Pact
October 23, 1936
November 25, 1936
Berlijn, Duitsland
Nazi-Duitsland
Keizerrijk Japan
Koninkrijk Italië
Koninkrijk Hongarije (1920-46)
Manchukuo
Francoïstisch Spanje
Finland
Koninkrijk Roemenië
Koninkrijk Bulgarije
Onafhankelijke staat Kroatië
Denemarken
Slowakije
China-Nanjing
Turkije (waarnemer)
Het Anti-Komintern Pact was een anti-communistisch pact dat werd gesloten tussen Nazi-Duitsland en het Keizerrijk Japan (waar zich later nog andere, voornamelijk fascistische, regeringen) op 25 november 1936 en was gericht tegen de (Comintern).
“erkennende dat het doel van de Communistische Internationale, bekend als de Komintern, is de bestaande staten te desintegreren en te onderwerpen met alle middelen die haar ter beschikking staan; ervan overtuigd dat het gedogen van inmenging door de Communistische Internationale in de binnenlandse aangelegenheden van de naties niet alleen hun binnenlandse vrede en maatschappelijk welzijn in gevaar brengt, maar ook een bedreiging is voor de vrede van de wereld verlangende samen te werken in de verdediging tegen communistische subversieve activiteiten”
Oorsprong
De oorsprong van het Anti-Komintern Pact gaat terug tot de herfst van 1935, toen verschillende Duitse functionarissen zowel binnen als buiten het Ministerie van Buitenlandse Zaken probeerden een evenwicht te vinden tussen de concurrerende eisen aan het buitenlandse beleid van het Reich door zijn traditionele alliantie met China versus Hitler’s verlangen naar vriendschap met China’s aartsvijand, Japan. In oktober 1935 werd het idee geopperd dat een anticommunistische alliantie het Kuomintang-regime, Japan en Duitsland zou kunnen verbinden. Dit idee sprak met name Joachim von Ribbentrop, bijzonder ambassadeur en hoofd van de Dienststelle Ribbentrop, en de Japanse militaire attaché in Berlijn, generaal Oshima Hiroshi, aan, die hoopten dat een dergelijke alliantie zou kunnen leiden tot de onderwerping van China aan Japan. Gebrek aan Chinese belangstelling deed de oorspronkelijke bedoeling van het project teniet, maar in oktober-november 1935 werkten Ribbentrop en Oshima een verdrag uit dat gericht was tegen de Komintern. Het pact zou oorspronkelijk eind november 1935 worden ingevoerd met uitnodigingen voor Groot-Brittannië, Italië, China en Polen om toe te treden. Bezorgdheid bij de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, baron Konstantin von Neurath, en de minister van Oorlog, veldmaarschalk Werner von Blomberg, dat het pact de Chinees-Duitse betrekkingen zou kunnen schaden, plus politieke wanorde in Tokio na de mislukte militaire staatsgreep van 26 februari 1936, leidden er echter toe dat het pact een jaar werd opgeschort. Tegen de zomer van 1936 leidden de toegenomen invloed van het leger in de Japanse regering, de bezorgdheid in Berlijn en Tokio over de Frans-Sovjet alliantie, en Hitlers verlangen naar een dramatisch anticommunistisch gebaar op het gebied van de buitenlandse politiek, waarvan hij dacht dat het een Engels-Duitse alliantie tot stand zou kunnen brengen, ertoe dat het idee van het Anti-Komintern Pact nieuw leven werd ingeblazen. Het pact werd geparafeerd op 23 oktober 1936 en ondertekend op 25 november 1936. Om de betrekkingen met de Sovjet-Unie niet te schaden, was het Pact zogenaamd alleen gericht tegen de Komintern, maar bevatte het in feite een geheime overeenkomst dat in het geval dat een van de ondertekenende mogendheden betrokken zou raken bij een oorlog met de Sovjet-Unie, de andere ondertekenende mogendheid een welwillende neutraliteit zou handhaven.
Overeenkomst
Japan-Duitsland Anti-Komintern Pact, 25 november 1936.
Turkije trad als waarnemer tot het pact toe, 18 juni 1941.
In geval van een aanval van de Sovjet-Unie tegen Duitsland of Japan, kwamen de twee landen overeen overleg te plegen over de te nemen maatregelen “ter vrijwaring van hun gemeenschappelijke belangen”. Zij kwamen ook overeen dat geen van beide politieke verdragen met de Sovjet-Unie zou sluiten, en Duitsland stemde er ook mee in Manchukuo te erkennen.
Vorming van “Asmogendheden”
Op 6 november 1937 sloot ook Italië zich bij het pact aan, waardoor de groep werd gevormd die later bekend zou worden als de Asmogendheden. Het besluit van Italië was min of meer een reactie op het mislukte Stresa-front, het Frans-Britse initiatief van 1935 dat bedoeld was om nazi-Duitsland ervan te weerhouden verder uit te breiden dan de huidige grenzen. In het bijzonder probeerden beide naties “Duits expansionisme” tegen te houden, met name de annexatie van Oostenrijk, die ook in het belang van Italië was te voorkomen. Wantrouwige betrekkingen en Benito Mussolini’s eigen expansionisme bevorderden de afstand tussen Italië en het Verenigd Koninkrijk, evenals Frankrijk. Italië viel in oktober 1935 het Ethiopische keizerrijk binnen, een daad van agressie zonder aanleiding die een inbreuk vormde op het beleid van de Volkenbond. Niettemin sloten Groot-Brittannië en Frankrijk een geheime overeenkomst met Italië om haar tweederde van Ethiopië te geven, het Hoare-Laval Pact. Toen deze informatie in Groot-Brittannië en Frankrijk uitlekte naar het publiek, kwamen hun regeringen in een schandaal terecht en werd de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Samuel Hoare, gedwongen af te treden. Het gevolg was dat het Hoare-Laval Pact werd afgeblazen.
Pogingen om de Engels-Duitse betrekkingen te verbeteren
Eerder, in juni 1935, werd het verrassings Anglo-Duitse marine-akkoord getekend tussen het Verenigd Koninkrijk en Nazi-Duitsland. Dit was het begin van een reeks pogingen van Adolf Hitler om de betrekkingen tussen de twee landen te verbeteren, een pact te vormen en de Sovjet-Unie te isoleren, terwijl zowel de Sovjet-Unie als Groot-Brittannië probeerden hetzelfde te doen en Duitsland te isoleren. Hitler deed ook een poging om de Polen te bewegen zich aan te sluiten bij het Anti-Komintern Pact en sprak over zijn voornemen om territoriale geschillen tussen Duitsland en Polen te regelen. Polen weigerde echter de voorwaarden van Duitsland, omdat het vreesde dat een bondgenootschap met Hitler van Polen een Duitse marionettenstaat zou maken. In die tijd waren veel Japanse politici, waaronder Admiraal Isoroku Yamamoto, geschokt door de Engels-Duitse marine-overeenkomst, maar de leiders van de militaire kliek die toen de touwtjes in Tokio in handen had, concludeerden dat het een list was, bedoeld om de nazi’s tijd te geven om hun marine op te bouwen. Zij gingen door met het beramen van een oorlog tegen de Sovjet-Unie of de Westerse democratieën, in de veronderstelling dat Duitsland uiteindelijk tegen één van hen zou optreden. Hitler’s pogingen om betrekkingen met Groot-Brittannië te ontwikkelen mislukten uiteindelijk.
Sovjet-Duitse overeenkomst
In augustus 1939, brak Duitsland de voorwaarden van het Anti-Komintern Pact toen het Molotov-Ribbentrop Pact werd ondertekend tussen de Sovjet-Unie en Duitsland. Tegen 1940 begon Hitler echter plannen te maken voor een mogelijke invasie (gepland voor 1941) van de Sovjet-Unie. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Joachim von Ribbentrop, werd gezonden om te onderhandelen over een nieuw verdrag met Japan. Op 25 september 1940 stuurde Ribbentrop een telegram naar Vjatsjeslav Molotov, de Sovjetminister van Buitenlandse Zaken, waarin hij hem meedeelde dat Duitsland, Italië en Japan op het punt stonden een militair bondgenootschap te sluiten. Ribbentrop probeerde Molotov gerust te stellen door te beweren dat deze alliantie gericht zou zijn tegen de Verenigde Staten en niet tegen de Sovjet-Unie:
“Het exclusieve doel ervan is de elementen die aandringen op Amerika’s toetreding tot de oorlog tot bezinning te brengen door hun onomstotelijk te laten zien dat als zij aan de huidige strijd deelnemen, zij automatisch met de drie grote mogendheden als tegenstanders te maken zullen krijgen.”
Dit werd toegejuicht door de Sovjet-Unie, die twee maanden later zelfs voorstelde om zich bij de As aan te sluiten. De eerste voorwaarde, die voor Duitsland onaanvaardbaar was, was de Sovjet-invloedssfeer sterk uit te breiden met: Bulgarije, de Bosporus, de Dardanellen, en verder naar het zuiden “richting Perzische Golf”.
Herzien pact van 1941
Het Anti-Comintern Pact werd herzien in 1941, na Duitslands aanval op de Sovjet-Unie die begon met Operatie Barbarossa en op 25 november werd de verlenging voor nog eens vijf jaar gevierd. Deze keer waren de ondertekenaars:
- Koninkrijk Bulgarije
- Onafhankelijke Staat Kroatië
- Denemarken (bezet door Duitsland sinds april 1940)
- Finland (Co-oorlogvoerende partij tegen de USSR vanaf 25 juni 1941)
- Nazi-Duitsland
- Koninkrijk Hongarije (1920-46)
- Koninkrijk Italië
- Keizerrijk Japan
- Manchukuo
-
Gereorganiseerde Nationale Regering van China (Japanse marionettenstaat) - Koninkrijk Roemenië
- Slowakije
- Spanje
- Turkije (zie Duits-Turks Niet-Agressiepact)
De regering van het bezette Denemarken eiste vier vrijstellingen om duidelijk te maken dat zij geen militaire of politieke verplichtingen op zich namen, dat de enige acties tegen communisten politionele acties zouden zijn, dat de acties alleen van toepassing zouden zijn op het eigen grondgebied van Denemarken, en dat Denemarken een neutraal land bleef. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop was woedend en bedreigde in een woedeaanval de Deense minister van Buitenlandse Zaken Erik Scavenius met arrestatie. Uiteindelijk legde Ribbentrop zich erbij neer en werd het Deense addendum als geheim aanvaard met slechts een paar kleine wijzigingen. De geheimhouding was de Duitse eis, om te voorkomen dat het propaganda-effect zou verwateren; deze schijnbare volledige deelname schaadde de reputatie van Denemarken als “neutraal” land. Verscheidene Deense diplomaten gestationeerd in geallieerde landen besloten zich na de ondertekening te distantiëren van de regering.
Zie ook
- Pact van staal
- Sino-Duitse samenwerking tot 1941
- Tripartiet Pact
- 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Weinberg, Gerhard (1970). De buitenlandse politiek van Hitlers Duitsland Diplomatieke revolutie in Europa 1933-36. Chicago: University of Chicago Press. pp. 342-346. ISBN 0226885097.
- Spector, Robert Melvin (2005). Wereld zonder Beschaving: Massamoord en de Holocaust, Geschiedenis en Analyse. Lanham: University Press of America. p. 257. ISBN 0761829636.
- Greenwood, Sean. The Phantom Crisis: Danzig, 1939. pp. 225-246.
- The Origins of the Second World War Reconsidered onder redactie van Gordon Martel, Routledge: Londen, Verenigd Koninkrijk, 1999 blz. 232.
- Anna Cienciala: Polen in het Britse en Franse beleid in 1939: Determination To Fight-or Avoid War? blz. 413-433
- The Origins of The Second World War onder redactie van Patrick Finney, Edward Arnold: Londen, Verenigd Koninkrijk, 1997 pagina 414.
- Gerhard Weinberg: The Foreign Policy of Hitler’s Germany Starting World War II 1937-1939, University of Chicago Press: Chicago, Illinois, Verenigde Staten van Amerika, 1980, p.p. 558-562
- 8.0 8.1 Solonin, Mark (2007) (in het Pools). 22 czerwca 1941 czyli Jak zaczęła się Wielka Wojna ojczyźniana (1 ed.). Poznań, Polen: Dom Wydawniczy Rebis. p. 227. ISBN 978-83-7510-130-0. “Molotov aan Schulenberg op 25 november 1940, uit het Russisch Presidentieel Archief set 3/64, doc 675 p. 108”
- 9.00 9.01 9.02 9.03 9.04 9.05 9.06 9.07 9.08 9.09 9.10 9.11 9.12 Osmańczyk, Edmund (2002). Encyclopedie van de Verenigde Naties en Internationale Overeenkomsten. Taylor and Francis. p. 104. ISBN 0-415-93921-6.
- Henning Poulsen, “Hvad mente Danskerne?” Historie 2 (2000) p. 320.
- Lavery, Jason Edward. De geschiedenis van Finland. Greenwood Press. p. 126.
- https://archive.is/20130412031302/oi54.tinypic.com/biwjo6.jpg
- Kaarsted, Tage (1977). De Danske Ministerier 1929-1953. Kopenhagen. pp. 173 ff. ISBN 8774928961.
- Verklaring van Ribbentrop over de oorlogsverklaring aan de Sovjet-Unie 22 juni 1941
- De tekst van het Anti-Comintern Pact
- De tekst van het Aanvullend Protocol bij het Pact
- De tekst van de Italiaanse deelneming aan het Pact
| 9-10e eeuw (tijdperk van de Magyaren) |
|
 |
|---|---|---|
 1000-1301 (Árpád dynastie) |
|
|
           1302-1526 (Middeleeuwen tot Tripartitie) |
|
|
| Dubbele heerschappij, Ottomaans vazalschap, herovering en Napoleontische oorlogen (1526-1848) |
|
|
Oostenrijk-Hongarije  tot het einde van de Eerste Wereldoorlog  (1848–1922) |
|
|
    Moderne tijd (1922-) |
||
1526-1848 
(Koninklijk Hongarije tot Onafhankelijkheid)
(1570-1711) (Vorstendom Transsylvanië)Deze pagina maakt gebruik van Creative Commons-gelicenseerde inhoud van Wikipedia (bekijk auteurs).