De BBC toonde deze week oplichters aan het werk in een Indiaas callcenter, opgenomen door een activist die de beveiligingscamera’s van het bedrijf had gehackt. Personeel in de VS en het Verenigd Koninkrijk lachte hun slachtoffers uit. Maar wie zijn deze oplichters, en hoe rechtvaardigen ze hun acties?
Achter een spiegelende zonnebril vertelt Piyush me hoe hij een kwart miljoen dollar heeft verdiend.
“Het was makkelijk geld verdienen,” zegt hij, en hij vertelt hoe hij mooie auto’s heeft gekocht en merkkleding heeft gedragen.
Van huis uit bescheiden, maakte Piyush een fortuin door onschuldige slachtoffers aan de andere kant van de telefoon op te lichten.
“Om een rockster te worden, moeten we iets doen,” zegt hij.
“Een dief worden?” Vraag ik.
“Juist,” antwoordt hij koel.
Piyush ontmoet me in het appartement van een vriend, in een van Delhi’s rijkste buurten. De groep jonge mannen met wie ik ben komen praten, hebben allemaal één ding gemeen: ze hebben gewerkt in de oplichterswereld van callcenters in India.
Het land staat bekend om het uitbesteden van banen uit westerse landen aan legale callcenters, maar er is ook een bloeiende donkere kant.
Negen jaar nadat hij van de universiteit kwam, maakte Piyush daar deel van uit. “Ik kreeg nergens anders een baan en het geld en de stimulansen waren goed,” zegt hij.
Het bedrijf waar Piyush voor werkte, runde wat bekend staat als een “tech support scam”. Het stuurde een pop-up naar de schermen van mensen, waarin stond dat hun computer was geïnfecteerd door een “pornografisch virus” of andere malware, en gaf hen een hulplijnnummer om te bellen.
Als paniekerige klanten opbelden, melkten Piyush en zijn collega’s hen uit voor geld, om een probleem op te lossen dat in werkelijkheid niet bestond.
Piyush vertelt me dat het belazeren van mensen een “kunst” is.
“We richtten ons altijd op oude mensen,” zegt hij.
“Er zijn veel oude mensen in de VS die geen familie hebben, alleen zijn en gehandicapt, dus het is heel gemakkelijk om ze te belazeren.”
Ik kijk naar deze man die tegenover me zit in zijn slobberige spijkerbroek en hipster T-shirt en vraag me af hoe hij zo koudhartig kan zijn. Hoe zou hij zich voelen als zijn eigen grootouders het slachtoffer werden van oplichterij, vraag ik?
“Ja, ik zal me slecht voelen,” zegt hij. “Ik deed het omdat ik geld nodig had en dat is het.”
Piyush vertelt me hoe hij ooit een vrouw dwong haar laatste $100 af te geven, alleen maar zodat hij een doelwit kon ontmoeten. Voor haar, aan de andere kant van de wereld, was het Kerstmis. “Ik nam die $100 en ze huilde veel terwijl ze de betaling deed. Ja, dit was het ergste telefoontje dat ik ooit heb gehad,” zegt hij.
Oplichters bespioneren
Campaigner Jim Browning hackte een callcenter in Delhi van Amit Chauhan en nam deze video op:
Lezers in het Verenigd Koninkrijk kunnen hier klikken om de Panorama-documentaire van Rajini Vaidyanathan te bekijken
Het callcenter uit het programma werd een paar dagen later door de politie overvallen – Amit Chauhan, zit nu in hechtenis
Piyush zette vervolgens zijn eigen callcenter op. Hij vertelt me dat het gemakkelijk was. Hij huurde kantoorruimte en vertelde de huisbaas dat hij een marketingbedrijf begon. Zijn personeel werkte tot laat vanwege het tijdsverschil met de VS, dus er waren weinig andere mensen in de buurt om vragen te stellen over wat ze van plan waren.
Als baas bedacht Piyush voortdurend nieuwe manieren om klanten geld afhandig te maken. Hij stelde een script op voor een andere frauduleuze regeling, bekend als de IRS-zwendel, waarbij mensen in de VS werden opgebeld en verteld dat ze een belastingteruggave van duizenden zouden krijgen als ze eerst $ 184 overhandigden.
“We vertelden hen dat de politie naar hun huis zou gaan en hen zou arresteren als ze niet betaalden!” zegt hij.
Toen hij begon, kreeg Piyush een roepie betaald voor elke dollar die hij in de verkoop verdiende. Dus voor een zwendel van $100 dollar kreeg hij slechts $1,25 (£1).
Maar toen hij eenmaal de baas was, stroomde het geld binnen. Sommige “geluksmaanden” nam hij 50.000 dollar mee naar huis.
Een andere ex-oplichter, Sam, kwam onbedoeld in de business terecht.
De werkloosheid in India is nu hoger dan in decennia, dus toen Sam op zoek was naar zijn eerste baan bedankte hij een vriend die hem vertelde over een plek waar hij goed geld kon verdienen zonder al te hard te werken.
Tijdens het sollicitatiegesprek werd hem verteld dat het een baan in de verkoop was, waarbij hij producten aan klanten in de VS moest verkopen.
Toen hij werd opgeleid in het praten met klanten, realiseerde hij zich pas waar hij aan begon.
“Na een maand, toen we daadwerkelijk op de vloer kwamen, toen we live zouden gaan, kwamen we erachter dat het allemaal oplichterij was,” vertelt hij.
Op dat moment vond Sam dat het te laat was om zich terug te trekken.
“Ik verdiende meer geld dan een afgestudeerde MBA en ik heb geen universitair diploma,” herinnert hij zich.
“Ik dronk veel, feestte veel, wat ga je doen met al dat geld als je letterlijk geen toekomstplannen hebt?”
Net als sommige andere oplichters die ik heb gesproken, worstelde Sam met zijn geweten, maar hij hield zichzelf voor dat hij het alleen op de rijken gemunt had.
“Ik moest er gewoon zeker van zijn dat de klanten me niet het geld voor hun eten gaven… dus ik richtte me altijd op de grote jongens die het zich konden veroorloven,” zegt hij.
Hij kon het inkomen van iemand bepalen, zegt hij, uit “de manier waarop ze praten, het soort dingen dat ze op hun computer hebben staan”.
“Is het OK om van mensen te stelen als je denkt dat ze het zich kunnen veroorloven,” vraag ik?
“Ja,” antwoordt hij zelfverzekerd.
Sam zegt dat hij nog steeds contact heeft met sommige van de mensen die hij te arm vond om te worden opgelicht, waaronder een moeder van drie die in een fastfoodrestaurant in de VS werkte.
Hij helpt haar nu met eventuele computerproblemen, en staat op haar kerstkaartenlijst.
Sam zegt dat zijn hoge salaris hem respect van zijn vader opleverde, van wie hij niet langer afhankelijk was voor geld.
Terwijl we praten, buigt hij zich voorover en toont me het horloge om zijn pols, dat ongeveer 400 dollar waard is. Het was een cadeau van zijn baas voor het halen van zijn targets.
Maar zijn vader – en vrienden – wisten niet hoe hij aan zoveel rijkdom was gekomen. “Toen ze vroegen wat ik deed, vertelde ik dat ik als verkoper voor een IT-bedrijf werkte”, zegt hij.
Twee maanden na zijn aanstelling werd het callcenter waar Sam werkte overvallen door de politie en moest het zijn deuren sluiten. Sam ontsnapte aan arrestatie en kreeg binnen enkele dagen een baan in een ander soortgelijk bedrijf.
Zijn bazen werden minder dan een dag vastgehouden en hij denkt dat ze het bedrijf gewoon onder een andere naam weer hebben opgestart. Het is gemakkelijk voor dergelijke bedrijven om onder de radar te opereren, vertelt hij me, en dat is de reden waarom ze dat blijven doen.
Sam heeft nu een baan bij een gerenommeerd technisch bedrijf en heeft de wereld van oplichting allang verlaten. Hij zegt dat hij besloten heeft om openlijk met mij te praten om anderen zoals hij op te roepen om legale banen te zoeken, die op de lange termijn betere vooruitzichten bieden – en waar je niet het risico loopt om gearresteerd te worden.
In tegenstelling tot Sam heeft Piyush zijn baan niet verborgen gehouden voor zijn familie.
“Ik heb ze alles verteld. Ze wisten dat ik veel verdiende en waren blij,” zegt hij.
Als ik naar beneden kijk naar zijn spijkerbroek, zie ik een patch opgenaaid, met de woorden “grijp elke kans”.
Maar na bijna tien jaar oplichting stopte ook hij, uit angst voor politieoptredens. Hij voelt zich gelukkig dat hij nooit is gepakt, en heeft nu spijt van zijn daden.
“Ik voelde me goed op dat moment,” zegt hij. “Achteraf voelt het niet zo goed.”
Piyush gebruikte zijn verdiensten om andere legale bedrijven op te zetten – maar verloor uiteindelijk alles.
“Daarna ging het niet meer goed,” zegt hij.
“Dus, ik zou zeggen dat het karma was.”
Piyush en Sam zijn pseudoniemen
Je bent misschien ook geïnteresseerd in:
Ze doet alsof ze een baby heeft voor adoptie – kan ze hulp krijgen om te stoppen?
