

Een hengel in de aanslag.

Pallot hield het in perspectief. “Ik ben een visser, geen rockster,” zegt hij, “maar erkenning kan bedwelmend zijn.” Hij herinnert zich de eerste keer dat hij werd geconfronteerd met de realiteit dat het leven voor altijd was veranderd. In het begin waren hij en Diane in Wintergreen, Virginia, waar ze een seminar presenteerden, en hij was rechtstreeks vanuit Florida in een sneeuwstorm zonder sokken gereden. Ze renden een kleine landwinkel binnen en Pallot liep door een gangpad toen hij een jonge vrouw opmerkte die naar hem staarde.

“Ze zei: ‘Potverdorie, jij bent Flip Pallot! Mijn man gaat hier van schijten!’ Dus ik antwoordde: ‘Nou, ik hoop dat alles daarna goed met hem afloopt.'” En toen vroeg ze Pallot om zijn handtekening, de eerste keer dat iemand dat ooit had gedaan. Pallot en de jonge fan zochten verwoed naar een stukje papier, maar konden niets vinden. Wanhopig pakte de vrouw een doos Cocoa Puffs van de plank en stak een Sharpie in Pallot’s hand. “Ik wist niet wat ik moest zeggen,” zegt hij lachend. “Ik schreef iets als: Lieve Fred, heb een leuk leven, en ze was opgewonden tot de dood.”