(zelfstandig naamwoord) Een dabbling eend is een soort ondiepe eend die zich voornamelijk voedt langs het wateroppervlak of door met de kop in het water te duiken om zich tegoed te doen aan waterplanten, vegetatie, larven, en insecten. Deze eenden zijn weinig duikers en worden meestal aangetroffen in kleine vijvers, rivieren en andere ondiepe waterwegen, of ze blijven in de buurt van de ondiepe, tragere randen van grotere waterwegen en moerassen.

Uitspraak

DAB-bling duck
(rijmt op babbling cluck, scrabbling muck, en grabbling truck)

Hoe scharrelaars eten

Dabbling eenden zijn zo genoemd omdat ze “scharren” terwijl ze eten. Dit kan twee voedingsstijlen beschrijven, en een scharreleend kan één of beide stijlen gebruiken als hij foerageert.

• Oppervlakteduiken: Dit is het scheren langs het wateroppervlak met gestrekte nek en snavel evenwijdig aan het water. De snavel “kauwt” of “knabbelt” snel aan het water met kleine hapjes, en de eend kan zijn kop tegelijkertijd van links naar rechts bewegen om meer oppervlakte te bestrijken. Dit is een efficiënte manier om zich te voeden met kleine waterinsecten die aan het wateroppervlak blijven of om te foerageren tussen drijvende algen en planten. Hoewel scharrelaars deze techniek gebruiken, maken veel andere eendensoorten en andere watervogels ook gebruik van oppervlakte-eten.
• Omhoog kantelen: Dit type van voederen is echt scharren, kantelen omhoog met de kont van de eend uit het water en wijzen de staart recht omhoog als de kop en nek zijn onder het water om te knabbelen door modder of algen. Wanneer de eend omhoog gekanteld is, kan hij kwispelen of zijn poten spreiden om in evenwicht te blijven, of de staart kan langzaam zwaaien of kwispelen om tegenwicht te bieden aan de onderwaterbewegingen van de kop. Onder water rekt de eend zich uit om de bodem te bereiken, of hij voedt zich met onderwaterplanten. Deze manier van eten is zeer karakteristiek en komt bij alle scharrelaars voor.

Dobberende eenden foerageren ook op het land naar zaden, graan, noten, en insecten, en grazen met soortgelijke knabbelende snavelbewegingen als bij het voederen aan de oppervlakte. Het zijn vaak omnivore vogels, die door hun verschillende voederstijlen een breed scala aan voedsel tot zich nemen.

Dabbelende eendensoorten

Er zijn veel eenden die als dabblers kunnen worden geclassificeerd, en afhankelijk van hoe elke soort wordt opgesplitst of samengevoegd, kunnen 50-60 verschillende eendensoorten als dabbelende soorten worden beschouwd. Fysiek hebben ze meestal platte, brede snavels die hen in staat stellen sneller te eten, in plaats van smalle snavels die niet zoveel voedsel zouden vangen met scharrelbewegingen. Bij het zwemmen drijven deze eenden hoog op het water, wat het voor hen gemakkelijker maakt om te kantelen terwijl ze scharren, maar ze kunnen niet gemakkelijk volledig onder water duiken. Wanneer ze vanaf het wateroppervlak opvliegen, kunnen ze direct in de lucht veren in plaats van snelheid te maken door eerst langs het oppervlak te rennen.

Dobberende eenden zijn over het algemeen zeer vocale vogels en verschillende dabblers kunnen een verscheidenheid van verschillende geluiden maken. Zowel mannetjes als vrouwtjes zijn vocaal, hoewel vrouwtjes eerder de typische hese kwaakgeluiden maken, terwijl de roep van mannetjes unieker kan zijn, met inbegrip van fluitjes, piepjes en toeters. Hun poten zijn dicht bij het midden van hun lichaamslengte geplaatst, en ze lopen goed op het land. Hun poten zijn over het algemeen kleiner en compacter dan de poten van duikeenden of andere sterke onderwaterzwemmers.

Bekende soorten scharrelaars zijn wilde eenden, noordse slobeenden, Amerikaanse smienten, Amerikaanse zwarte eenden, krakeenden, blauwgevleugelde wintertalingen, noordelijke pijlstaarten, en kaneeltalingen.

Naast een grote verscheidenheid van scharrelende eenden, zullen sommige ganzen, zwanen, en andere watervogels ook beide soorten scharrelend voederen als zij foerageren. Tenzij de vogels eendensoorten zijn, echter, worden ze niet beschouwd als scharrelaars en worden ze geen scharrelaars genoemd.

Het identificeren van scharrelaars

Dabbelende eenden kunnen meestal gemakkelijk worden geïdentificeerd. Vele zijn dimorf, waarbij de mannetjes gedurfdere kleuren en markeringen vertonen dan de meer gevlekte, gecamoufleerde vrouwtjes. Sommige mannetjes hebben ook unieke veervormen, zoals de opwaarts gekrulde staart van de wilde eend. Als de vogels daadwerkelijk aan het scharrelen en kantelen zijn, zijn hun pootkleuren goed te zien en kunnen een goede identificatie aanwijzing zijn, omdat veel van deze eenden fel oranje, gele, of roodachtige poten hebben. De vorm en de helling van de snavel kunnen nuttig zijn voor de identificatie, evenals de kleur van de snavel en de grootte en kleur van de nagel aan de punt van de snavel. Zoals bij alle vogels kunnen ook het verspreidingsgebied, de habitat en de stem goede aanknopingspunten zijn voor identificatie.

Ook bekend als

Dabbler, Puddle Duck