De cellichamen zijn samengepakt in een dikke granulaire laag onderaan de cerebellaire cortex. Een granule cel zendt slechts vier tot vijf dendrieten uit, die elk eindigen in een vergroting die een dendritische klauw wordt genoemd. Deze vergrotingen zijn plaatsen van excitatoire input van mosachtige vezels en inhibitoire input van Golgi cellen.
De dunne, ongemyeliniseerde axonen van granule cellen stijgen verticaal op naar de bovenste (moleculaire) laag van de cortex, waar zij zich in tweeën splitsen, waarbij elke tak horizontaal loopt om een parallelle vezel te vormen; de splitsing van de verticale tak in twee horizontale takken geeft aanleiding tot een onderscheidende “T” vorm. Een parallelle vezel loopt gemiddeld 3 mm in elke richting vanaf de splitsing, voor een totale lengte van ongeveer 6 mm (ongeveer 1/10 van de totale breedte van de corticale laag). Tijdens hun traject passeren de parallelle vezels de dendritische bomen van de Purkinjecellen, waarbij ze contact maken met één van elke 3-5 die ze passeren, en in totaal 80-100 synaptische verbindingen maken met de dendritische stekels van de Purkinjecellen. Granule cellen gebruiken glutamaat als hun neurotransmitter, en oefenen daarom excitatoire effecten uit op hun doelen.
OntwikkelingEdit
In de normale ontwikkeling stimuleert endogene Sonic hedgehog signalering een snelle proliferatie van cerebellaire granule neuron progenitors (CGNPs) in de externe granule laag (EGL). De ontwikkeling van het cerebellum vindt plaats tijdens de late embryogenese en de vroege postnatale periode, waarbij de CGNP proliferatie in de EGL een piek vertoont tijdens de vroege ontwikkeling (P7, postnatale dag 7, in de muis). Wanneer CGNP’s terminaal differentiëren tot cerebellaire korrelcellen (ook cerebellaire korrelneuronen, CGN’s genoemd), migreren zij naar de interne korrellaag (IGL), waar zij het volwassen cerebellum vormen (tegen P20, postnatale dag 20 bij de muis). Mutaties die Sonic hedgehog signalering abnormaal activeren predisponeren tot kanker van het cerebellum (medulloblastoma) bij mensen met het Gorlin syndroom en in genetisch gemanipuleerde muismodellen.