Waarom de noodzaak om anders te zijn vraagt u? Laat ik beginnen met te vertellen wat ik bedoel met anders zijn en wat ik ervan versta.
Wanneer ik zeg dat u anders bent, dan betekent dat dat u uzelf bent. Je idee van jezelf wordt niet vervormd door anderen en je bent “zelf” verzonnen. Ik stel anders zijn gelijk aan jezelf zijn, omdat ik aanneem dat ieder mens op deze planeet uniek is en als ieder individu zichzelf begint te zijn, we allemaal fundamenteel “anders” zullen zijn.
Laat me nu uitleggen waarom ik wanhopig wil dat de wereld anders begint te zijn.
Zoals ik heb ervaren, voel ik dat ik op mijn best ben als ik mezelf ben. Ik voel me natuurlijker, meer verbonden met mijn “innerlijke zelf”. Als iemand om mij heen ook zichzelf is, voel ik dat mijn verbinding met hem/haar echt is en wordt het opbouwen van vertrouwen gemakkelijker. En als ik mezelf ben, ben ik meer tevreden met wat ik ook doe. Uiteraard bedoel ik niet dat je gaat doen waar je zin in hebt. Er is een groot ethisch en procedureel verschil tussen jezelf zijn en doen waar je zin in hebt. Je kunt zin hebben om iemand te slaan, maar als je diep in jezelf kijkt, zul je merken dat het slechts een tijdelijk gevoel is en dat je het niet echt wilt.
Als ik me een wereld voorstel waarin iedereen zichzelf is, hangt er tevredenheid in de lucht. Niemand klaagt of geeft iemand de schuld, maar voelt zich licht en gelukkiger. Niemand hoeft indruk te maken op iemand of te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Nogmaals, ik wil niet zeggen dat je geen speciale dingen voor je geliefden hoeft te doen. Ik wil alleen mijn gedachten richten op doen wat je absoluut zou willen doen voor je geliefde in plaats van misschien alleen maar proberen indruk te maken op iemand om met ze in bed te komen of proberen oppervlakkig indruk te maken op je baas alleen maar om een promotie te pakken (in de volksmond bekend als ‘buttering’).
Ik wil gewoon dat we ons ontdoen van het “pretentieuze” zelf en ons “echte” zelf zijn. Niemand doet alsof hij anderen begroet of liefheeft, alleen maar om een “aardige” persoonlijkheid van zichzelf neer te zetten, terwijl hij van binnen gewoon jaloers of verdrietig is misschien? Als we onszelf zijn, worden onze verhalen origineel en motiverend voor anderen. We voelen ons dichter bij ons doel op deze planeet en elke beslissing voelt krachtiger. Ik denk dat het de hoogste tijd is dat we allemaal in ons eigen verhaal geloven en onze instincten volgen. Dat is wat ons volgens mij onverklaarbaar mooi kan maken, het meest aantrekkelijk als mens en ons kan helpen het doel te vervullen waarvoor we hier zijn.