Mars is een constant punt van discussie voor ruimteverkenners over de hele wereld. We hebben er tientallen ruimtevaartuigen heen gestuurd om het te bestuderen. Sommigen willen er astronauten op laten landen. De planeet is net ver weg om die droom moeilijk te maken, maar net dichtbij genoeg om onze verbeelding aan te wakkeren. Dus wat zijn de belangrijkste dingen om te leren over de Rode Planeet?

1. Mars Had Water In The Ancient Past:

We debatteren al eeuwen over de vraag of Mars leven had of niet. Sterker nog, de astronoom Percival Lowell interpreteerde waarnemingen van “canali” – het Italiaanse woord voor kanalen – op de planeet verkeerd als bewijs van buitenaardse kanalen. Het bleek dat Lowell’s waarnemingen werden gehinderd door de slechte telescoopoptiek van zijn tijd, en dat de kanalen die hij zag optische illusies waren. Dat gezegd hebbende, hebben verschillende ruimtevaartuigen andere tekenen van oeroud water waargenomen – kanalen die in het terrein zijn gegroefd en rotsen die alleen in de aanwezigheid van water kunnen zijn gevormd, bijvoorbeeld.

Mars Heeft Bevroren Water Vandaag:

We zijn zeer geïnteresseerd in de kwestie van water omdat het bewoonbaarheid impliceert; eenvoudig gezegd, het leven zoals wij dat kennen is waarschijnlijker om te bestaan met water daar. In feite is het mandaat van de Curiosity rover op Mars op dit moment het zoeken naar bewoonbare omgevingen (in het verleden of heden). Mars heeft een ijle atmosfeer waardoor er geen water kan stromen of in grote hoeveelheden op het oppervlak kan blijven, maar we weten zeker dat er ijs is op de polen – en mogelijk ijzige plekken elders op de planeet. De vraag is of het ijs in staat is om in de zomer lang genoeg water te smelten om eventuele microben te ondersteunen.

Mars Used To Have A Thicker Atmosphere:

Om in het verleden water te kunnen laten stromen, heeft de Rode Planeet meer atmosfeer nodig. Er moet dus iets veranderd zijn in de afgelopen paar miljard jaar. Wat? Men denkt dat de energie van de zon, die de atmosfeer raakte, de lichtere vormen van waterstof van de top heeft “gestript” en de moleculen in de ruimte heeft verstrooid. Over lange perioden zou dit de hoeveelheid atmosfeer bij Mars verminderen. Deze vraag wordt nader onderzocht met NASA’s Mars Atmosphere and Volatile EvolutioN (MAVEN) ruimtevaartuig.

Mars Has Some Extreme Highs And Lows In Terrain:

De zwaartekracht aan het oppervlak van Mars is slechts 37% van wat je op aarde zou vinden, waardoor het mogelijk is voor vulkanen om hoger te zijn zonder in te storten. Daarom hebben we Olympus Mons, de hoogste vulkaan die we kennen op een planeet in het zonnestelsel. Hij is 25 kilometer hoog en zijn diameter is volgens de NASA ongeveer even groot als de staat Arizona. Maar Mars heeft ook een diepe en brede kloof die bekend staat als Valles Marineris, naar het ruimtevaartuig (Mariner 9) dat hem ontdekte. In sommige delen is de kloof 7 kilometer diep. Volgens de NASA is de vallei even breed als de Verenigde Staten en beslaat zij ongeveer 20% van de diameter van de Rode Planeet.

Mars Has Two Moons – And One Of Them Is Doomed:

De planeet heeft twee asteroïde-achtige manen, Phobos en Deimos genaamd. Omdat ze volgens de NASA qua samenstelling lijken op asteroïden elders in het zonnestelsel, denken de meeste wetenschappers dat de zwaartekracht van de Rode Planeet de manen lang geleden heeft gegrepen en ze in een baan heeft gedwongen. Maar in het leven van het zonnestelsel heeft Phobos een vrij korte levensduur. Over zo’n 30 tot 50 miljoen jaar zal Phobos tegen het oppervlak van Mars botsen of uit elkaar scheuren omdat de getijdenkracht van de planeet te groot zal blijken om te weerstaan.

We hebben stukken van Mars op aarde:

Herken je de lage zwaartekracht op Mars nog waar we het over hadden? In het verleden is de planeet geraakt door grote asteroïden – net als de Aarde. De meeste brokstukken vielen terug op de planeet, maar een deel werd de ruimte in geslingerd. Dat leidde tot een ongelooflijke reis waarbij de brokstukken door het zonnestelsel trokken en in sommige gevallen op de aarde landden. De technische naam voor deze meteorieten is SNC (Shergottites, Nakhlites, Chassignites – soorten van geologische samenstelling). Gassen die in sommige van deze meteorieten zijn opgesloten, zijn vrijwel identiek aan wat NASA’s Viking-landers in de jaren 1970 en 1980 op de Rode Planeet hebben bemonsterd.

Mars zou een onbeschermde astronaut snel doden:

Er zijn een heleboel onaangename scenario’s voor iemand die zijn helm heeft afgezet. Ten eerste is Mars gewoonlijk behoorlijk koud; de gemiddelde temperatuur is -50 graden Fahrenheit (-45 graden Celsius) op de midden-latitudes. Ten tweede heeft het praktisch geen atmosfeer. De luchtdruk op Mars is slechts 1% van wat wij (gemiddeld) op het aardoppervlak hebben. En ten derde, zelfs als er een atmosfeer zou zijn, is de samenstelling niet verenigbaar met de stikstof-zuurstofmix die mensen nodig hebben. Mars heeft ongeveer 95% koolstofdioxide, 3% stikstof, 1,6% argon en nog een paar andere elementen in zijn atmosfeer.

In het begin van het ruimtetijdperk dachten we dat Mars op de maan leek:

De vroege NASA-sondes die langs de Rode Planeet vlogen, brachten toevallig allemaal plekken op de planeten in beeld die kraters hadden. Dit leidde ertoe dat sommige wetenschappers (ten onrechte) geloofden dat Mars een milieu had dat vergelijkbaar was met dat van de maan: kraterachtig en praktisch onveranderlijk. Dit veranderde allemaal toen Mariner 9 in november 1971 bij de planeet aankwam voor een missie in een baan om de aarde en ontdekte dat de planeet was overspoeld door een wereldwijde stofstorm. Bovendien staken er vreemde kenmerken boven het stof uit – kenmerken die slapende vulkanen bleken te zijn. En zoals eerder vermeld, ontdekte Mariner 9 de enorme Valles Marineris. Het veranderde onze kijk op de planeet voorgoed.

Mars heeft methaan in zijn atmosfeer:

Methaan kan worden geïnterpreteerd als een teken van biologische activiteit – microben stoten het uit – of zelfs van geologische activiteit. En actieve planeten, zo denkt men, hebben meer kans om leven op zich te herbergen. Dus de vraag naar methaan op Mars is er een die wetenschappers proberen uit te zoeken. De consensus? Er is geen consensus. Telescopische waarnemingen hebben in de loop der jaren zeer uiteenlopende metingen opgeleverd, en er zijn maar weinig ruimtevaartuigen ontworpen om in detail naar het element te speuren. De Curiosity rover heeft tienvoudige pieken in methaan in zijn gebied gedetecteerd, maar we weten niet waar het vandaan kwam en waarom de fluctuaties plaatsvinden.

Mars Is A Popular Spacecraft Destination:

Er zijn zoveel ruimtevaartuigen geweest die een missie op Mars hebben geprobeerd dat het moeilijk is om er in een kort artikel opmerkelijke uit te pikken. NASA’s Vikings waren de eerste landers in 1976; in feite is NASA het enige agentschap dat er tot nu toe in geslaagd is op de planeet te landen. Enkele van haar andere missies zijn Pathfinder-Sojourner (de eerste lander-rover combinatie) in 1997, de Mars Exploration Rovers Spirit en Opportunity in 2004, en de Curiosity rover van 2012. En dan hebben we het nog niet eens over de vloot van orbiters die Mars in de loop der jaren in kaart hebben gebracht van de Sovjet-Unie, de NASA, het Europees Ruimteagentschap en India. En er komen nog veel meer ruimtevaartuigen in het komende decennium.