November 1961

In oktober 1961 reisden de SNCC-veldsecretarissen Charles Sherrod en Cordell Reagon, later vergezeld door Charles Jones, naar Albany, Georgia, waar plaatselijke burgers, met name studenten van Albany State College (thans Albany State University), een HBCU, de burgerrechtenstrijd aanwakkerden. Zij waren gekomen om workshops te geven over geweldloosheid en om de kiezersregistratie op gang te brengen. In die tijd was de bevolking van Albany weliswaar voor 40% zwart, maar slechts weinigen waren geregistreerd om te stemmen. De stad zelf was volledig gesegregeerd. Sherrod herinnerde zich: “Toen we voor het eerst naar Albany kwamen, waren de mensen bang, echt bang…” De lokale bevolking was bang voor blanke represailles als gevolg van de cultuur van angst gecreëerd door politiechef Laurie Pritchett.

Om “door die angst heen te breken,” zoals Sherrod het uitdrukte, wendden de SNCC-organisatoren zich tot lokale studenten voor hulp. Ze begonnen te werken met studenten van Albany State College, Monroe High en Carver Junior High Schools. Sommige van deze studenten waren lid van de jongerenafdeling van de NAACP. De eerste gemeenschapsbijeenkomst werd dezelfde maand gehouden als hun aankomst in de kelder van de Bethel A.M.E. Church, waar Rev. Ben Gay voorganger was. De twee SNCC-medewerkers leerden de plaatselijke bevolking vrijheidsliederen en spraken over de omstandigheden in Albany. Al snel begonnen ze kleine groepsbijeenkomsten en workshops te houden over directe actie, boycots, sit-ins, en andere geweldloze methoden van verzet.

Op 1 november 1961 besloten studenten een uitspraak van de Interstate Commerce Commission te testen dat geen enkele busfaciliteit, bus, of chauffeur de toegang tot zijn faciliteiten mocht weigeren op basis van ras. NAACP-leiders voelden zich ongemakkelijk bij het besluit om deze uitspraak te testen, maar gingen ermee akkoord uit angst dat ze invloed bij lokale studenten zouden verliezen aan SNCC.

Om ongeveer 15.00 uur die middag, terwijl zwarte gemeenschapsleden vanuit de lunchrooms, biljartzalen en andere openbare voorzieningen kwamen kijken, gingen negen studenten naar het busstation. Volgens Sherrod “was het busstation vol met mannen in het blauw, maar door de massa mensen, langs de mannen met geweren en knuppels in de aanslag, marcheerden ze rustig en schoon de terminal binnen”. Zoals gepland verlieten de studenten, toen ze door de politie naar buiten werden geloodst, het station zonder gearresteerd te worden en dienden vervolgens onmiddellijk een klacht in bij het ICC op grond van de nieuwe uitspraak.

Slater King en Irene Asbury Wright leiden een groep demonstranten in Albany, Cochran Studios/A.E. Jenkins Photography, New Georgia Encyclopedia

Na deze daad van verzet werd een coalitie gevormd tussen de Ministeriële Alliantie, NAACP, Federatie van Vrouwenclubs, de Negro Voters League, en SNCC. Deze coalitie werd de Albany Movement genoemd en had tot doel een einde te maken aan alle vormen van segregatie en discriminatie in de regio.

Op 22 november, enkele dagen voor de Thanksgiving-vakantie, werden drie jongeren van de NAACP-jongerenraad en twee SNCC-vrijwilligers uit Albany State gearresteerd in de Trailways-terminal. De leden van de NAACP-jongerenraad werden onmiddellijk na hun arrestatie op borgtocht vrijgelaten. SNCC-vrijwilligers Bertha Gober en Blanton Hall weigerden echter borgtocht en kozen ervoor om tijdens de vakantie in de gevangenis te blijven om hun eis voor gerechtigheid kracht bij te zetten.

Na de vakantie marcheerden meer dan 100 Albany State-studenten van de campus naar het gerechtsgebouw waar zij protesteerden tegen de arrestatie van Gober en Hall. Een massabijeenkomst – de eerste in de geschiedenis van Albany – vond plaats in de Mt. Zion Baptist church om te protesteren tegen de arrestaties, de segregatie en decennia van rassendiscriminatie. Vooral de muziek was krachtig en weerspiegelde de beweging die was begonnen te ontstaan. Terugkijkend op dit moment zei Bernice Johnson Reagon: “Toen ik mijn mond opendeed en begon te zingen, was er een kracht en macht in mijzelf die ik nog nooit eerder had gehoord. Op de een of andere manier maakte deze muziek … een soort kracht vrij en vereiste een niveau van geconcentreerde energie waarvan ik niet wist dat ik die had.”