Door Sarah Moore, M.Sc.Beoordeeld door Michael Greenwood, M.Sc.

Immunokleuring omvat talrijke technieken die geschikt zijn voor een verscheidenheid van verschillende toepassingen.

Image Credit: Jarun Ontakrai/.com

Hoewel, het zijn allemaal methoden die steunen op het gebruik van antilichamen om eiwitten in biologische monsters op te sporen en te identificeren. Zij kunnen worden gebruikt om de topografische distributie van abnormale cellen, blasteninfiltraten en megakaryocyten te beoordelen en te identificeren.

De term werd reeds in 1941 bedacht toen hij voor het eerst werd gebruikt om immunohistochemische kleuring te beschrijven. Tegenwoordig is immunohistochemische kleuring slechts een van de vele gevestigde immunokleuringstechnieken, waaronder enzyme-linked immunosorbent assay, flowcytometrie, immuno-elektronenmicroscopie, en Western blotting.

De technieken zijn gemeengoed in biologie- en moleculair-biologielaboratoria, en worden gebruikt voor een verscheidenheid van toepassingen in een breed scala van studiegebieden, van oncologie tot hydrobiologie.

Hier beschrijven we de vijf soorten immunokleuringstechnieken.

Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA)

De enzyme-linked immunosorbent assay, ook bekend als ELISA, wordt veel gebruikt in de biochemie. De methode, die in 1971 werd ontwikkeld door Engvall en Perlmann, kwantificeert peptiden, eiwitten, antilichamen en hormonen die aanwezig zijn in een monster door een antigeen te immobiliseren op een vast oppervlak voordat het wordt gecomplexeerd met een antilichaam dat is geassocieerd met een enzym.

Identificatie is dan mogelijk wanneer de geconjugeerde enzymactiviteit wordt beoordeeld door incubatie met een substraat, resulterend in een meetbaar product.

Flowcytometrie

Wanneer de fysische en chemische kenmerken van cellen of deeltjes moeten worden bepaald, is flowcytometrie vaak de meest geschikte methode. De techniek werd in de jaren vijftig ontwikkeld en in de loop van de decennia is er veel vooruitgang geboekt met de methodologie en de apparatuur. Momenteel worden metingen verricht aan cellen in oplossing terwijl zij door de laser van het instrument reizen met snelheden van 10.000 cellen per seconde. Flowcytometrie biedt voordelen aan de technici die ervoor kiezen om het te gebruiken, met inbegrip van een hoge doorvoersnelheid van monsters, waardoor het een aantrekkelijke optie is als een immunokleuring assay.

Immuno-elektronenmicroscopie (EM-immunolabeling)

Immuno-elektronenmicroscopie, ook EM-immunolabeling en immuno-EM genoemd, is een techniek waarbij antilichaammoleculen worden gemerkt met elektrondichte stoffen, meestal, en het meest effectief, kleine gouddeeltjes, die bij de analyse te zien zijn als gemakkelijk waarneembare donkere stippen. De assay maakt de gelijktijdige detectie van meer dan één type molecuul mogelijk, omdat deeltjes van verschillende grootte kunnen worden gebruikt om verschillende antilichamen te taggen.

De techniek werd voor het eerst ontwikkeld als diagnostisch hulpmiddel dat hielp bij de opsporing en identificatie van virussen, zoals gastro-enteritis en rotavirus. Vandaag de dag wordt zij nog steeds gebruikt voor de diagnose van een verscheidenheid van virale infecties. Het wordt beschouwd als een van de gevoeligste en snelste methoden voor deze toepassing.

Immunohistochemie

De meest voorkomende toepassing van immunokleuring is de immunohistochemie, die wordt gebruikt om te helpen bij de diagnose van diverse ziekten, waaronder verschillende soorten kanker. Zij heeft ook haar nut bewezen in de neuropathologie en de hematopathologie, en heeft bijgedragen tot de classificatie van ziekten in deze groepen en de ontwikkeling van criteria voor de diagnose ervan. Een ander gebied waarop zij een belangrijke invloed heeft gehad is dat van de genetische studie, waar zij is gebruikt om de rol van specifieke genprodukten te bepalen en hun functie in vitale biologische processen op te helderen. De techniek is van onschatbare waarde geworden voor zowel het medisch onderzoek als de klinische diagnostiek.

De methode houdt in dat selectief antigenen worden geïdentificeerd in een celmonster binnen een weefsel door middel van het principe dat bepaalde antilichamen zich zullen binden aan specifieke antigenen die in het weefsel aanwezig zijn. De methode werd reeds in de jaren 1930 ontwikkeld voordat zij in 1941 voor het eerst werd gerapporteerd.

Het oorspronkelijke principe hield in dat met een fluorescerende kleurstof gelabelde antilichamen pneumokokkenantigenen in geïnfecteerde weefsels konden opsporen. Sindsdien is de techniek verder ontwikkeld en zijn nieuwe enzymlabels geïntroduceerd, waaronder peroxidase, alkalische fosfatase, en colloïdaal goud. Het gebruik van radioactieve elementen is ook ontwikkeld voor gebruik met autoradiografie.

Western blotting

De laatste immunokleuring methode is de Western blot methode, een veel gebruikte techniek die zich stevig heeft verankerd in het gebied van de cel-en moleculaire biologie. Western blot stelt onderzoekers in staat de in een cel aanwezige proteïnen te bepalen en te kwantificeren, waarbij specifieke proteïnen worden geïdentificeerd uit het mengsel van proteïnen dat in celmonsters aanwezig is.

De Western blot-methode bestaat uit drie delen: het eerste is scheiding op grootte, het tweede is overdracht op een vaste drager, en tenslotte wordt een doeleiwit gemarkeerd met behulp van een geschikt primair en secundair antilichaam om het te visualiseren.

Samenvatting

Methoden voor immunokleuring zijn essentieel geworden voor talrijke takken van wetenschappelijk onderzoek; zij zijn ook ingeburgerd geraakt in diverse klinische toepassingen, meestal bij het helpen stellen van een diagnose en bij het bepalen van kenmerken die nauwkeurigere diagnostische criteria mogelijk maken.

Nadat in 1941 voor het eerst melding werd gemaakt van de immunohistochemietechniek, zijn er nog vier andere soorten immunokleuringstechnieken bijgekomen: enzyme-linked immunosorbent assay, flowcytometrie, immuno-elektronenmicroscopie, en Western blotting. Deze methoden worden voortdurend uitgebreid en verder ontwikkeld, waardoor het gebruik ervan in verschillende toepassingen toeneemt en de nauwkeurigheid en betrouwbaarheid ervan verbetert.

Verder lezen

• Alle Immunologie Inhoud
• Wat is Immunologie?
• Klassieke Immunologie
• Klinische Immunologie
• Ontwikkelingsimmunologie

Geschreven door

Sarah Moore

Na haar studie Psychologie en daarna Neurowetenschappen, vond Sarah al snel haar plezier in het onderzoeken en schrijven van onderzoekspapers; Het werd een passie om ideeën met mensen te verbinden door te schrijven.

Last bijgewerkt 6 feb 2020

Citations

Gebruik een van de volgende formats om dit artikel in uw essay, paper of verslag te citeren:

• APA

  Moore, Sarah. (2020, 06 februari). De Verschillende Soorten Immunostaining. Nieuws-Medisch. Retrieved on March 24, 2021 from https://www.news-medical.net/life-sciences/The-Different-Types-of-Immunostaining.aspx.

• MLA

  Moore, Sarah. “De Verschillende Soorten Immunostaining”. Nieuws-Medisch. 24 maart 2021. <https://www.news-medical.net/life-sciences/The-Different-Types-of-Immunostaining.aspx>.

• Chicago

  Moore, Sarah. “De verschillende soorten immunokleuring”. Nieuws-Medisch. https://www.news-medical.net/life-sciences/The-Different-Types-of-Immunostaining.aspx. (accessed March 24, 2021).

• Harvard

  Moore, Sarah. 2020. The Different Types of Immunostaining. Nieuws-Medisch, bekeken 24 maart 2021, https://www.news-medical.net/life-sciences/The-Different-Types-of-Immunostaining.aspx.