Zes seizoenen lang speelde ik de hoofdrol in de Bravo-show The Real Housewives of New York City. Een deel van mijn taak was het schrijven van een samenvatting van elke week nadat de aflevering was uitgezonden. Net als de kijkers zag en hoorde ik voor het eerst wat de andere dames over elkaar zeiden – en over mij, in de scènes die ik niet had gefilmd. Ik zag ook voor het eerst al die pittige bekentenis-gesprekjes. En ja, ik kromp ineen bij sommige dingen die ik zei. (Hoorde ik dat goed? Ik zei echt … “butt f-k?”)

Ook waren er, net als het publiek, afleveringen waarin ik van begin tot eind moest lachen en andere waarin ik met een gebroken kaak voor mijn televisie zat, sprakeloos. Er waren momenten dat het moeilijker was om naar de show te kijken dan het was om het te filmen. En natuurlijk had Bravo de ontmoedigende taak om elke week 100 uur tape te monteren tot een 43 minuten durende show.

Maar de wekelijkse blog was het ding en ik deed het plichtsgetrouw. Tijdens mijn eerste twee seizoenen postte ik mijn inzichten, observaties en kwinkslagen, en genoot van de interactie met de lezers via hun commentaar. Onze kijkers hadden een onnatuurlijk vermogen om door onzin heen te kijken. Ik zat seizoen 7 uit, mijn derde, toen Bravo de commentaren afschafte. (Ik vroeg netwerkexecutives waarom en kreeg het equivalent van een moeder die tegen haar kind zegt, omdat ik het zei. Als de lezers geen commentaar kunnen geven,’ zei ik. ‘Dan schrijf ik niet.’)

Ik nam in seizoen negen weer een pauze nadat mijn blogs over de verkiezingsafleveringen naar netwerkadvocaten waren gestuurd. Eerste Amendement, iemand? Hallo?

Die hiaten daargelaten, ik vond het geweldig. Het was tenslotte leuk om mijn kijk te geven op de waanzin die op het scherm gebeurde. Historisch verslag van RHONY 5 tot en met 10? Onderzoek voor een nieuw item in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders? Jij beslist. Veel plezier!