Bessie Blount (1914-2009) was een fysiotherapeut die tijdens de Tweede Wereldoorlog met gewonde soldaten werkte. Ze herkende hun behoefte en wens om meer zelf te kunnen doen, en ze vond een hulpmiddel uit waarmee mensen die ledematen hadden verloren zichzelf konden voeden.

Early Life

Bessie Blount werd geboren in Hickory, Virginia (nu Chesapeake, Virginia). Bessie’s opleiding begon op de Diggs Chapel Elementary School, een school die na de Burgeroorlog was gebouwd door Afro-Amerikanen zodat hun kinderen onderwijs konden volgen.

Bessie, die van nature de neiging had om met haar linkerhand te schrijven, leerde in die vroege jaren een moeilijke les. Elke keer als ze een potlood pakte om met haar linkerhand te schrijven, sloeg de leraar op haar knokkels. Ze leerde snel om met haar rechterhand te schrijven. Dit was de gewoonte van die tijd om alle leerlingen te leren schrijven, maar Bessie zag het als een uitdaging. Hoewel ze voornamelijk met haar rechterhand schreef, behield ze haar vaardigheden met haar linkerhand. Vervolgens leerde ze schrijven door een potlood met haar tanden vast te houden en ook met haar voeten. De technieken die ze onder de knie kreeg, leverden haar veel ervaring op toen ze fysiotherapeute werd.

Toen ze de zesde klas had voltooid, had ze de academische middelen voor zwarte kinderen in haar gemeenschap uitgeput. De familie verhuisde naar New Jersey en Bessie zette haar zelfstudie voort, waarmee ze het equivalent van een GED behaalde. Daarna volgde ze een verpleegstersopleiding in het Community Kennedy Memorial Hospital in Newark, New Jersey. Het ziekenhuis werd gerund voor en door Afro-Amerikanen. (Het werd later het eerste geïntegreerde ziekenhuis van de staat.)

Toen Blount haar diploma als verpleegster had behaald, vervolgde ze haar opleiding aan het Union Junior College en het Panzer College of Physical Education and Hygiene. (Panzer fuseerde met Montclair State University in 1958.) Ze studeerde af en was gekwalificeerd om te werken als fysiotherapeut.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren mensen van alle achtergronden nodig om te helpen bij de oorlogsinspanning. Blount had natuurlijk de perfecte opleiding voor het werken met gewonde veteranen, en ze meldde zich aan als vrijwilliger bij de Gray Ladies, een organisatie van het Rode Kruis.

Blount’s Idee voor Hulpmiddel

Veel van de mannen die ze hielp, waren zwaargewond. Sommigen hadden het gebruik van hun benen of armen verloren. Terwijl ze hen hielp, begon Bessie Blount na te denken over hoe ze diegenen kon helpen die zichzelf niet konden voeden. Ze kwam op een idee voor een elektronisch apparaat dat hapjes voedsel kon toedienen zonder dat de persoon zijn handen hoefde te gebruiken. De uitvinding bestond uit een rubberen buis waardoor vloeibaar voedsel rechtstreeks in de mond van de persoon kon worden gebracht. Door op het buisje te bijten, kreeg de persoon naar wens een nieuwe hap voedsel in de mond.

Toen zij de Veteranenadministratie benaderde om het apparaat te demonstreren, ondervond zij weinig belangstelling van hen. Binnen een paar jaar gaf zij het op om het door de V.A. geaccepteerd te krijgen en benaderde zij buitenlandse organisaties. De Franse regering zag de voordelen van het apparaat in en begon het in 1952 te gebruiken. Men denkt dat zij haar rechten op het apparaat aan Frankrijk heeft geschonken.

Another Invention Created

Haar volgende uitdaging was een manier te bedenken voor iemand met armverwondingen om iets dicht bij het gezicht te kunnen houden. Deze uitvinding – en een die zij in de V.S. patenteerde – werd een “draagbare opvangbaksteun” genoemd. Het betrof een apparaat dat om iemands nek kon worden gehangen met een hulpstuk dat een beker of een kom ondersteunde. De aanvraag werd ingediend in maart 1948 en haar werd in april 1951 octrooi verleend onder nr. 2.550.554. (Haar octrooi wordt gehouden onder haar getrouwde naam, Bessie Blount Griffin.)

Haar volgende uitvinding betrof iets waarvan zij zag dat het door elk ziekenhuis kon worden gebruikt-een wegwerp-emesisbassin (de niervormige bassins die in ziekenhuizen worden gebruikt voor medisch afval). Met veel experimenteren ontwikkelde zij een papieren mulch dat kon worden gemengd en gebakken. Dit bood een betrekkelijk eenvoudige methode om meerdere bekkens te vervaardigen die na gebruik konden worden weggegooid.

Opnieuw kreeg zij van niemand in de V.S. belangstelling voor dit artikel. Ditmaal verkocht zij de rechten op haar uitvinding aan een bedrijf in België. Vermoedelijk is een model van haar basisontwerp nog steeds in gebruik in Belgische ziekenhuizen.

In haar werk als uitvinder raakte zij bevriend met Theodore Edison, de zoon van Thomas Edison. De twee hebben geen patenten samen, maar ze vonden het waarschijnlijk leuk om verhalen met elkaar te delen.

Handschrifttherapie leidde tot forensisch onderzoek

Mensen met arm- of handletsel opnieuw leren schrijven is een belangrijk onderdeel van de fysio- en ergotherapie. Blount zou zeer geloofwaardig zijn geweest bij haar patiënten, omdat ze kon

demonstreren hoe ze zelf kon schrijven met een van beide handen, haar tanden of zelfs haar voeten. Verslaggeefster Denise Watson van de krant Virginian Pilot had de gelegenheid om Blount te interviewen. In Watson’s artikel wordt Bessie geciteerd als zeggend: “Ik zei tegen hen: ‘Je bent niet kreupel, alleen kreupel in je hoofd.'” (Watson merkte ook op dat Blount graag Mama Bessie werd genoemd, een term die voor het eerst voor haar werd gebruikt toen ze in Londen studeerde bij Scotland Yard.)

Toen Blount in verschillende ziekenhuizen werkte, begon ze parallellen te zien tussen lichamelijke gezondheid en handschriftkenmerken. Ze zag dat tot op zekere hoogte, iemands handschrift hun algemene gezondheidstoestand weerspiegelde. Op basis van deze informatie publiceerde ze een technisch artikel over “medische grafologie.”

Uitvindster tot Forensisch Wetenschapper

Na de publicatie van haar artikel, begon ze van mensen te horen die haar mening wilden over vervalsingen. Dit leidde tot een nieuwe carrière in forensisch onderzoek. Tegen het eind van de jaren ’60 assisteerde zij politieafdelingen in Vineland, New Jersey, en Norfolk, Virginia. Uiteindelijk werd ze hoofdonderzoeker bij de politie van Portsmouth, Virginia.

In 1977 werd ze door de Document Division van Scotland Yard (officieel het Metropolitan Police Forensic Science Laboratory geheten) uitgenodigd om naar Londen te komen voor gevorderde studies in grafologie. Zij werkte enige tijd in Londen en keerde daarna terug naar de VS om haar eigen adviesbureau op te richten.

Consultant in Graphology

Als consultant werd zij door de rechtbanken opgeroepen om te getuigen over de authenticiteit van vele handschriftmonsters die als bewijs werden opgeroepen. In haar vrije tijd raakte zij geïnteresseerd in het lezen en interpreteren van historische documenten. (Handschriften uit het verleden zijn vaak zeer moeilijk te lezen.) Ook op dat gebied werd zij al snel bekend. Blount kreeg telefoontjes van musea en onderzoekers die van alles onderzochten, van slavenpapieren van voor de burgeroorlog tot inheemse Amerikaanse verdragen.

Mama Bessie onderhield vele lidmaatschappen, waaronder de International Association of Forensic Sciences en de National Organization of Black Law Enforcement Executives. Blount was een van de eerbewijzen van Virginia Women in History (2005) en ze was vrijwilliger bij de Vineland NAACP en Camden County College. Ze was ook een uitgesproken voorvechtster voor kinderen, veteranen en vrouwen.

Bessie Blount bewees zeker wat ze op een dag tegen een verslaggever zei: “Een zwarte vrouw kan iets uitvinden ten voordele van de mensheid.”

Om te lezen over een andere persoon die hielp de wereld te veranderen, lees over Septima Clark en haar burgerschapsscholen.