Verliefd worden op honkbal en de Cincinnati Reds was een makkie tijdens het tijdperk van de Big Red Machine. Hoewel er geen tekort was aan geweldige spelers om als favoriet te kiezen, was de eerste die mijn hart veroverde George Foster.

Opgroeien in een Cincinnati Reds-familie tijdens de jaren zeventig was erg leuk. Iedereen had zijn persoonlijke favoriete speler. Voor mijn moeder, was dat Johnny Bench, terwijl mijn vader een Pete Rose man was. Natuurlijk, omdat ik anders wilde zijn dan mijn ouders, moest ik mijn eigen man vinden. Die speler was het sluitstuk van de grote acht, George Foster, die mijn jeugdfavoriet werd.

Nadat Foster in mei 1971 werd overgenomen van de San Francisco Giants, duurde het even voordat hij indruk kon maken bij de Reds. Buiten het scoren van het winnende punt als pinch-runner, in de vijfde en beslissende wedstrijd van de NLCS in 1972, had Foster weinig hoogtepunten voordat het seizoen 1975 begon.

Maar met de Reds op een matige 12-12 om de 1975-campagne te beginnen, wist Reds manager Sparky Anderson dat er iets drastisch nodig was om zijn team uit het slop te trekken. Als gevolg van de zwakke slagman van derde honkman John Vuckovich, werd linksvelder Pete Rose in de hot corner gezet en George Foster zou eindelijk zijn kans krijgen in het outfield. De rest is geschiedenis.

Zwaaiend met een volledig zwarte knuppel en met een schaapskarbonade waar goudzoekers uit de 18e eeuw jaloers op zouden zijn geweest, was Foster een intimiderende verschijning. Hij was precies het soort speler waar een jonge Reds fan gemakkelijk verliefd op kon worden. Het deed ook geen pijn dat de man gewoon kon slaan.

Hoewel hij niet in dezelfde verheven status wordt gehouden als sommige van zijn teamgenoten, moet worden opgemerkt dat Foster’s prestaties met die van al zijn leeftijdsgenoten kunnen wedijveren. Na tweede te zijn geworden in de MVP stemming in 1976 achter teamgenoot Joe Morgan, zou George Foster de prijs het volgende seizoen opeisen.

Met een clubrecord van 52 homeruns zou Foster de National League aanvoeren in runs, homeruns, RBI’s, slugging en OPS tijdens het seizoen 1977. Als toegift sloeg Foster het seizoen daarop nog eens 40 homeruns en zette hij opnieuw het NL-tempo in RBI’s neer.

Toen Tony Perez en Pete Rose Cincinnati verlieten, werden de Reds het team van George Foster en hij stelde niet teleur. Foster speelde 11 jaar in de Queen City en won een MVP, All-Star Game MVP, kwam vijf keer voor een All-Star uit en had vier seizoenen waarin hij in de Top 10 van de MVP-wedstrijd eindigde.

Terwijl de meeste kinderen ervan dromen om in de Little League op het infield te spelen, was ik vastbesloten om net als mijn idool George Foster op het linksveld te spelen. Ik kan me nog herinneren dat ik een bal opving terwijl ik mijn Foster “record breker” t-shirt droeg. Bedankt voor de herinneringen, George.