Hoe fotografeer en bewerk je de Brenizer-methode (ook bekend als bokehrama, frame expansion, panorama).
De meeste mensen met een functionerende camera hebben wel eens een panoramafoto gemaakt – een proces waarbij het lichaam van links naar rechts wordt gedraaid terwijl een reeks foto’s wordt genomen om het volledige scala van een scène vast te leggen die zo mooi is dat ze niet kan worden ingeperkt. (Dat laatste moest vetgedrukt worden.)
‘A Bridge Just Right’ door Ryan Brenizer
Toen begon een sluwe kerel genaamd Ryan Brenizer deze techniek te gebruiken voor portretten, maar in plaats van alleen van links naar rechts te bewegen, bewoog hij op en neer en rondom, terwijl hij een groot diafragma gebruikte om een zeer kleine scherptediepte te creëren, en hij voegde de foto’s later samen in Photoshop. Zo werd de Brenizer-methode geboren, terwijl internetforums uit hun voegen barstten van de groenogige monsters die beweerden de techniek als eerste te hebben uitgevonden. (Die mensen noemen deze techniek meestal “bokehrama” of “panoramic stitching” omdat het blijkbaar te moeilijk is om het eens te worden over één naam). Een zoekopdracht op Google naar een van deze termen zal je scherm vullen met voorbeelden in overvloed, maar dit exemplaar van Ryan Brenizer zelf lijkt het meest voorkomende voorbeeld te zijn. En verdomd, het is een knaller.
Hoe de Brenizer Methode Werkt
50mm f/1.4 Brenizer Methode
Stel dat je aan het fotograferen bent maar je hebt alleen een telelens bij je. Dan zegt iemand “Kijk eens naar deze geweldige zonsondergang! Fotografeer mij ervoor zodat ik indruk kan maken op mijn Facebook vrienden!” Met een telelens kun je alleen een portret met hoofd en schouders maken en mis je de zonsondergang helemaal OF je moet zo ver van je onderwerp af gaan staan om alles erin te krijgen dat ze nauwelijks herkenbaar zijn. Met de Brenizer-methode kun je je onderwerp dichtbij en intiem houden, maar toch zoveel van de scène opnemen als je wilt.
Zelfde boom met groothoeklens – het onderwerp zou verder weg staan
En omdat je een groot diafragma gebruikt, zal de achtergrond mooi crèmig en wazig zijn, zodat de achtergrond niet met je onderwerp concurreert, maar nog steeds interesse en context aan de scène toevoegt. Als je gewoon een groothoeklens zou gebruiken, zou je onderwerp verder weg zijn dan deze techniek toestaat (en dat is wat je dacht, toch?)
Waarom is de Brenizer Methode zo speciaal?
Toegegeven, de Brenizer Methode kan lastig zijn om succesvol uit te voeren en ik zou niet noodzakelijkerwijs zo’n geavanceerde techniek in een vroeg stadium willen leren. Maar in een beperkte vorm is het maken van opnamen rondom je scène om het kader uit te breiden (waarbij een groot diafragma optioneel is) een populaire techniek voor conceptuele kunstenaars en huwelijksfotografen, dus ik wil je op zijn minst aan het denken zetten over het maken van extra opnamen rondom je scène. Hier zijn enkele redenen waarom:
- Als je in een beperkte ruimte fotografeert en niet ver genoeg van je onderwerp weg kunt gaan om ze in te passen, kun je met deze techniek je onderwerp en omgeving in een aantal opnamen vastleggen en ze later aan elkaar hechten.
- Door een beeld te maken van meer dan één foto, vergroot je het aantal pixels in je beeld, waardoor je zonder kwaliteitsverlies op een veel groter formaat kunt afdrukken.
- Als je hoopt geld te verdienen met de verkoop van afdrukken, is dit uiteraard een groot voordeel.
- Door twee opnamen te maken aan weerszijden van je onderwerp, kun je de vierkante foto maken die zo populair is bij conceptuele fotografen, in plaats van de boven- en onderkant van je frame weg te snijden en pixels te verliezen.
- Als je (bijvoorbeeld) een bruiloft fotografeert op een prachtige locatie, wil je daar zoveel mogelijk van laten zien zonder je van je bruidspaar te distantiëren en hen te verliezen in de scène. (Hoewel het tegenovergestelde momenteel populair is in de huwelijksfotografie, waarbij de fotograaf zich ver van het bruidspaar verwijdert en hen fotografeert als kleine stipjes in een grote schilderachtige scène.
- Zelfportrettisten moeten hun camera dichtbij hebben om hun afstandsbediening te kunnen detecteren, zodat ze met deze techniek de rest van de scène kunnen toevoegen wanneer ze klaar zijn met het fotograferen van hun pose.
De Brenizer-methode
Om deze techniek te proberen, moet je je langste telelens met het grootste diafragma gebruiken, waarbij de voorkeur meestal uitgaat naar de laatste. Ik heb overwogen om mijn 70-200mm te gebruiken, maar dacht dat het diafragma van f/4 niet voldoende zou zijn. Bovendien had ik een gloednieuwe 50mm 1.4 waar ik mee wilde spelen, dus heb ik in plaats daarvan voor deze lens gekozen.
Nog een onderwerp en een locatie vinden. Mijn enige beschikbare onderwerp was mezelf, wat nog een reden is waarom ik de 50mm koos, omdat ik mezelf in een frame moest passen. Veel fotografen die deze techniek gebruiken fotograferen portretten of modellen en vragen hen om heel stil te blijven staan zodat ze hun boven- en onderlichaam in verschillende opnamen kunnen vastleggen, wat niet zo gemakkelijk is bij een zelfportret. Voor mijn locatie was ik in de buurt aan het wandelen toen ik merkte dat een vandaal in het plaatselijke park bomen aan het omzagen was. Terwijl ik rondzwierf werden de bomen steeds groter totdat ik deze mammoetboom vond die was omgezaagd en ik op het idee kwam van een meisje dat probeerde de boom weer tot leven te wekken. Ik vond het ook leuk dat de boom veel voorgrond en achtergrond had om diepte aan de foto toe te voegen. Over het algemeen is het het beste om achtergronden met veel details te vermijden die specifiek moeten worden uitgelijnd, tenzij je zoals ik bent en het jezelf zo moeilijk mogelijk wilt maken.
Enkele punten om in gedachten te houden:
- Vermijd winderige dagen of elementen van je scène zullen bewegen
- Zorg ervoor dat het licht niet snel verandert
- Houd rekening met schaduwen die door je onderwerp worden veroorzaakt, want je wilt dat de schaduwen in alle begeleidende opnamen aanwezig blijven. Houd je onderwerp op zijn plaats als je in dit geval je camera beweegt.
Obviously omdat ik een zelfportret maakte moest ik een statief gebruiken, maar het is niet helemaal noodzakelijk. Het helpt echter wel om je opnamen later goed uit te lijnen.
Hier zie je hoe je je camera instelt:
- Zet je camera op handmatig. Je wilt niet dat ook maar één van je camera-instellingen verandert terwijl je dit doet, anders kloppen je foto’s naderhand niet meer.
- Stel je belichting in door je grootste diafragma te gebruiken en pas je sluitertijd dienovereenkomstig aan.
- Zet de automatische witbalans uit en stel een aangepaste witbalans in of, als je lui bent zoals ik, gebruik de daglichtinstelling.
- Stel scherp op je onderwerp en vergrendel vervolgens de scherpstelling door ofwel de lens op handmatige scherpstelling te zetten ofwel de backbutton te gebruiken en de scherpstelknop niet meer aan te raken. En verander zeker niet je brandpuntsafstand.
- Als je tussen de 3-9 foto’s maakt, is het waarschijnlijk OK om RAW te schieten. Maar als je (gek) bent zoals ik en meer dan 30 foto’s wilt maken, is het raadzaam om in JPEG te fotograferen, anders kan je computer de verwerking niet aan wanneer je de foto’s aan elkaar koppelt. (Ik heb in RAW geschoten en daarna naar JPEG geconverteerd.)
Individuele opnamen
Als je klaar bent, maak je de hoofdopname en vervolgens de omringende opnamen met een overlap van 40%. Het is goed om te oefenen in het schieten in een patroon, dat wil zeggen in rijen heen en weer, maar als je zoals mij bent, schiet je gewoon in het rond en hoopt op het beste. Schiet langzaam en wees voorzichtig om er zeker van te zijn dat je genoeg dekking hebt. Een andere echt nuttige tip die ik altijd vergeet te doen is een foto maken van je hand voor de reeks en na de reeks om het gemakkelijker te maken om te identificeren in post.
Terwijl je je omringende opnamen maakt is het het beste om de camera’s positie niet te veranderen, maar om het op, over en neer te zwenken vanaf één punt alsof het verankerd is op een statief (als het dat al niet is). Ik maakte de verschrikkelijke fout om mijn camera van mijn statief te halen en van links naar rechts te bewegen en dan boven mijn hoofd en laag te fotograferen. In mijn gedachten was dit het meest logisch, alsof ik een puzzel in elkaar legde. Maar door dit te doen veranderde mijn horizonlijn, wat betekende dat het in elkaar zetten van mijn uiteindelijke foto een nachtmerrie was die ik nooit wil herhalen.
Post-productie voor de Brenizer Methode
Er zijn twee methoden om je foto’s samen te voegen in Photoshop. De eerste is om je opnamen handmatig te combineren, wat prima is voor 3-9 opnamen, maar ik wilde het zeker niet proberen met meer dan 40. De tweede methode is om naar Bestand -> Automatiseren -> Photomerge te gaan. Selecteer al je foto’s en vink het vakje ‘foto’s samenvoegen’ aan (dit probeert de kleur en belichting tussen de opnamen overeen te laten komen). Het kan wat experimenteren vergen om de samenvoegoptie te kiezen die voor u het beste werkt. Bij mijn eerste poging probeerde ik bijvoorbeeld de automatische methode en eindigde met een vreselijke puinhoop omdat ik kon zien dat Photoshop had verwacht dat ik mijn camera zou draaien in plaats van bewegen. Ik besloot toen om de herpositionering te proberen omdat ik het in wezen zo had opgenomen en kreeg een veel beter resultaat.
Tegen alle eerdere adviezen in koos ik ervoor om te proberen al mijn RAW bestanden in één keer te stitchen. “Ik ben geduldig!” dacht ik, “ik wacht hier de hele dag op als het moet!” Maar het was niet de tijd die nodig was om te stitchen die uiteindelijk het probleem was. Het was dat bij mijn eerste poging Photoshop geen bestand wilde opslaan dat zo groot was en bij mijn tweede poging had mijn computer geen ruimte meer op de harde schijf. Er is geen echte oplossing voor dit soort problemen, dus heb ik de kogel door de kerk gebeten en al mijn RAW-bestanden geconverteerd naar JPEG. Het dwong me ook om me te ontdoen van alle onnodige opnamen die gewoon niet nodig waren omdat ik te voorzichtig was geweest en er te veel had genomen.
Om de belasting van mijn computer te verlichten besloot ik ook om 4 beelden per keer te stitchen, dus ik eindigde met ongeveer 7 resulterende beelden die ik dan samen stak in één.
Knop Laagmasker
Als dit proces klaar is, krijg je een afbeelding met witte lijnen die je de steekpunten laten zien. Het afvlakken van de afbeelding verwijdert de lijnen, maar je kunt dit het beste tot het einde laten. Het zijn heel handige gidsen om te laten zien waar een steek is ontstaan, zodat u het kunt volgen en kunt controleren of u tevreden bent met het resultaat. Als je niet tevreden bent, voeg dan een laagmasker toe aan de probleemlaag met de knop onderaan je gereedschapspalet en voeg meer toe of verwijder er een paar tot de naden er realistisch uitzien (meer hierover in de volgende les).
Je zult waarschijnlijk gebieden tegenkomen waar perspectief verschuivingen (gebieden die niet op één lijn liggen) zijn opgetreden, dus je zult de probleem plek moeten selecteren en het warp gereedschap moeten gebruiken (Bewerken -> Transformeren -> Warp) om gebieden op hun plaats te trekken.
Door de camera van links naar rechts te draaien kun je gaten krijgen aan de bovenkant en onderkant van elke naad. Je kunt deze gebieden opvullen met de kloonstempel of content aware fill of ze gewoon uitsnijden.
Ik heb weken aan deze opname gewerkt om de steken er overtuigend uit te laten zien, allemaal omdat ik mijn camera niet had gedraaid en omdat ik zo’n moeilijk onderwerp had gekozen om te borduren. Ik was ook relatief nieuw met Photoshop, dus alles duurde twee keer zo lang. Als ik het kan, kan jij het ook.
Dit is een techniek die ik in bijna al mijn conceptuele foto’s gebruik, hoewel ik meestal 9 foto’s of minder gebruik en vermijd om zo’n groot diafragma te gebruiken omdat het dan te moeilijk wordt om een nauwkeurige focus te vinden voor zelfportretten. Als je deze techniek wilt uitproberen, raad ik je aan om klein te beginnen en niet dezelfde stomme fouten te maken als ik! Ik neem er een voor het team. 🙂
Hier is nog een voorbeeld, op dezelfde dag gefotografeerd:
Eindafbeelding: The Road Less Travelled