OTTAWA-Laten we een reis maken naar wat Alexandre Trudeau “het diepe Canada” noemt.”
Het is winter in de oerbossen. De nacht is koud en verstoken van maanlicht. En in de warme cocon van hun wigwam kookt een Ojibwe-vrouw leer om haar uitgehongerde kind te voeden.
Maar honger is niet het enige gevaar dat hun leven achtervolgt. Er is iets daarbuiten in het bos, iets sinister en bovennatuurlijks, maar toch pijnlijk vertrouwd.
Dat is de premisse van Trudeau’s nieuwste film, Wiisgaapte, een korte film die vrijdag om 12:30 uur wordt uitgezonden op CBC, en vanaf donderdag 23:00 uur op de streamingdienst Gem.
Het verhaal wordt volledig in het Ojibwe verteld, en is gebaseerd op de legende van de Windigo die terugkeert in Ojibwe, Algonquin en andere inheemse culturen. In Trudeau’s versie neemt de Windigo de vorm aan van een geliefde die in een roofzuchtig monster is veranderd. Iemand die ooit een partner en beschermer was, is nu een directe en ernstige bedreiging.
Het resultaat is een korte film die aanvoelt als een verkorte horrorfilm, opgenomen in het achterland van Laurentian ten noorden van Montreal. Het is Trudeau’s eerste fictieve werk na een reeks documentaireprojecten.
Trudeau sprak deze week met de Star over Wiisgaapte, de betekenis van de Windigo legende, en zijn gedachten over verzoening, identiteit en het belang van verhalen.
Hij benadrukte dat, hoewel hij veel aandacht krijgt als de zoon van Pierre Trudeau en de broer van de huidige premier, zijn nieuwste film niet tot stand zou zijn gekomen zonder Shirley Williams, een oudere aan de Trent University die zijn script naar Ojibwe vertaalde en de acteurs coachte bij de uitspraak. Hij prees ook hoofdrolspeelster Cara Gee, producent Isabella Salas en cinematograaf en co-regisseur Mark Ó Fearghaíl.
Hij raadt aan Wiisgaapte in het donker te bekijken.
Waar komt dit project vandaan?
Ik heb altijd van de Windigo geweten. Het is gewoon een van die interessante feiten van het vroege Canadese leven. Ik was echt geïnteresseerd dat de legende manifestaties heeft. Hoewel de canon van Windigo legenden zeker afkomstig is van het Ojibwe volk, zijn er versies van – en zeer verschillende versies, eigenlijk – uit het hele land, inclusief de Athabaskan volken van het Noordwesten. Dus dat heeft me getroffen, en wekt de hypothese dat dit echt diep verbonden is met het land, met de aard van het leven in de boreale bossen en Noord-Canada, en ook met de aard van de winter.
Wat voor soort resonantie heeft het nu voor Canada? Zit er een les in het Windigo verhaal?
Wat interessant voor me is, is dat we in een zeer comfortabele samenleving leven. We beschouwen de voedselvoorziening bijvoorbeeld als vanzelfsprekend. En de waarheid is, dat dat allemaal precair is. Terugkijkend beseffen we hoe het leven vroeger was. Ik denk dat het een goede les is. Ik denk dat Canadezen niet meer verbonden zijn met hun verleden. En ik denk dat het inheemse verleden relevant is voor alle Canadezen, omdat het zo diep verbonden is met het grondgebied en het land, het bos. Ik ben opgegroeid met veel tijd doorbrengen in het bos in de winter. Mijn vader was een fervent sneeuwschoenjager, had echt een grote waardering voor vallen zetten en sneeuwschoenwandelen en probeerde te begrijpen hoe het land mensen kan onderhouden. Dit zijn dingen die nu zo abstract voor ons zijn. En ik denk dat ze niet alleen interessant zijn, maar ook belangrijk voor een verantwoord milieubewustzijn … Kijken naar hoe diep we vroeger verbonden waren met het milieu, en alles wat daarbij kwam kijken, de risico’s en al de rest, is een soort belangrijke reflectie, denk ik, voor moderne Canadezen.
Er is de laatste jaren zoveel discussie geweest over culturele toe-eigening. Was dat een overweging bij het vertellen van dit verhaal? Hoe bent u daarmee omgegaan?
Ik denk dat ik de context van culturele toe-eigening begrijp. Het is echt in kaart brengen wat echte toe-eigening was en echte pogingen tot assimilatie. Het afnemen van grondgebied, het afnemen van de mogelijkheid om op een traditionele manier te leven, en al de rest, wat deel uitmaakt van de cataclysme die de Canadese en Noord-Amerikaanse inheemse volken trof na de komst van de Europese kolonisten. En ik begrijp dat de geschiedenis van de 20e eeuwse cinema over inheemse Canadezen of inheemse Noord-Amerikanen hen vaak in een zeer koloniaal licht afbeeldde. Zij waren de buitenstaanders, zij waren de vijanden. Ze werden gezien als het prototype van de “ander.”
Ik denk dat alle fictieschrijvers en acteurs en filmmakers, een van de dingen die ons motiveert om te creëren is de mogelijkheid om te zijn wat we niet zijn … Uiteindelijk begrijp ik de gevoeligheid, die een historische is, voor het feit dat mensen First Nations op een vervreemdende manier framen, en het blijft zeer delicaat voor iedereen die deze verhalen wil vertellen.
Maar we moeten verhalen vertellen. We vertellen elkaars verhalen – zo leren we over elkaar. Daar geloof ik echt in.
Laden…
De meeste mensen hebben weinig of geen notie van de pre-settler geschiedenis van Canada. Is er, op een moment waarop wordt aangedrongen op verzoening, zoiets als een politieke verplichting voor de mensen om dit soort verhalen, dit soort legenden te leren kennen?
Ik denk dat verzoening meer is dan alleen accepteren wat er in het verleden verkeerd is gedaan … Het is niet alleen terugkijken. Het is begrijpen dat Canada niet alleen een betere plek is, maar dat Canada gewoon geen plek is zonder een belangrijke rol voor deze verhalen, voor ons allemaal – voor de niet-inheemse Canadezen – en het begrijpen van de verhalen van dit gebied en zien hoe ze een deel van ons zijn. Hier zijn, deze verhalen zijn belangrijk voor ons allemaal … Canada is een inheemse natie.
- SHARE: